Maand: oktober 2011

Kleuren, cijfers en dagen

Meestal gaat het op verjaardagen over politiek, de kinderen, het werk of iets dergelijks. Maar een tijdje terug hadden het vriendje, mijn broertje en ik het over iets totaal anders wat me aan het denken zette.

Ik las een keer op een forum dat er mensen zijn die dagen als kleuren zien. Zelf heb ik dat niet, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen. Ze hadden echter zelf al de oorzaak erachter gevonden: op de basisschool gaven de juffen en meesters aan elke dag een kleur om de dagen uit elkaar te houden (ook zielig voor mensen die kleurenblind zijn trouwens).

Wij hadden het niet over kleuren, maar over cijfers. Wat zowel het vriendje als ik deden (mijn broertje keek ons raar aan): we gaven eigenschappen/karakters aan cijfers. Zelf deed ik dat om het rekenen in groep drie te versimpelen. De zeven was niet echt bevriend met de negen, de zes deed nooit zo moeilijk etc. Eigenlijk heel verwonderlijk. Zijn er nog meer mensen die dat doen?

Wat ik ook heb en ik dacht niet dat iemand dat had, totdat ik het las in een boek van Harry Mulisch (volgens mij twee vrouwen). Ik zie de dagen op een bepaalde manier. Het is heel lastig uit te leggen, maar ik zal een poging doen. Als ik de week voor me zie, zie ik het eigenlijk als een agenda. Maandag staat bovenaan, daaronder dinsdag en woensdag en aan de rechterkant zie ik donderdag en vrijdag. Zaterdag en zondag komen dan weer onder de twee bladzijdes, waarbij zaterdag iets meer richting donderdag en vrijdag en zondag iets meer richting maandag, dinsdag en woensdag.
God, dat klinkt gek.
Ik hoop maar dat ik het een beetje goed heb uitgelegd. Ik heb geen idee waar mijn exemplaar van ‘Twee vrouwen’ is, dus ik kan het helaas niet opzoeken, maar blijkbaar ben ik niet de enige. Ik heb trouwens hetzelfde met maanden. Heeft IEMAND dit ook of ben ik gewoon gek aan het worden?

Dit zijn dus van die rare fenomenen. Voor de persoon zelf zijn ze heel logisch, maar is dat wel zo? Zo zijn er nog meer dingen. Weten jullie misschien nog meer van dit soort dingen of herken je jezelf in bovenstaande verschijnselen?

Een stresskip eersteklas

Bron

Ik ben een stresskip eersteklas. Dit is eigenlijk een geheim, want alleen de mensen thuis weten het.

In het openbare leven ben ik de kalmte zelve. Doe maar relax jongens, het komt allemaal goed. Paniek is hier aan mij niet besteed. Ik ben net de Dalai lama.

Thuis ga ik los. Een voorbeeld: ik moest mijn eerste paper ever inleveren. Beetje jammer dat ik de verkeerde deadline in mijn hoofd had. Op de dag zelf kwam ik erachter. Paniek!
‘Oh nee, wat moet ik doen? Ik heb hem wel af, maar ik moet hem nog nakijken en dan krijg ik een onvoldoende en ik kan hem niet meer op tijd inleveren en oh nee, oh nee!’ riep ik tegen mijn moeder.
Mijn moeder zei dat het allemaal goed zou komen.

Ik wist zeker dat het nóóit meer goed zou komen.

Ik kwam op tijd in Leiden aan, vertelde mijn docent dat ik me vergist had en ze zei: ‘Maar je had toch kunnen mailen? Je krijgt extra tijd, lever het over een paar dagen maar in.’
Mijn hart was boos op me: waarom Laura, waarom zoveel stress?  Beschaamd lachte ik naar mijn moeder. Het kwam allemaal goed.

Ik ben nog steeds bezig met het verbeterproces. De stress kan binnen no time opzetten en mijn verstand gaat op nul. Mijn enige gedachte is dan: ‘Het komt nooit meer goed!’

