Archive for mei, 2011

mei 31st, 2011

Maus

Vroeger las ik de Donald Duck (en ook een tijdje de Katrien, kent iemand dat nog?) en af en toe lees ik de stripjes in de krant, maar daar blijft het eigenlijk wel bij.
Totdat ik voor mijn studie ‘Maus’ moest lezen. Nu is dit eigenlijk geen strip, maar een graphic novel: een strip met literaire ambities, zoals mij is geleerd. Dit is dus andere koek dan het stripje van S1ngle die elke dag in de krant staat.

Het is één van mijn favoriete literaire werken die ik dit jaar heb moeten lezen voor mijn studie (literatuurwetenschap). Het gaat over de striptekenaar Art Spiegelman die het verhaal van zijn vader Vladek, die Auschwitz heeft overleefd, probeert te verstrippen. De joden worden afgebeeld als muizen, de Duitsers als katten (inderdaad, een kat- en muisspel). Vladek is echter de makkelijkste niet om mee te praten en Art vindt het erg moeilijk om zijn verhaal weer te geven.

Het bestaat uit twee delen. Je kan ze in principe apart lezen, maar ik kan je aanraden om ze gewoon allebei te lezen.

Als je niet van lezen houdt of een keer een ander soort literair werk wilt lezen of geïnteresseerd bent in de Tweede Wereldoorlog: lees dit dan. Het zal zeker indruk op je maken.

mei 30th, 2011

Waarom ik wel van mailen houd, maar niet van telefoneren

Het vriendje speelt al bijna een jaar in een rol in mijn leven. Dat is leuk, maar er zit ook een schaduwzijde aan. We wonen namelijk niet op loop- of fietsafstand van elkaar en dus moet je andere manieren verzinnen om toch elke dag contact te houden. Daar heeft Alexander Bell voor gezorgd: de telefoon. Punt is: ik houd van niet van telefoneren. Het vriendje wel. Dus neem ik elke keer met lichte tegenzin de telefoon op. Niet vanwege het vriendje, maar het bellen zelf. Ik zal hieronder verkondigen waarom telefoneren stom is en mailen leuk:

1. Stiltes.
Telefoneren: Stiltes. Die mogen er niet vallen als je aan het bellen bent. Kun je in real life elkaar nog een veelbetekende blik toewerpen, de enige die dat tijdens het telefoneren ziet, is je mobieltje. Dus moet je praten. Dat is vooral vervelend als die ene tante wanhopig een gesprek met je begint, als je ouders niet thuis zijn. ‘Lekker weer he’ is dan vaak het enige wat eruit komt.
Mailen: Je kan zolang doen over een mail als jij wil. Je kunt eeuwen nadenken of je eindigt met ‘x’ of ‘xx’. Niemand die het merkt. Je hoeft geen stiltes te vullen, want die zijn er niet. En je kan het zo kort of lang maken als je zelf wil.

2. Vervelende mensen.
Telefoneren: Geen enkel telefoonnummer is tegenwoordig nog veilig. Nee, we worden allemaal geplaagd door belletjes van callcenters, energiemaatschappijen en wat nog meer. Soms kom je er af met een ‘Maar mijn ouders zijn niet thuis.’, maar dan heb je toch áááál die moeite gedaan om de telefoon op te nemen. Energieverspilling noem ik dat.
Mailen: Klik klik. En weg is de spam. Je hoeft het mailtje geeneens te lezen, er tettert geen vervelende stem in je oor, je hoeft geen smoesjes te verzinnen. Easypeasy!

3. Geen zin of tijd.
Telefoneren: Je wordt altijd gebeld als je het net niet kan. Je favoriete serie is op tv, je wilt net naar bed of je hebt simpelweg geen zin. Uit beleefdheid praat je met je vriendin over de laatste drama’s in haar leven, maar ondertussen kijk je op de klok. ‘Goh, is het al zo laat?’ zeg je soms, maar ze snapt de hint niet. Je zucht en vraagt je af wat er in Glee is gebeurd.
Mailen: Ik kan (terug)mailen wanneer ik wil. Drie uur ’s nachts? Doesn’t matter! Ik hoef niet binnen een paar secondes te reageren op de mailtjes die ik krijg. Baas in eigen e-mailbox noem ik dat.

