Archive for juni, 2011

juni 30th, 2011

Juli: Daag jezelf uit

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Doe eens iets in je eentje wat je normaal altijd met anderen doet. Bijvoorbeeld winkelen of een terrasje pakken.
2. De volgende keer dat je een zwerver ziet, geef hem wat te eten of te drinken.
3. Doe mee aan postcrossing.
4. Zeg ‘ik hou van jou’ tegen een persoon tegen wie je het niet vaak zegt.
5. Noem drie dromen die je hebt (maakt niet uit hoe ‘onwaarschijnlijk’ ze volgens jou ook zijn). Ik ben benieuwd naar jullie dromen!

Enjoy!

juni 29th, 2011

Jawel, het is weer vakantie

De herexamens zijn inmiddels nagekeken en ook de basisschoolkindertjes zijn al (of bijna) vrij. Jawel, mensen, het is vakantietijd.
In eerste instantie denk je dan natuurlijk aan een immense vrijheid (geen huiswerk, uitslapen!) of aan het lekkere weer, dat er echter nooit lijkt te zijn in Nederland (we vinden het altijd te warm of te koud). Maar nee, daar denk ik nu niet aan. Ik ga het hebben over vakantiebestemmingen.

Vroeger. Die goede oude tijd. Je beste vriendinnetje belt aan.
‘Kun je spelen?’
‘Nee.’ zeg je teleurgesteld, want je wilde je nieuwe springtouw uitproberen. ‘We gaan zo weg. Op vakantie.’
‘Waar ga je naar toe dan?’
‘Naar de Vuluwu ofzo.’
Je moeders stem klinkt vanuit de keuken: ‘De Veluwe!’
Je beste vriendinnetje wenst je vervolgens veel plezier en dat was dat.

Moet je tegenwoordig eens proberen: ‘Ik ga naar de Veluwe.’
Mensen trekken een vies gezicht of kijken verbaasd.
‘De Veluwe? Maar je bedoelt… gewoon in Nederland? Met een tentje?’
Je probeert nog enthousiast te vertellen over het mooie landschap en de leuke winkeltjes, maar je gesprekspartner kan zich er niets bij voorstellen. Je hoort het hem/haar bijna denken: dan kun je net zo goed niet op vakantie gaan.

Nee, tegenwoordig is het zelfs niet genoeg als je naar Frankrijk of Italië gaat. Hoe exotischer, hoe beter. Vertel jij aan je collega dat je naar Paaseiland vliegt, dan zegt hij dat hij naar Atlantis gaat. En als we dan weer thuis zijn (wanneer blijkt dat die exotische locatie toch minder leuk was dan gedacht), houden we het nog even in stand door de foto’s rond te laten gaan: ‘Kijk, dit ben ik op een hagelwit strand.’ ‘Kijk, dit ben ik met Obama, hij was onze buurman.’

Laten we er alsjeblieft mee stoppen. Wat maakt het nou uit of je naar Limburg of naar Verweggistan gaat? Wees blij dat je überhaupt op vakantie kunt gaan en geniet ervan!

Disclaimer: uiteraard is dit allemaal weer overdreven en met een knipoog geschreven. En Atlantis bestaat niet, evenmin als Verweggistan. Dus als je tickets daarvoor wil, moet je niet bij mij zijn.

juni 28th, 2011

Laura de reiziger: Vijf leuke dingen aan het openbaar vervoer, part two

We hebben nu tien nadelen van het openbaar vervoer, zie hiervoor part one en part two. En vijf leuke dingen. Maar daar moeten natuurlijk nog vijf extra bij! Zie hieronder voor het rijtje.

1. Spontane gesprekken.
Ik zat een keer in de metro achter twee vrouwen. De ene, een Nederlandse oudere vrouw, vroeg aan de andere, een jonge vrouw met een hoofddoekje, iets over de haltes. Dit zorgde voor een heel gesprek, onder andere over de opleiding van de jonge vrouw en dat soort dingen. Natuurlijk heb ik stiekem meegeluisterd en ik vond het erg leuk om zo’n spontaan gesprek te horen van twee mensen die op een aantal punten erg met elkaar verschillen (leeftijd en geloof).