Het is tot nu toe altijd goed gekomen. Note to self: beter luisteren naar je moeder.

Ben jij een stresskip?

A room without books is like a body without a soul

Ik heb boeken. Aardig wat (maar niet zoveel als ik zou willen), want ze passen niet allemaal in mijn Billy. Maar goed, ik heb er even naar gekeken, zodat ik jullie mijn boekentips kan geven. Bij elk boek zal ik een korte beschrijving geven en over sommigen heb ik al een blogje geschreven.

1. Haruki Murakami – Norwegian wood 
Sowieso is de titel al goed (liedje van the Beatles), maar daarnaast is het ook goed geschreven. Ik heb een ander boek gelezen van Murakami (Kafka op het strand, ook een aanrader), die meer magisch-realisme was. Maar dit boek schijnt zijn realistische boek te zijn. In ieder geval, het gaat over Watenabe, een student uit Tokio. Hij is verliefd op Naoko, die de vriendin was van overleden beste vriend. Geen vrolijk boek dus, maar oh wat mooi geschreven!

2. Art Spiegelman – Maus 
Een graphic novel over de Tweede Wereldoorlog, de moeilijkheden van de strip (aangezien het beeld én woord is) en een vader-zoon relatie. Lees hier meer.

3. Gustave Flaubert – Madame Bovary
Een klassieker die ik moest lezen voor mijn studie. Een realistisch boek over een vrouw die overspel pleegt. Wel een waarschuwing: er zitten soms té lange beschrijvingen van landschappen in en ik zal je niet boos aankijken als je die overslaat ;)

4. Gabriel Garcia Marquez – Honderd jaar eenzaamheid
Ook weer prachtig geschreven. Gaat over een aantal generaties van een familie die allemaal op hun eigen manier eenzaam zijn. Lees hier meer.

5. Primo Levi – Is dit een mens 
Primo Levi werd tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Auschwitz gedeporteerd. Hierover schreef hij een mooi, maar droevig boek. Het is al een paar jaar geleden dat ik het gelezen heb, maar ik ga het binnenkort weer herlezen. Zeker een boek wat je aan het denken zet.

6. Tom Rob Smith – Kind 44 – 
Op de cover staat dat het een literaire thriller is (houd ik niet van), maar ik vind die definitie niet passen. Eerder een historisch, spannend boek. Het speelt zich af ten tijde van de Sovjet Unie en gaat over een officier in de geheime dienst die zich niet aan de regels houdt. Erg spannend!

7. Jostein Gaarder – De wereld van Sofie 
Aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in filosofie. Mooi geschreven boek van Jostein Gaarder, die nog meer mooie boeken op zijn naam heeft staan. Lees hier meer over dit boek.

8. Tonke Dragt – De brief voor de koning 
Een kinderboek, I know. Maar oh wat een fijn kinderboek! Ik moet eerlijk bekennen dat ik het vorig jaar of twee jaar geleden weer herlezen heb en het voelde precies als vroeger. Het is een ridderboek. Tiuri is een soon to be ridder, maar krijgt dan de opdracht om een belangrijke brief naar de koning te brengen. Dit gaat uiteraard niet vanzelf. Wat een leuk en spannend boek! Ik heb er niets op tegen om kinderboeken weer te lezen, eigenlijk zouden we dat vaker doen. We hebben nog de rest van ons lezen om volwassen te doen.

9. Jonas Jonasson – De 100jarige man die uit het raam klom en verdween 
Dit is een boek voor de stemming ikbenluienikhebzinineenluchtigboek. Zoals je al een beetje kunt raden, gaat het over een honderdjarige man die uit het raam van het bejaardentehuis waar hij verblijft klimt en verdwijnt. In het boek spelen twee verhalen een rol: zijn reis samen met de mensen die hij onderweg leert kennen en zijn levensverhaal. Geen diepgaand boek, maar wel leuk om te lezen!