Voor sommige mensen maak ik wel een uitzondering, zoals bijvoorbeeld het vriendje of mijn ouders. Dus ik heb het bellen nog niet volledig opgegeven. Maar voor de rest: lang leve het mailen!

mei 29th, 2011

Het toeval toelaten

Een tijdje geleden heb ik mezelf een abonnementje (drie nummers) op de Psychologie Magazine cadeau gedaan. Als je het niet kent: het is een erg leuk blad waar je veel kunt leren over jezelf, anderen, liefde, vriendschap, emoties etc. Helaas is het niet één van de goedkoopste bladen.
Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. In het laatste nummer (die nu in de winkel ligt, de editie van juni) stond een inspirerend artikel.

Het ging over toeval. De hoogleraar psychologie Richard Wiseman deed een onderzoek naar geluks- en pechvogels en kwam erachter dat het verschil tussen hen is dat gelukvogels het toeval toelaten. Ze hebben een open blik en zien daardoor eerder kansen.
In het artikel werden ook voorstellen gedaan om zelf het toeval in je leven te laten. Bijvoorbeeld zes dingen op schrijven die je wil doen en de dobbelsteen laten bepalen welke het wordt.

Ik ben zelf een beetje een controlefreak en misschien spreekt het artikel me daarom wel aan. De teugels even los laten en eens een keer níet precies weten wat er allemaal in de toekomst gebeurt.

Wanneer was een moment in jouw leven dat je het toeval toeliet?

mei 28th, 2011

Zoenen op verjaardagen: was ik maar een man

Was ik maar een man. Niet omdat ik dan overal kan plassen en nooit ongesteld ben of hoef te baren. Nee, zodat ik (bijna) niemand meer hoef te zoenen op verjaardagen.

Ik snap het sowieso niet. Waarom hebben we de stompzinnige Nederlandse gewoonte om op verjaardagen iedereen van de visite te feliciteren? Ik zie werkelijk geen enkel voordeel hiervan. Je verstoort gesprekken, het kost tijd en het ergste: het betekent fysiek contact met mensen die je liever op een afstandje houdt.
Als vrouw zijnde is er nog een nadeel: je moet iedereen zoenen, zowel man als vrouw. Natuurlijk geldt dit alleen voor mensen die je kent, maar toch: het is too much. Die drie zoenen zorgen voor veel complicaties:

1. Snorren die een stippelpatroon op je wang achterlaten.
2. Jij wil een hand geven, maar de ander jou drie zoenen: zorgt voor veel verwarring en awkwardness.
3. Die ene oom stinkt wel heel erg uit zijn mond.
4. Dikke smakkerds van je oma inclusief slijmafdruk.
5. Jij wil de ene kant op en de ander ook: hoofden botsen tegen elkaar.
6. Je tante heeft die verschrikkelijke paarse lippenstift op.
7. Waar moet je je handen laten?

En dan heb ik het nog geeneens gehad over het feit dat we drie zoenen geven in plaats van twee zoals de rest van de wereldbewoners.

Wat kunnen we er tegen doen? Demonstratief een hand uitsteken werkt niet bij de volhardende zoeners. Ik stel voor dat het driezoenengeven officieel verboden moet worden. Ik ga een petitie beginnen en een brief naar de overheid sturen. Desnoods richt ik er een politieke partij voor op. Als je mee wil doen, kun je je contactgegevens achterlaten op www.wegmetdiedriezoenen.nl
Nederland is aan verandering toe, doe mee  en help mij in deze ontzettend belangrijke strijd!

 

mei 27th, 2011

Hoe krijg je op één dag 2500 bezoekers op je blog?

Je loopt willekeurig (niet helemaal, want je studeert literatuurwetenschap) een boekenwinkel in. Daar is toevallig Nico Dijkshoorn aan het voordragen. Je luistert en laat daarna een boek door hem signeren. Vervolgens schrijf je een stukje over zijn baard en je twittert dat naar hem. Hij twittert dat het goed geschreven is en retweet het. Zo simpel is het.

Dit is mij overkomen. Ik had nog maar een paar dagen een blog. Nu, iets meer dan twee maanden later, kom ik bij lange na niet aan de 2500 bezoekers per dag, maar toch ben ik heel tevreden. Veel mensen beginnen een blog en denken dat de bezoekers vanzelf wel binnen komen stromen. Ik zal je even uit de droom helpen: dat is niet zo.

Een blog hebben kost tijd. Bezoekers komen niet zomaar, daar moet je hard voor werken. Ik zal een aantal tips geven:

1. Plaats regelmatig een stukje. Dit hoeft niet per se elke dag te zijn, maar het liefst minimaal één keer in de week. Bezoekers weten dan wanneer ze een blogpost kunnen verwachten en zullen daardoor eerder terugkomen.

