Min zeskommanogwat


Ik ben praktisch blind*. Ik heb namelijk min zeskommanogwat. Dit, lieve mensen die wél goed kunnen zien (wacht maar tot je oud wordt en een leesbril moet hebben), betekent dat je eigenlijk niets ziet, behalve een waas van kleuren (oké overdreven, maar niets is leesbaar zonder bril). Zoiets gebeurt niet in één keer. Nee, het gaat ongeveer zo.

Je zit in groep vijf (of: ik zat in groep vijf) en als hipster heb je natuurlijk het achterste tafeltje genomen (het voorste tafeltje is voor nerdssss). En opeens merk je dat je het bord niet zo goed kan lezen.
‘Wat staat er?’ vraag je aan degene die naast je zit.
Maar dat vraag je nogal vaak, dus ga je naar de juf. Die plaatst je een tafeltje naar voren (oh mijn god, daar gaat mijn reputatie). Dat gaat een tijdje goed. En dan vraag je aan degene naast je: ‘Wat staat er op het bord?’ Nog een tafeltje naar voren. Totdat je vooraan zit, tussen de nerds, en je ouders besluiten om met je naar de opticien te gaan (‘Ja sorry Laura, maar het is voor onze reputatie als je ouders ook niet goed als je vooraan zit.’).

En voor je het weet, heb je een bril. Nu moet je goed weten, in die tijd (de jaren negentig, je weet wel) waren brillen nog niet hip(ster). En als je negen bent, neem je nog geen lenzen. Dus dan heb je mooi pech.

Op mijn vijftiende kreeg ik lenzen. Er ging een wereld voor me open. Geen beslagen of vieze glazen. Mascara opdoen en dat iedereen dat nog ziet ook. En mijn zicht had geen randje meer om zich heen.

(Wat ik niet zal vertellen, is dat ik harde lenzen heb. Harde lenzen zijn nogal k-u-t, in het begin. Lastig in te doen enzo. Dat heeft tot veel gestamp en geschreeuw geleid, maar goed, dat weten jullie niet, want dat vertel ik niet.)

Maar toen werden brillen opeens hip. Ik kreeg een nieuwe bril en ging deze steeds vaker, zeg maar elke dag, dragen. En nu? Nu draag ik weer vaker mijn lenzen. Want ik droeg al een bril toen het niet hip was. En als echte hipster wil ik niet aan zo’n trend bijdragen.

(Ik beschouw mezelf noch als een emo noch als een huppelkutje noch als een hipster, want ik ben gewoon mezelf, maar dat wisten jullie al).

(*Even voor de zekerheid: ik weet dat er slechtzienden zijn die mijn blog lezen. Dit is uiteraard zwaar overdreven en grappig bedoeld, dus ik hoop niet dat jullie het als beledigend opvatten, want dat is uiteraard niet de bedoeling).

Hebben jullie een bril/lenzen?

Ik ben een romanticus

Ik ben heel veel. Een meisje. Een liefhebber van de kleur blauw. Een blogger. En een romanticus (romantica?).

Geen rozenblaadjes en kaarsjes, want dat is voor de fantasielozen (maar lieve jongens die dit doen, maakt niet uit, het gaat om het idee enzo, het is al heel wat dat jullie überhaupt iets doen). Nee, wanneer ik in een relatie ben, schrijf ik lieve briefjes en doe ze in een glazen pot. Ik plak boeken vol met herinneringen. Of ik verzin van die grappige, kleffe koosnaampjes, die niemand mag horen, behalve hij.

En niet alleen dat. Mijn hoofd zijn vol met romantiek. Vele scenario’s zijn al gepasseerd in mijn gedachten. Romantische films en boeken zijn er niets bij (en altijd geldt: still a better lovestory than Twilight). Ik zwijmel me suf. Je zou er bijna moe van worden.

Ik zal jullie een voorbeeld geven die ik zelf wel goed bedacht vind, al zeg ik het zelf. Misschien kunnen jullie het je nog herinneren, maar ooit was het winter en lag er sneeuw. Heel veel sneeuw. En tja, dan loop je het risico om te vallen. Het verhaal gaat als volgt:

‘Het is echt koud.’ mopper ik zomaar wat voor me uit en ik wrijf mijn handen tegen elkaar aan. En dan is het ook nog zo druk op het station. Wat een rotdag. Ik probeer me een weg te banen door de mensen, maar dan schuiven mijn voeten opeens over de sneeuw en begin ik te vallen (in slowmotion, net zoals in de film).
‘Ik ga mijn arm breken.’ is het eerste wat ik denk, tijdens die twintig seconden dat ik val. ‘Of mijn tas gaat open en al mijn spullen liggen op de grond en iedereen stapt erop en dan zijn al mijn papieren gescheurd en besmeurd of kwijt.’
Maar dan gebeurt het. Want voordat mijn hoofd de grond kan raken, voel ik al een paar sterke en gespierde armen om me heen (om maar even de chicklit-taal te gebruiken).
Ik word opgevangen door een jongen. Een leuke jongen.
Hij lacht, met van die pretlichtjes in zijn ogen weet je wel en zegt: ‘Gaat het een beetje?’
Ik stamel (zulk soort jongens zorgen ervoor dat je in de war raakt): ‘Ja, ja, het gaat wel. Dankjewel.’
Hij lacht weer. Je valt bijna flauw (‘Oh mijn god Laura, niet overdrijven.’ ‘Nou en, het is toch niet echt gebeurd en het is míjn verhaal.’).
‘Zullen we anders een kop warme chocolademelk met slagroom drinken, zodat je van de schrik kunt bekomen?’ stelt hij voor.
Ja ja, it is meant to be, dat snap je wel.
Dus ik ga met die jongen warme chocolademelk mét slagroom drinken en hij blijkt natuurlijk geweldig te zijn. We houden van dezelfde muziek, hij maakt me aan het lachen, houdt de deur voor me open en hij is ook nog slim, zo’n soort jongen.
En als we de Starbucks (we zijn op het station he) uit lopen, de kou in, verwarmt hij mijn handen met de zijne.

Zucht.

Helaas (of nou ja, zo helaas is dat nou ook weer niet, want ik houd niet van de winter) is het nu lente en ik denk dat de kans heeeeel klein is dat er nu sneeuw komt en dat ik dan bijna val, maar opgevangen word door een leuke jongen die warme chocolademelk met slagroom met me gaat drinken en mijn handen verwarmt.
Maar gelukkig bestaat er nog iets als struikelen over stenen en terrasjes in de zon.

Ik voel alweer een nieuw verhaal opkomen.

Laura’s brieven: Albert Heijn en Plint

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Albert Heijn


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Ach ja, de Albert Heijn, die kennen we allemaal wel. Dus daar was ik logischerwijs wel nieuwsgierig naar. Daarom heb ik een paar vragen bedacht (de laatste vind ik het leukst, als je het filmpje niet kent, klik hier.). Maar de allergrootste vraag is natuurlijk: wat hebben ze geantwoord?

Nou, dit dus. Ik snap het wel, groot bedrijf enzo en dat ze niet alles zomaar prijs kunnen geven. Maar het blijft jammer. Dus helaas pindakaas, de supermarkten doen het niet zo goed in deze serie!

Plint

Ik weet niet of jullie Plint kennen, maar het is een geweldige webshop (en hun producten zijn ook in sommige winkels te koop). Ze verkopen namelijk posters, kussenslopen, kaarten etc. met gedichten erop.  Lief als ik ben, heb ik een aantal suggesties gedaan.


(Voor de taalnazi’s onder jullie: vind de fouten).

Op de site staat inderdaad hoe het werkt als je gedichten wil opsturen (http://www.plint.nl/meedoen/), maar niet alle eisen staan daarbij. En misschien kijk ik verkeerd, maar informatie over Plint zelf kan ik niet vinden. Dat er al een agenda was, wist ik niet, maar helaas wordt er niet op mijn voorstellen gereageerd.
Maar goed, het is alsnog een veeeeeeel betere reactie dan die van de Albert Heijn. Niet alleen hebben ze een handgeschreven kaart gestuurd, ook deden ze er nog wat boekjes over de producten van Plint bij. Leuk! :)

Mijn haar staat in de krant


Als je erop klikt, zie je het groter. Het pijltje wijst naar mijn haar.

Ik ben natuurlijk al een BN’er (zelfs een BE’er, dat is een Bekende Europeaan), maar mijn roem is weer groter geworden. Ik sta namelijk in het NRC Handelsblad. Met mijn haar. Dat kunt u hierboven zien. Naast het meisje (ik heb haar gezicht maar even zwart gemaakt, want ik weet niet of ze het op prijs kan stellen dat ze op mijn blog staat) ziet u een deel van mijn geweldige roodbruine haarcoupe, ziet het er niet prachtig uit? En hij glimlacht nog lief ook.

‘Een vraagje: waarom sta jij met je haar in de krant?’
Dat is nog eens een goede vraag, lezer. Ik zal het je vertellen.