10. Jonathan Safran Foer – Extreem luid and ongelooflijk dichtbij 
Eén van mijn favoriete boeken. Het gaat over een nieuwsgierig en vindingrijk jongetje dat zijn vader is verloren door 9/11. Lees hier meer.

Dit was maar een selectie, maar hopelijk hebben jullie er toch inspiratie uit gehaald. Natuurlijk kun je nooit genoeg boeken hebben, dus nu mijn vraag aan jullie: wat is jouw boekentip voor mij? (ik houd overigens niet van literaire thrillers en chicklits)

De sportschool, Stip en Streep

Ik heb op de sportschool gezeten (‘Nee, jij, echt waar?’ ‘Ja, echt waar, drie jaar lang zelfs. Ik weet ook niet hoe ik het uitgehouden heb.’). Samen met een vriendin, Mirjam, ging ik minimaal één keer in de week sporten. Behalve de gebruikelijke macho’s en enthousiaste, mollige mensen (in het begin althans) kom je wel eens gekke mensen tegen.

Bijvoorbeeld Stip en Streep, de twee meisjes die we elke week wel zagen in de sportschool. Ze waren nogal, tja, chubby en dat maakt natuurlijk niet uit,  het gaat namelijk om hun outfits. Ik snap dat je er in de sportschool niet op je best uit ziet. Het is maar goed dat bij ons niet allemaal spiegels hingen, want ik denk dat ik was flauwgevallen bij het aanzicht van mijn rode hoofd.
Stip en Streep deden wel een laffe poging om er goed uit te zien: ze stemden hun outfits op elkaar af. Ik denk dat ze na het sporten altijd gezellig samen gingen winkelen. Want steeds hadden ze hetzelfde shirtje aan, maar dan net even anders. Stip had het grijze shirtje met, jawel, stippen en Streep hetzelfde shirtje met strepen. En elke week weer een ander shirtje he!

Ik hoor het gesprek al in mijn hoofd:
‘Wanneer zullen we sporten?’
‘Donderdag kan ik wel.’
‘Oké, doen we dat groene t-shirt aan?’
‘Nee, die hebben we vorige week al gedragen! Anders doen we die blauwe. Ik doe de bolletjes wel.’
‘Nee, die wil ik aan doen, jij mocht die de vorige keer al dragen! Doe niet zo flauw en trek die met die vierkantjes aan.’
‘Oké dan.’

Als Mirjam en ik de outfits uitvoerig hadden besproken en de hele sportschoolroutine hadden gedaan, gingen we weer naar de kleedkamer. Elke keer schrok ik me weer een hoedje. Want, geniaal idee, de douches daar hadden geen haakjes om je kleding op te hangen. Dus moesten die vrouwen naar de kapstok (waar wij zaten) om zich weer aan te kleden. Kijk, ik heb niets tegen blote vrouwen, maar als ik dat wil zien, dan ga ik wel tv kijken om één uur ’s nachts.

Je snapt dat ik altijd thuis ging douchen.

En dan heb ik het nog niet gehad over zaken als het sporten zelf, je flesje water vergeten, het sporten zelf, fanatieke mensen of bijvoorbeeld het sporten zelf.

Inmiddels ben ik alweer een jaartje van de sportschool af. En ik kan je zeggen: nu ben ik pas écht gelukkig.

Jongetjes van de voetbal

Bron

Al jaren mag ik indirect meegenieten van het voetballeven. Mijn broertje zit namelijk op voetbal en mijn vader is zijn coach. Zoals ik al eerder vertelde, gaat het bij het avondeten dus standaard over dat spelletje met die bal. Natuurlijk gaat het dan soms ook over de jongetjes die in het team zitten.