2. Reageer op andere blogs. Doe dat niet zomaar willekeurig en reageer wel inhoudelijk op het stukje. Zet absoluut niet je url in de reactie zelf (dat kun je gewoon in het daarvoor bestemde vakje doen), dat is namelijk spam en wordt absoluut niet gewaardeerd.

3. Zorg dat je origineel bent. Schrijf niet de zoveelste recensie over Gooische Vrouwen of Black Swan, maar bijvoorbeeld over een minder bekende film.

4. Maak gebruik van de sociale media. Ik heb ooit in een ver verleden gezworen dat ik geen Twitter zou nemen, maar nu ik merk hoe handig dit is voor mijn blog (promotie, contact met lezers en andere bloggers, inspiratie) ben ik om!

5. Zorg dat je een aparte pagina (of naast je blogposts) over jezelf hebt, het liefst met een foto erbij. Mensen zijn nieuwsgierig naar de persoon achter de blog.

De moraal van dit verhaal is niet: schrijf massaal een stukje over de baard van Nico Dijkshoorn en twitter dat naar hem. Maar: vooral blijven bloggen en vergeet niet hoe leuk het is!

Dan ga ik nu even een kopje koffie drinken met Nico (I wish ;)).

Dit artikel is geschreven voor de blogkermis van Ben. Doe ook mee! Hier klikken voor meer informatie.

mei 26th, 2011

Kleinemensenfilm: Keizer Kuzco

Jawel, niet alleen Finding Nemo is een leuke kleinemensenfilm, hetzelfde geldt voor deze film! Keizer Kuzco is zo’n film waarvan je de humor pas volledig snapt als je volwassen (of kan ik beter ‘volwassen’ zeggen?) bent. Ik vind hem echt één van de grappigste Disney-films.

Het gaat over de keizer Kuzco die door de gemene Yzma in een lama is veranderd en daardoor zijn troon kwijt is geraakt. Hij probeert samen met Pacha, een lama-herder, de troon terug te krijgen. Dit zorgt voor veel hilarische momenten.

Als je deze nog niet hebt gezien, ga hem dan kijken, nu meteen! Ik garandeer dat je keihard gaat lachen. Grappige personages zijn onder andere het hulpje van Yzma, Kronk geheten, en de slimme dochter van Pacha, die ChiCha heet.

Wel kijken: Als je zin hebt om te lachen.
Niet kijken: Als je niet van Disney houdt of zin hebt om te huilen.

Favoriete quote:
Yzma en Kronk are trapped in a dark locked room.
ChiCha: ‘What do you mean the door’s stuck? Try jiggling the handle.’
Yzma: ‘There’s no handle in there.’
ChiCha: [holding the door handle] There’s not? Are you sure?;l=
Yzma: ‘All right. I’ve had enough of this. Tell us where the talking lhama is and we’ll burn your house to the ground.’
Kronk: ‘Err, don’t you mean or?’
Yzma: [even more angrily] ‘Err, tell us where the talking lhama is *or* we’ll burn your house to the ground.’
ChiCha: ‘Well, which is it? That souns like a pretty crucial conjunction.’

Heb jij hem al gezien en zo ja, wat vond je ervan?

mei 25th, 2011

Geur en herinnering

Een tijdje geleden las ik een goede tip op MissLipgloss.nl. Draag geen parfum als je naar een begrafenis of een crematie gaat.
Geur en herinnering zijn namelijk aan elkaar verbonden. De geur van pannenkoeken kan je terugbrengen naar je jeugd, toen je bij je oma op bezoek ging.
Laatst was ik op Leiden Centraal en toen rook ik een ondefinieerbare geur: met een klap was ik weer terug in Engeland (daar heb vorig jaar twee weken in een gastgezin gezeten). En niets is zo fijn als de geur van je geliefde in je kleren ruiken.

Iedereen heeft een eigen geur. Alleen kan je het zelf niet ruiken. Raar is dat eigenlijk. Dat je zelf niet weet hoe je ruikt. Sommige mensen hebben een sterke lichaamsgeur. Heb ik dat ook? Ik zou het niet weten.

En bovendien heeft geur ook effect op het oordeel dat je over iemand hebt. Een jongen die naar zweet stinkt, zal je minder aantrekkelijk vinden (ik in ieder geval wel). Bij iemand die teveel parfum op heeft, kom ik niet graag in de buurt.

