Wat bellen blazen, roze Nike-petten en foto’s met elkaar te maken hebben

Wat je op hier kunt zien: een fotolijstje.
Wat je hier niet kunt zien: de foto in het fotolijstje (het is een foto van mij, mijn broer en mijn broertje en ik gok, klein gokje maar, dat ze niet met hun foto op mijn blog willen).

Laatst ging ik foto’s van mezelf maken. Het was niet geheel uit vrije wil. Nee, het was geen pasfoto. We (broer, vriendin van broer, broertje en ik) gingen foto’s voor ons mam/moeders/mammie/Mutti/mem/Hare Koninklijke Hoogheid maken, als kerstcadeau. Wat dat betreft is het wel een tip, want moeders vinden dat leuk.

Dus, goed. De plaats der bestemming was in een niet nader te noemen winkelcentrum. Wij stonden daar. Wat ik zag, was ongeveer dit: een paar meisjes van acht/tien jaar (ik ben niet zo goed in het schatten van kinderen) die roze, te grote Nike-petten op hun hoofd deden en die een foto lieten maken, terwijl een volwassen man bellen stond te blazen.

Ik dacht: dit gaat niet goed komen.

We stonden daar vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Toen vroeg de fotograaf of we een vraag hadden. Nee, een afspraak. Om half drie.
‘Jullie staan voor half vier ingepland.’ zei hij.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik half drie heb gezegd, maar oké. Kan gebeuren. Toch?

Half vier. Daar gingen we dan, gezellig, met zijn viertjes. De fotograaf maakte verschrikkelijke fouten.
‘Zijn jullie een stelletje?’ vroeg hij aan mijn broertje en mij.
Dit is al vaker gevraagd en echt mensen, stop it! Blijkbaar lijken mijn broertje en ik niet op elkaar, maar hallo, we lopen niet hand in hand en ik zeg geen ‘lieverd’ tegen hem. Sterker nog: de kans is groter dat ik boos naar hem kijk en ‘Nouhouuuuu’ zeg, dus: gewoon niet. Gewoon niet.

Tweede fout: ‘Ben jij de jongste?’
Nee, ik ben twintig, mijn broertje is zestien en ik ben hartstikke superdupervolwassen. Ik kan er ook niets aan doen dat ik klein ben en wangen heb waar tantes graag in knijpen.

Goed, de foto’s dus. Het ging, nou ja, het ging. Wat nogal irritant was, was dat de fotograaf de hele tijd zei dat ik sliep (?):
‘Hoe heet je?’
‘Laura.’
‘Claudia?’
‘Nee, Laura.’
‘Laura, JE SLAAPT!’
Ik had mijn ogen een paar keer dicht op de foto’s. Tja. Ik doe dan ook niet mee aan Holland’s Next Top Model.

Ook een probleempje: je moet de hele tijd achter elkaar lachen. Nu is dat geen probleem als een vriendin iets grappigs zegt, maar wel als je naar de camera moet kijken. Steeds voelde ik mijn linkermondhoek trillen en hoorde ik hem fluisteren: ‘Nee, ik wil niet lachen. Alsjeblieft!’

Maar na zoveel ellende is er toch iets goeds: ik zag er niet uit als Shrek op de foto’s (ik ben dan ook niet groen), sommigen zijn zelfs best goed gelukt.

En het mooiste is natuurlijk: een blije moeder.

Wat hebben jullie aan je ouders gegeven voor kerst?