Een aantal daarvan heb ik wel eens ontmoet en tja, het zijn niet mijn types (sowieso zijn ze minstens vier jaar jonger dan ik, maar goed). Op de één of andere manier heten ze altijd Jordi (of Jordy of Yordi of Yordy, oh nee, die laatste toch niet). Ze hebben van dat blonde stekeltjeshaar en een smal gezicht. Het zijn van die irritante jongetjes, die sneeuwballen gooien in de winter en hun tong uitsteken als je langs fietst. Ze kunnen heel hard schreeuwen (of eigenlijk gillen, want ze hebben de baard nog niet in de keel). Ze willen altijd spits staan, maar zijn te lui om aan hun conditie te werken.

Jongetjes van de voetbal. Godzijdank zijn er ook nog jongens die niet van voetbal houden.

Enjoy the little things, for one day you may look back and realize they were big things

Vaak zijn het de kleine dingen die je vrolijk maken: de zon die door het raam schijnt, de eerste bloemen in de lente, een complimentje. Het is niet alleen leuk als jij deze dingen krijgt, maar ook fijn om te geven. Daarom zal ik een paar kleine dingen noemen die je kan doen voor een ander, om die persoon vrolijk te maken:

1. Glimlach naar onbekenden op straat.
Nee, ze zullen waarschijnlijk niet allemaal teruglachen, maar het gaat om de mensen die het wel doen. Misschien had die oude vrouw net een rotdag en heb jij haar dag toch een beetje leuker gemaakt.

2. Stuur een kaartje.
Naar die vriend(in) die je niet meer zo vaak spreekt, je ouders (als je niet meer thuis woont), je vriend of vriendin, je oma en opa etc. Het allerleukste is om zelf een kaart te maken (kan ook via internet en dan een foto van jou met die persoon erop zetten).

3. Geef een onbekende een complimentje.
Ik heb het wel eens. Dan zit ik in de trein of iets dergelijks en zie ik bijvoorbeeld iemand met een leuke tas. Eigenlijk wil ik er wat van zeggen, maar denk ik: is dat niet raar om te zeggen tegen iemand die je niet kent? Stom van mij, want het is altijd leuk om complimentjes te krijgen of het nou van iemand is die je kent of niet!

4. Help een ander.
Dit kan op verschillende manieren: laat die jongen met alleen een pak melk voor bij de kassa, help een oude man of vrouw in de bus als ze niet weten hoe de ovchipkaart werkt en zo zijn er nog veel meer dingen die je kunt doen.

5. Schrijf een brief.
Ik weet het, deze tip heb ik al vaker gegeven, maar kom op mensen: het is toch superduperleuk om een geschreven brief te ontvangen? Zorg dat de brief er leuk uit ziet, plak er stickers op, maak tekeningen etc.

Zo zijn er nog veel meer dingen te bedenken, misschien weet jij ook nog iets?

Je bent een paardenmeisje of je bent het niet

Je bent een paardenmeisje of je bent het niet. Drie keer raden wat ik ben.

Onder mijn vriendinnen op de basisschool bevonden zich ook een aantal paardenmeisjes. Eén keer (twee keer?) in de week togen zij naar de manege met van die strakke leggings aan (die waren toen nog niet in hoor) en natuurlijk de welbekende laarzen. En het zweepje niet te vergeten.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar vroeger ging ik wel eens mee naar de hobby’s van mijn vriendinnetjes. Een proefles streetdance (mijn dans-skills lieten te wensen over) en dus ook de manege (waar ben in hemelsnaam terecht gekomen?).

Het begint, natuurlijk, al bij de stallen. Een penetrante stank dringt je neusgaten binnen en verlaat die ook niet meer. De grond is bezaaid met uitwerpselen en je probeert angstvallig uit de buurt van de paarden te blijven, omdat je verteld is dat ze schoppen wanneer je achter ze gaat staan. Je vriendinnetje neemt het paard Sunny (of een andere debiele naam) mee en jij mag uit de stallen (opgelucht haal je adem) en naar de kantine om het paardrijden te bekijken.

