Ik was ikweetniethoeoud toen ik op pianoles ging met mijn beste vriendin. Ik heb het A- en B-examen gehaald en daarna ben ik gestopt. En al die jaren stond mijn piano aan mijn zijde. Reden genoeg om hem te interviewen, lijkt me.
‘Hey maatje, hoe gaat het?’ begon ik het gesprek en ik sloeg hem op de rug.
De piano trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Goh, wat leuk om je weer te zien.’ zei mijn piano op een sarcastisch toontje.
Oh god, daar gaan we weer.
‘Ik had het gewoon heel druk met mijn studie en mijn blog enzo.’
Mijn piano schudde met zijn hoofd.
‘Dat zeg je verdomme altijd. Het is altijd hetzelfde liedje met jou!’
Ik moest lachen om zijn woordgrapje, maar stopte toen de piano me streng aan keek. Ik zuchtte.
‘Ja, ik weet het. Ik moet vaker spelen. Maar ik vergeet het de hele tijd en ik heb geen nieuwe liedjes om te leren en ik heb geen zin om te spelen als er mensen thuis zijn, want dan staat de televisie aan en-‘
‘Smoesjes, smoesjes, smoesjes.’ onderbrak mijn piano mij. ‘Zonde hoor. Gelukkig speelt je moeder nog wel op me, want die is tenminste níet gestopt met pianoles.’
Met een schok drong het tot me door.
‘Wacht. Probeer je me nou te vertellen dat je de voorkeur aan mijn moeder geeft?’
Mijn piano knikte.
‘M-maar. Jij en ik… We zijn al zo lang samen. Een groot deel van de basisschool, de middelbare school en nu de universiteit, alles hebben we samen beleefd.’
Hij lachte.
‘Samen? Je hebt me gedumpt toen je in de eerste zat en me daarna amper aangeraakt. Ik voelde me eenzaam, snap je. Nooit meer een knuffel, nooit meer een zoen. Totdat je moeder kwam.’
Echt, het werd me teveel.
‘Weet je wat.’ riep ik. ‘Ga jij maar met mijn moeder, ik hoef je niet meer ook!’
Hij was beledigd, dat snap je wel. Maar ik voelde me verraden. Verraden door mijn bloedeigen piano met mijn bloedeigen moeder. Later heb ik hem nog een keer benaderd. Maar hij wilde niet meer. En nu is het over.
Ik zal mijn piano missen.
26 maart 2012 at 07:22
Hihi, leuk stukje! Het is toch wat, die piano’s!
26 maart 2012 at 07:29
Gevoelige typetje zeg, die piano van jou.
26 maart 2012 at 10:12
Zeg dat wel…
26 maart 2012 at 07:46
Leuk stukje!
26 maart 2012 at 08:12
Leuk stukje. En die piano verhuisd naar je moeder?
26 maart 2012 at 10:12
Nee, ik woon nog thuis, dus hij staat gewoon nog op dezelfde plaats.
26 maart 2012 at 08:30
Leuk stukje!
26 maart 2012 at 08:35
Hahaha. Echt grappig geschreven.
26 maart 2012 at 08:46
Bah, tegenwoordig zijn piano’s zelfs niet meer te vertrouwen..
26 maart 2012 at 09:04
Klinkt als iets uit een Griekse mythe zo! :-)
26 maart 2012 at 09:12
Wat een arrogante piano.. Ruk hem een toets uit!
26 maart 2012 at 17:17
He he, pianomishandelaar ;)
26 maart 2012 at 09:18
Regel een pianostemmer, die kan hem vast wel ompraten ;p
26 maart 2012 at 12:34
Jeetje, wat een zielig einde :(
26 maart 2012 at 12:59
Ach onze piano is mishandeld van hier tot tokio. Hij is zo vals als een kraai en er staat gewoon ajax ingekrasd en er zit een rare metal band-sticker op. Niet de 3 losse toetsen vergeten. maarrrrr…. hij wordt wel bespeeld. door mijn broer. en tegenwoordig zelfs door mij, die vroege stomme vingeroefenings-kinderliederen. En ik moet zeggen…. ik kies de kant van je piano.
26 maart 2012 at 13:01
Daar heeft die piano toch een gevoelige snaar van je geraakt! (badum-tss)
27 maart 2012 at 09:20
Haha +1 :P
26 maart 2012 at 13:11
Pff.. Hij is gewoon vergeten wie hem het huis in gehaald heeft. Zo verwaand!
26 maart 2012 at 13:36
Haha, geweldig geschreven!
26 maart 2012 at 13:42
Geniaal stukje! Arme Laura, met je piano die je afgewezen heeft…
26 maart 2012 at 14:57
Jeetje, het is wel snel over! Verwaande piano..
26 maart 2012 at 16:39
Geniaal!!!
Echt ,als ik OOIT geinterviewd wordt, dan wil ik dat Laura me interview afneemt!
Prachtig geschreven dit!
26 maart 2012 at 17:13
Een piano met wenkbrauwen. Geniaal.
26 maart 2012 at 18:05
Gelezen met een glimlach op mijn gezicht
26 maart 2012 at 18:06
Een piano die is vreemdgegaan met je eigen moeder? Ik zou me ook verraden voelen hoor!
Leuk geschreven trouwens!
26 maart 2012 at 19:28
Wat zal mijn keyboard op zolder mopperen. Die wordt al jaren niet meer aangeraakt!
26 maart 2012 at 20:08
Ownee, zo kan je toch ook niet met een piano omgaan? Foei Laura!
Oké, ik geef toe dat ik ook wel eens een wat langer niet speel, maar in ieder geval mag die piano van mij zich dan nog tussendoor nuttig maken als standaard voor mijn saxofoonboeken :P
26 maart 2012 at 21:19
Hele originele blog dit, ik zou me ook beledigd voelen als ik jouw piano was… beetje aandacht is noodzakelijk :)
26 maart 2012 at 21:51
komt hier een vervolg op?
26 maart 2012 at 21:54
Ik vrees het niet… Wil je dat dan?
27 maart 2012 at 00:14
ik zie zeker mogelijkheden. het is duidelijk dat Piano je jaloers wil maken …
27 maart 2012 at 09:11
Oeh, dan denk ik dat dit verhaal misschien niet ten einde is inderdaad…
26 maart 2012 at 22:13
Hahaha wat een hilarisch stukje! En vreemdgaan met je eigen moeder? Verschrikkelijk!!
26 maart 2012 at 22:30
Ach wie heeft er nou een piano nodig. Koop een viool!
26 maart 2012 at 22:54
Pittig hoor, zo’n vriendschap die éénzijdig wordt opgezegd! Zal best raar zijn als je thuis komt op verjaardagen en je ziet je piano daar boos in een hoekje staan.
27 maart 2012 at 15:35
Dit vind ik echt je leukste fictieve interview tot nu toe!
27 maart 2012 at 18:12
Haha echt een leuk interview :)! Idd een van je beste :).
Oh en sterkte :P!
28 maart 2012 at 12:05
Vast een verkeerde snaar geraakt..
28 maart 2012 at 15:03
Geweldig, die fictieve interviews van jou! Ik zat vorig jaar ook zo’n beetje in deze situatie, maar gelukkig is onze relatie weer verbeterd :)