Er zijn mensen die niet kunnen ruiken. Ik besef nu eigenlijk pas hoeveel je dan mist. Geur geeft een extra dimensie, aan situaties en aan mensen. Bovendien smaakt eten veel beter als je kan ruiken (denk maar even terug aan alle verkoudheden die je hebt opgelopen).

Geur en herinnering zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Zoals Helen Keller (nee, ik weet ook niet wie dat is) het zei: ‘Smell is a potent wizard that transports you across thousands of miles and all the years you have lived.’

Welke geur roept bij jou een herinnering op?

mei 24th, 2011

Voetbal en avondeten

Minimaal drie keer per week gaat het bij ons tijdens het avondeten over voetbal: twee keer training en één wedstrijd van mijn broertjes team, gecoacht door mijn vadertje worden dan uitvoerig besproken.  Als Feyenoord speelt, mag ik nog een keer genieten van termen als counter, hattrick of schwalbe.

Even voor de duidelijkheid: ik houd niet van voetbal.

Dat is een groot probleem in zo’n gezin als de mijne.  Als ze vragen voor welke club ik ben, zeg ik ‘Feyenoord’, maar diep van binnen ben ik voor geen enkele club (ik kan maar één speler van Feyenoord opnoemen en dat vind ik al veel). Ik hoor allerlei details over de voetbaltechnieken van jongetjes in mijn broertjes team die ik nog nooit heb gezien. Maar mensen, ik weet wel als één van de weinige vrouwen wat buitenspel is. Daar mag best voor geklapt worden.

Ik ben alleen enthousiast met het WK of EK. Dan kan ik het wel aan om onzinnige uitspraken te horen als ‘Ze gaan niet diep genoeg!’ en ‘De bal kust de lat.’ van de voetbalcommentatoren. Dan weet ik opeens de namen van álle spelers. Ik ga zelfs juichen.

Dus misschien zit het toch wel in me, ergens diep verstopt: het voetbalgevoel. En toch zou ik het niet erg vinden als mijn zoon later niet van voetbal hield (maar mijn vader wel).

 

mei 23rd, 2011

Ze zijn overal

Ze zijn overal. Gewoon, in het openbaar. Kleffe stelletjes. Ze lopen hand in hand. Om de vijf minuten staren ze dromerig in de ogen van de ander om vervolgens een stevig potje te gaan tongworstelen. Soms legt hij stiekem zijn hand op haar billen, maar iedereen ziet het. Zij giechelt om zijn grapjes. Hij doet de deur voor haar open en draagt haar tasjes. De hele aura om hen heen straalt intens geluk uit.

Ik loop achter ze. Ik heb een bad hairday en mijn allerstomste kleren aan. Een puist versiert mijn neus. Ik heb wallen, niet van hier tot Tokio, maar nog verder. Geen enkele jongen kijkt naar me, ze kijken allemaal naar het meisje dat achter me loopt. Miss Perfect. Heb ik weer. Loop ik tussen een verliefd stelletje en het mooiste meisje van de klas.

Het vriendje belt. Hij is toevallig in de buurt. Snel loop ik naar de plaats van bestemming toe. Ik zie hem al staan. Ik zoen hem vol op de mond, staar dromerig in zijn ogen en houd zijn hand vast. Ik bekommer me niet om de jaloerse blikken.

Hypocriet? Néé, hoe kom je erbij? ;)

 

mei 22nd, 2011

Inspirerend: the Daily Love

Elke dag krijg ik een mail. Nee, niet van vrienden (al hoewel sommigen er wel dicht bij in de buurt komen) of het vriendje (helaas), maar van the Daily Love.
Het mailtje bestaat uit drie onderdelen (eigenlijk meer, maar ik noem even de drie leukste onderdelen):
1. Een drie/tweetal quotes over het onderwerp van die dag.
2. Een stukje tekst.
3. Een inspirerend plaatje of foto.

Deze mails gaan over allerlei onderwerpen, zoals liefde en vriendschap, maar het overkoepelende is eigenlijk: zelfverbetering en zelfrespect.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de mailtjes niet elke dag lees (geen tijd), maar gewoon wanneer het me uit komt. Ze zijn erg inspirerend en ik leer er veel van. Dus een simpele tip om blijer te worden: vul je e-mailadres in op www.thedailylove.com en laat de positieve mailtjes maar naar je mailbox komen!