Nou, ik kan u vertellen, dames en heren, ik vind zelfs snooker nog spannender om te kijken. Talloze rondjes maken, soms wat sneller en af en toe een sprongetje. That’s it. Het is een wonder dat ik niet in slaap ben gevallen.

Na een uur op je horloge gekeken te hebben, mag jij dan eindelijk op dat paard. Alleen: het lukt niet. Na tien keer proberen geeft de paardenjuf je een zetje en dan zit je er eindelijk op. Lopen maar. Het paard is nog niet in draf, of je ingewanden zijn al door elkaar gehutst.

Dit was duidelijk niets voor mij. Sindsdien heb ik nooit meer op een paard gezeten.

Ben jij een paardenmeisje? (of jongen ;))

Liefde is raar

Bron

‘Hoe het statistisch mogelijk was dat er mensen waren die op precies hetzelfde moment hun angsten en reserves lieten vallen en er zo achter kwamen dat ze verliefd op elkaar waren – ik kon er niet bij. De toevalswaarde daarvan moest, zo veronderstelde ik, ongeveer samenvallen met de kans dat een meteoriet op ons huis neerkwam: nooit helemaal uitgesloten, maar toch wel vrij onwaarschijnlijk. ‘Het Geweten – Jessica Durlacher.

Liefde is raar. Verliefdheid al helemaal.  Je hart begint al te kloppen bij het horen van zijn of haar naam en ’s nachts kan je bijna niet slapen. Wat maakt die ene persoon nou anders/mooier/beter/leuker/fijner dan alle andere tachtigduizend miljoen mensen op aarde? Dat principe is op zich al raar. Helemaal bizar is het als die persoon dan ook nog eens op jou verliefd wordt. Huh, what’s going on? Hij of zij kiest JOU! Uit duizenden meisjes of jongens. Terwijl er zoveel mooiere/slimmere/leukere/grappigere mensen zijn dan jij. Wauw. Hoe is het mogelijk?

Echt, het is eigenlijk heel raar dat het zo vaak gebeurt. Dat mensen elkáár leuk vinden en niet alleen maar dat de één de ander leuk vindt. En dan ook nog tegelijkertijd.
Natuurlijk valt het soms te betwijfelen. Sommige mensen beweren verliefd te zijn op een ander, maar zijn eigenlijk alleen maar verliefd op het idee dat iemand verliefd op hen is (snap je de zin nog?). Maar toch, het gebeurt echt.

En dan zijn er natuurlijk nog vele andere bizarre aspecten aan liefde of verliefdheid. Maar die laat ik nu voor wat ze zijn. Denk er gewoon maar eens over na hoe bizar dit eigenlijk is.

Heb jij wel eens zoiets meegemaakt?

(Eigenlijk klopt mijn verhaaltje niet helemaal bij de quote, want die gaat erover wanneer mensen het ook daadwerkelijk aan elkaar vertellen, maar ik vond het gewoon een mooie quote. Dus.)

De damestoilet-etiquette

Dit stukje zal herkenbaar zijn voor de dames onder ons, maar heren, wees niet bang: ook voor jullie is dit een interessant stukje, want het biedt wederom een inzicht in de wereld van het damestoilet.

‘Ik ga even mijn neus poederen.’
Daar begint het vaak mee.
‘Alweer?’ zucht je tafelgenoot. ‘We zijn nog maar een half uur in het restaurant.’
Je schudt je hoofd – die rare jongens ook – en begeeft je naar het damestoilet. Natuurlijk moet je eerst nog minstens tachtig jaar in de rij staan, maar als je dat overleefd hebt, zie je eindelijk de toiletdeur open gaan.
Nu kunnen er twee typen vrouwen uit de voor jouw bestemde toilet komen.

1. De bitch.
Je doet een poging om naar haar te lachen, maar de glimlach druipt al snel van je gezicht af bij het aanblik van deze arrogante dame. Ze werpt een snelle blik op je, het beste te beschrijven zoals Maria Carey naar de persoon kijkt die haar M&M’s op kleur sorteert. Daarna negeert ze je compleet.