2. Gratis kranten.
Wij zijn Nederlanders. En waar staan we om bekend? Onze gierigheid natuurlijk. Dus als we iets gratis kunnen krijgen, dan pakken we het ook. Dus grijpen we massaal naar de Metro en Spits, maakt niet uit hoe slecht de kwaliteit daarvan soms kan zijn.

3. Leuke bekenden tegen komen.
Ik geef het toe, het gebeurt niet vaak. Maar soms kom je ze tegen: de mensen die je kent die je wél wil zien. Zo wordt een saai busritje toch nog leuk.

4. Flirten.
Het openbaar vervoer is je beste vriend. Hij brengt je overal naar toe en zorgt bovendien voor veel flirtmateriaal. Neem bijvoorbeeld eens de trein met Delft als één van de tussenstations. Succes gegarandeerd (nee, het zijn niet alleen sulletjes die daar studeren).

5. Inspiratie voor blog.
Oh oh oh, als ik het openbaar vervoer toch niet had. Dan had ik minstens een kwart van de stukjes op mijn blog niet kunnen schrijven. Zou zonde zijn, toch?

Dit was het dan weer. Het openbaar vervoer is van alle kanten belicht en ik kan er maar één conclusie uit trekken: wat ben ik blij dat het OV bestaat.

juni 27th, 2011

Groepjes jongeren

Ik loop met een paar vriendinnen op straat. We zien eruit als hele lieve, leuke meisjes (zijn we natuurlijk ook!) en lachen om onze eigen, geweldige grappen. Volkomen onschuldig. Maar als we een oudere vrouw tegemoet loopt, werpt die een snelle, angstige blik op ons. Ik glimlach vriendelijk naar haar, maar ze loopt snel door.

Ik loop alleen op straat. Ik zie ze al staan, bij de snackbar. Een groepje jongeren. Shit, ik kan alleen maar hun kant op, er is geen omweg. Ik probeer oogcontact te vermijden – hopelijk gaan ze niks vervelend roepen – , terwijl ik zo snel mogelijk door loop.

Ik moet zeggen dat ik het vervelend vind als ik met een groepje vriendinnen op straat loop en mensen ons angstig aan kijken. Waarom zouden we vervelende dingen gaan roepen? Zo zijn we helemaal niet. Maar die mensen kijken daar niet naar. Overigens was het ook vervelend toen we zo rond de vijftien, zestien waren en in de Hema rondliepen bijvoorbeeld. De medewerkers gingen er dan automatisch van uit dat we gingen stelen en achtervolgden ons. Bedankt voor het vertrouwen he.

Maar andersom heb ik het ook. Ik ga liever een blokje om dan dat ik langs een groepje jongeren moet. Ik schaam me echt voor hoe asociaal mensen van mijn leeftijd (en jonger) zijn. Maar natuurlijk ben ik dan ook aan het oordelen, want niet alle jongeren zijn zo.

Dus wat moeten we doen? Toch maar langs het groepje jongeren en proberen niet te oordelen of het zekere voor het onzekere nemen en een blokje omgaan?

In ieder geval, als je mij ziet lopen met een paar mensen: we doen niets, we zijn heel lief! ;)

juni 26th, 2011

Interessante blog: Things We Forget


Bron

Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik erop kwam, maar dat maakt niet uit. Waar het om gaat, is dat deze blog heel leuk is. Things We Forget is de blog van ikweetnietwie en daarop staan plaatjes van post-its. Deze blogger plakt namelijk post-its vast aan lantarenpalen en dat soort dingen. Nee, geen lege post-it. Erop staat een positieve tekst (iets wat we dus vergeten zijn) en daar is een eenvoudige tekening bij gemaakt. Ze zijn heel inspirerend en ook gewoon leuk! Hieronder een paar:

Dus ga maar eens een kijkje nemen op deze blog, ik weet zeker dat je het leuk vindt!

juni 25th, 2011

Mijn vriendje Grote Fantasie

Ik heb een grote fantasie. Te groot eigenlijk. Nee, ik heb dit niet bij de winkel gekocht en mijn ouders hebben het me ook niet aangeleerd. Hiermee ben ik geboren en ik zal er mee moeten leven.
Eigenlijk word ik altijd wel vergezeld door mijn vriendje Grote Fantasie. In de trein, op straat en… in bed. Helaas ben ik niet gezegend met het talent om binnen vijf minuten in slaap te vallen. Grote Fantasie ligt namelijk naast me in bed en houdt me wakker.
‘Weet je nog die vrouw, die niet voor je op wilde staan in de metro?’ fluistert hij in mijn oor.
‘Daar had je wat van moeten zeggen. Waarom heb je niet gezegd dat je er niet langs kon als ze niet opstond, waarom keek je haar niet boos aan? Waarom zei je niet: ‘Dit vind ik niet netjes, mevrouw.’ Dat had je echt moeten zeggen.’
Ja ja, dat is waar, Grote Fantasie. Had ik moeten doen. Wat een stom wijf was het ook eigenlijk. Hoe durft ze niet voor me op te staan, waar slaat dat nou weer op? Zoveel moeite is het niet hoor. Train je je bilspieren waarschijnlijk ook nog mee en nou, dat had die vrouw echt wel nodig. Ja, dát had ik tegen haar moeten zeggen.
Grote Fantasie woelt door mijn haren en pakt mijn hand vast.
‘Morgen heb je dat feestje hè?’
Ik knik.
‘Dat feestje waar je niemand kent.’
Ik zucht, want ik weet al waar dit naar toe gaat.
‘Hoe ga je dat doen? Je durft toch niet op mensen af te stappen. Je zit vast de hele tijd alleen in een hoekje.’
Grote Fantasie verzint en verzint maar, totdat hij op het punt komt dat ze allemaal om me heen staan om me uit te lachen.
Ik ben het zat. Met al mijn kracht duw ik Grote Fantasie mijn bed uit.
‘Ga jij maar op de bank slapen vannacht.’
Ik draai me om en val in slaap. Morgen weer een dag.

juni 24th, 2011

Moulin Rouge

Laatst heb ik samen met het vriendje Moulin Rouge gekeken. Voor het eerst. Ja ja, ik moet me schamen blablabla. Maar daar gaan we het niet over hebben, maar over de film dus.

De schrijver/dichter Christian (Ewan McGregor) wordt verliefd op Satine de courtisane, een soort van danseres is dat. Zij wordt gespeeld door Nicole Kidman. Er is alleen een probleem, want een rijke hertog is ook verliefd op haar. Hij kan met zijn geld de Moulin Rouge financieren, maar daar wil hij wel Satine’s liefde voor hebben. Gaat dit lukken of krijgt Christian haar? Tja, daar zul je toch echt de film voor moeten kijken.

Het is een soort van musicalfilm in de zin dat er bekende liedjes worden gezongen. Denk aan ‘The Sound of Music’, ‘Your Song’ en jawel, ook Nirvana’s ‘Smells like Teen Spirit’ komt er in voor. Voeg daarbij het goede acteerwerk en de romantiek aan toe en u heeft het recept voor een geweldige film!

Wel kijken: Omdat je deze gewoon gezien moet hebben. En vooral als je een zwijmelaar bent zoals ik.
Niet kijken: Als je van monsters, vechten, schieten, moorden en dat soort dingen houdt.

Leukste quote:

Christian: ‘The greatest thing you’ll ever learn is just to love and be loved in return.’

juni 23rd, 2011

Laura de reiziger: Vijf ergernissen aan het openbaar vervoer, part two

Zoals lang geleden beloofd, zijn hier nóg vijf nadelen aan het openbaar vervoer. Maar wees gerust, het is niet één en al negativiteit hier, want binnenkort komen er nog vijf extra leuke dingen van het openbaar vervoer eraan (hier zijn er alvast vijf). Maar nu dus eerst de nadelen.

