Weet je wat een heerlijk doch zeer zeldzaam fenomeen is? De stille stiltecoupé.
Ik reis regelmatig met de trein en het liefst ga ik boven zitten, omdat ik het idee heb daar meer ruimte te hebben (rare kronkel in mijn hoofd?). Dan kan het je zomaar overkomen dat je in de stiltecoupé terecht komt. Hier heb ik uiteraard geen problemen mee, want hoewel ik van afluisteren houd (nieuwsgierig he), is het ook wel fijn om gewoon een boek in opperste concentratie te kunnen lezen.
Laatst zat ik nog in de stiltecoupé, toen er twee meisjes gingen zitten: ‘Oh, we zitten wéér in de stiltecoupé!’
Gegiechel.
Ze hebben de hele reis gepraat.
Kijk, ik snap het wel. Ik bedoel, zo duidelijk is de NS niet. Het staat in doorzichtige letters op het raam en dat was het wel. Het lijkt mij (maar ach, wat voor een onnozele treinreiziger ben ik?) handiger als je GROTE, OPVALLENDE letters gebruikt. Ik bedoel, nu is het net zoals die mannetjes in de Sixtijnse kapel die steeds ‘Silencio, silence!’ zeggen (hoe bedoel je hypocriet?) en zeggen dat je geen foto’s mag maken, maar niet ingrijpen.
Ik heb de moed nog niet gevonden om te zeggen dat de mensen ‘POTJANDORIE* HUN MOND EENS MOETEN HOUDEN!’, maar eigenlijk boeit het me ook niet zo. Waarschijnlijk omdat ik me er ook wel eens schuldig aan maak. En eerlijk is eerlijk: hoe moeilijk is het om je mond te houden tegen je vriend/vriendin als de rest van de stiltecoupé ook aan het praten is?
Nee, ik heb een veel beter idee. We maken gewoon aparte coupés voor mensen met kinderen (als ik nog een keer een jankende baby hoor, ga ik zelf huilen), voor mensen die graag van harde muziek houden (zodat ze een wedstrijdje wiensmuziekstaathethardst kunnen doen) en mensen die graag willen dat de hele coupé hun gesprek kunnen horen. En een coupé voor de mensen die niet in deze hokjes passen.
Probleem opgelost. Graag gedaan, NS, geen dank.
*Vul hier naar gelieve een grover scheldwoord in.
Laatste reacties