2. De vriendelijke mevrouw.
Na tien minuten moet je natuurlijk weer naar de wc (‘Alwéér?’). Optimistisch als je bent, glimlach je nog een keer naar de vrouw die uit het toilet komt. En jawel: je krijgt een stralende glimlach terug. Thank god, er bestaan nog aardige vrouwen op deze wereld.

Ik heb geen idee of zoiets ook in het herentoilet gebeurt en dan vooral het eerste. Zoals ik het me voorstel, slaan mannen elkaar joviaal op de schouders en gaan een biertje drinken op de wc. Vast gezelliger dan op het damestoilet.

Dus lieve meisjes: wees geen bitch, maar de vriendelijke mevrouw. Arrogantie is echt niet meer hip hoor. De enige reden waarom je arrogant mag kijken: als er een nare geur uit het desbetreffende toilet komt.

(Ik behoor overigens tot de vriendelijke mevrouwen-categorie, ook al ben ik nog maar een meisje en geen mevrouw.)

You’re still in the running to become…

Bron

Inmiddels is het tachtigste seizoen van Holland’s Next Top Model (HNTM) al bezig, maar dat weerhoudt mij er niet van om erover te schrijven.

Ik zal het even uitleggen voor de mensen die dit niet kijken. Overigens hoop ik niet dat jullie mening over mij verandert nu jullie weten dat ik dit soort programma’s kijk. Geloof me: diepgaand is het niet, maar je zult er veel plezier om beleven (vooral om de domme uitspraken die sommige mensen doen).

Oké, het concept is zo: een x aantal meisjes (veertien ofzo?) van minimaal 2.10 meter en maatje ikkanjebottenzien worden in een model mansion geplaatst.  In elke aflevering krijgen ze twee opdrachten. De ene opdracht gaat over make-up, kleding, acteren, de catwalk lopen etc. Degene die het het beste heeft gedaan, wint iets van make-up of een ontmoeting met een topmodel (a.k.a. een vierderangs model waar ik nog nooit van heb gehoord). De tweede opdracht is altijd een fotoshoot.

In de tweede of derde aflevering komt de gevreesde make-over. De meisjes beginnen al te janken bij het idee alleen al. Er is altijd wel iemand die kort haar krijgt en óf dat meisje gaat huilen óf juist het meisje dat niet zo moet zeiken, omdat er geen drol aan haar haren is veranderd.

Het is maar zwaar zo’n competitie. Dat begrijp ik wel. Er wordt make-up bij je aan gebracht (pfff, ik word al moe bij het idee alleen!), je moet mooie kleding aan (bah!) en dan ook nog tien minuten een paar foto’s van je laten nemen. Klinkt behoorlijk uitputtend, niet waar?

Zoals ik al zei, zitten die meisjes in een zogeheten model mansion. Nu weten jullie ook wel hoe meisjes onder elkaar zijn: bitches. Er zit elk seizoen minimaal één bitch bij, maar er is ook altijd een verlegen meisje. En natuurlijk het meisje dat ruzie krijgt met de bitch. Stiekem vind ik de bitchfights één van de grappigste onderdelen van HNTM, het gaat meestal ook nergens over.

Overigens moet je de naam van het programma niet al te serieus nemen. Van de meeste topmodels (spreek uit op zijn Engels) hoor je niets meer en als je er wel iets van hoort, dan gaat het vaak niet over modellenwerk…

Dus heb je zin om je verstand op nul te zetten en je flink te ergeren aan zoveel domheid en nutteloosheid: kijk op maandagavond naar RTL 5.

(de titel komt trouwens van Tyra Banks, presentatrice van America’s Next Top Model die bij de beoordeling ALTIJD hetzelfde zegt, waaronder ook: you’re still in the running to become America’s Next Top Model)