1. Rennen, omdat je (te) laat bent.
Je kent het wel. De trein gaat vijf over. Het is nu vier over. Je rent de longen uit je lijf, terwijl mensen je lachend nakijken. Je tas bonkt irritant tegen je benen aan en je begint steeds meer te hijgen. Buiten adem kom je aan op het perron (of de bushalte). De trein vertrekt voor je neus. Net te laat. En juist nu je die belangrijke afspraak had. ‘Hmm.’ denk je, terwijl je nog na staat te hijgen. ‘Misschien moet ik toch maar vaker naar de sportschool gaan.

2. Etende mensen.
Ze kauwen op de meest onsmakelijke manier en die rare geluiden hadden er ook niet bij gehoeven. Meestal gaan ze recht tegenover je hun maaltijd verorberen, alsof ze kunnen ruiken dat jij een knorrende maag van de honger (nee Laura, trek, kindertjes in Afrika hebben honger) hebt.

3. Geurtjes.
Teveel parfum en dan ook nog net die vieze. Of ook erg: vieze mannen met een zweetlucht van hier tot aan de rest de trein. Die natuurlijk nét naast jou gaan zitten. En mensen, alsjeblieft, doe geen deo op als terwijl in de trein of bus zit. Dat kun je namelijk na tachtig uur nog steeds ruiken. En als ik hoofdpijn wil, dan vraag ik wel of je met een hamer op mijn voorhoofd slaat.

4. Keiharde muziek.
R&B. Hardcore. Metal. Niet mijn soort muziek. Wel van heel veel mensen. Hoe ik dat weet? Dat kan ik horen. Weet je, je hoeft de volume van je mp3speler echt niet op zijn hoogst te zetten hoor, als hij een tikkeltje zachter staat, kun je de muziek ook wel horen. En hoe gek je ook bent op die rapper, dat hoef je niet aan mij te laten weten. Ik bepaal zelf wel wat ik luister.

5. Zwervers.
‘Ik ben dakloos en heb een paar euro nodig om vannacht te kunnen slapen.’
Yeah right, denk ik soms. Vervolgens gaan ze de hele coupé langs en voel je je enorm rot, terwijl je het raam uit staart. Ik heb overigens nog niet één keer meegemaakt dat iemand geld gaf.
(maar omdat ik me altijd zo schuldig voel, heb ik besloten om voortaan geen geld te geven, maar wel eten of drinken als ik dat bij me heb. Dan weet je in ieder geval zeker dat je geld niet uitgegeven wordt aan drugs of iets dergelijks.)

Nou, lieve kijkbuiskindertjes, dat waren weer de vijf nadelen. In de volgende aflevering dus vijf voordelen.

Veel reisplezier!

juni 22nd, 2011

Jongens in de trein: een raar gespreksonderwerp

Ik zat in de trein. Dat gebeurt wel vaker het afgelopen jaar. Eén plaats verderop zaten drie jongens. Nu zou je natuurlijk verwachten dat ze het over stoere mannenzaken hadden, zoals de laatste Audi of die linksback van Ajax. Nee hoor, zo niet deze mensen van het andere geslacht. Ik kon mijn oren niet geloven.
Ze hadden het over het haar van Emma Watson.
Voor de mensen die geen idee hebben wie Emma Watson is, laat staan wat voor kapsel ze heeft: ze speelde Hermione Granger (Hermelien Griffel) in Harry Potter en heeft na de laatste opnames rigoureus haar lange haren afgeknipt. Ja, ze lijkt nu op een negenjarig jongetje (nee, ik moet toegeven dat het haar wel staat, maar toch).
Natuurlijk is dit een erg belangrijk onderwerp. Voor meisjes. Maar toch niet voor serieuze jongemannen zoals die daar zaten? Ik had het mis.
‘Ja, het gaat wel.’ vond de één.
‘Ik snap het wel.’ zei de ander. ‘Ze mocht al die jaren niets aan haar haar veranderen.’
‘Maar langer haar is mooier.’
Daar waren ze het allemaal over eens.
Het gesprek ging nog verder over de kapsels van Zac Efron en Justin Bieber. Ik begon bijna te denken dat ze alle drie kappers waren, totdat ze het over hun tentamens hadden en uitstapten bij Delft.

Ik keek ze na en vroeg me af wat er toch gaande is in de wereld. Worden de rollen omgedraaid? Horen vrouwen nu op te scheppen over met wie ze het allemaal gedaan hebben? Moet ik spierballen gaan kweken in de sportschool? (alsjeblieft niet, doe me dat niet aan)
Gelukkig stapte er bij Delft twee bebaarde mannen in die op luide toon de laatste wedstrijd van Feyenoord analyseerden.
Ik haalde opgelucht adem.

juni 21st, 2011

Nobody knows what you know

Laatst was ik bij de Poetry International Festival in Rotterdam. Ik heb daar twee masterclasses gevolgd, waaronder één van Robert Hass. Hij was jarenlang de poet laureate (dichter des vaderlands) van de Verenigde Staten én heeft de Pulitzer Prize gewonnen. Het was een inspirerende masterclass, waaruit ik verschillende inzichten heb kunnen halen. Over één daarvan wil ik het nu gaan hebben.

Meneer Hass, een vrolijke, oude man met een rode neus, zei op een gegeven moment: ‘Nobody knows what you know, unless you write it down.’
Dus niemand weet wat jij weet (of denkt of ziet), tenzij je het vertelt. Natuurlijk, er valt veel te raden. Door non verbale communicatie bijvoorbeeld. Maar hoe weet je eigenlijk zeker of datgene wat jij denkt (voorbeeld: je denkt dat je beste vriend(in) verdrietig is) ook echt zo is? Misschien is die vriend of vriendin wel diep van binnen kwaad, ook al staat het gezicht droevig. En die ene klasgenoot, die altijd zo vrolijk is: dat zou ook een masker kunnen zijn. Dat weet je niet. Je kunt raden, je kunt gokken, maar totdat diegene zegt: ‘Ik ben verdrietig.’, weet je het niet honderd procent zeker.

En dat is lastig. Want soms durf je het niet te vertellen en wil je eigenlijk dat mensen het gewoon aan je kunnen zien dat je ergens mee zit. Maar de waarheid is vaak: ze zien het niet. Dus als je hulp nodig hebt, moet je er gewoon om vragen.
En aan de andere kant is het ook moeilijk, bijvoorbeeld als je met iemand aan het daten (sorry, ik vind het eigenlijk een verschrikkelijk woord, maar ik weet er geen ander woord voor) bent. Vindt hij/zij me leuk of is het alleen vriendschappelijk?
‘Ja, maar als iemand je kust, dan vindt diegene je toch leuk?’ zal je misschien zeggen. Nee, ben ik niet met je eens. Sowieso heb je mensen die met jan en alleman zoenen en het kan ook pure lust zijn, in plaats van liefde. Dus dan moeten woorden van de ander je verlossen van de twijfels.

Je hebt ook mensen, je kent ze vast wel (waarschijnlijk ben jij ook zo af en toe), die honderd procent zeker weten dat iemand zus en zo in elkaar zit.
‘Ja, dat meisje is zo zeker van zichzelf, moet je die arrogante blik zien.’
Maar zoals ik al zei, is dat alleen non verbale communicatie. En om zekerheid te hebben, moet er ook verbale communicatie zijn. Natuurlijk is het de vraag of taal als medium überhaupt niet tekort schiet, maar dat is weer een ander verhaal.

Lastig zijn ze toch. Mensen.

Wanneer heb jij iemand verkeerd ingeschat of begreep iemand jou niet?