Het begon op een dag in maart. Ik zag in de NRC Next een oproepje staan voor een workshop die iets met de ziel te maken had. Géén idee wat het was, maar het leek me wel interessant. En eng. Vooral eng. Dus mailde ik en ja hoor: ik kreeg antwoord dat ik samen met 19 anderen (uit 70 mensen) was gekozen om de Soul Masqué (want zo heet het) bij te wonen in het Nieuw Rotterdams Café (dat is in Rotterdam, maar dat had je al kunnen raden). Eerst dacht: jeeeeej, supergaaf! En toen dacht ik: oooooooh, supereng.
Maar ik ben van mening dat als je dingen eng vindt je ze juist moet doen, dus ja hoor, daar ging ik.

Voor de mensen die mij een bangepoeperd vinden, er zijn drie redenen waarom dit eng is:
1. Het is met mensen die je niet kent. Gewoon niemand. Zelfs niet iemand een heel klein beetje.
2. Ik ben niet zo’n persoon die dat zo makkelijk vindt (het verlegen typje).
3. Ik had GEEN idee wat we zouden doen.

Goed, eerst moest je een sluier omdoen, zodat alleen je ogen zichtbaar waren en daar werd een foto van gemaakt. Vervolgens kregen we vragen waar we het in een groepje over moesten hebben (dit ging over maskers en de ziel). Mijn groepje was eigenwijs en bedacht dat er eigenlijk niet zoiets als maskers zijn, maar dat die zogenaamde ‘maskers’ onderdeel zijn van je eigen identiteit. Een beetje waar ik het al eerder over heb gehad.

Daarna was er een interview met filosofe en theologie Maria Hedda Post, die vertelde over de betekenis van de ziel in verschillende tradities. Erg interessant!
Daarna pauze en de: ‘Oh mijn god, met wie moet ik praten?’-vraag. Uiteindelijk ben ik gewoon op een man afgestapt en hebben we een interessant gesprek over literatuur gehad, dus +1 voor mij!

Vervolgens een lezing van Jan Drost over de zielsverwant en romantiek. Hij heeft een boek geschreven (‘Het Romantisch Misverstand’, ik heb het zelf nog niet gelezen, maar lijkt me wel leuk) over romantiek en de misverstanden daarvan. Bijvoorbeeld dat we op zoek zijn naar ons wederhelft en daarbij vertelde hij ook het verhaal dat ik een keer op mijn blog heb gezet.

Tja en wat was dat nou met die foto’s? Op een gegeven moment kwamen de foto’s + een nummer (iedereen kreeg een nummer) op het scherm en moest je in één woord opschrijven wat je in die ogen zag. Daarna gingen we een soul-speeddate doen (ja ja, helaas heb ik mijn ‘zielsverwant’ daar niet gevonden). Je ging tegenover iemand zitten en dan moest je zeggen wat je bij het nummer van de ander had opgeschreven en daar vervolgens over praten.
Dit vond ik het interessantste gedeelte. Het is heel raar, maar ik werd er heel open door en vertelde dingen die ik normaal niet zo snel zou zeggen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook gezegd dat ik het eng vond om naar de workshop toe te gaan.
Je moest met vier mensen praten en dit is wat ze bij mij hebben opgeschreven: warm, oprecht, levenslustig en mystiek. Of het klopt? Dat is moeilijk te zeggen, maar het is in ieder geval wel positief!

Dan nu de conclusie: ik vond het erg interessant (overigens komt dit concept ook op de Nacht van de Filosofie, gaat daar nog iemand naar toe? Ik zit erover na te denken, maar degene met wie ik wilde kan helaas niet en het is wel duur. Maar misschien dat ik toch ga als iemand van jullie ook wil, maar ik weet het niet zeker hoor! Laat maar weten in ieder geval.) en ik ben blij dat ik het gedaan heb. En niet alleen omdat mijn haar nu in de krant staat.
Oké, misschien een beetje dan.

U of jij?

Deze situatie komt jullie vast wel bekend voor:
‘Wilt u een kopje koffie?’
‘Zeg maar je hoor!’
Vervolgens ga je automatisch door op de u-stand.

Ik weet niet wat het is. Het lukt me eigenlijk nooit zo goed. Ik zeg misschien een paar keer ‘je’, maar dan verval ik weer in het u-gebruik. Ben ik wat dat betreft te goed opgevoed (beleefd zijn tegen mensen die ouder zijn dan jij)? Of ben ik gewoon heel irritant? Want, dat is het punt: vaak willen mensen helemaal niet dat je ‘u’ tegen ze zegt. Dan voelen ze zich namelijk oud.

Zelf ben ik nog niet in dat stadium aanbeland. Ik zie eruit als en ben natuurlijk nog maar een meisje. Als mensen dan ‘u’ tegen me zeggen, denk ik: ‘Jij bent gek!’
Vooral omdat ik eruit zie als een twaalfjarige (grapje, tienjarige).

Dus ik ben radeloos. Wat moet ik nou zeggen? Sommige mensen zijn beledigd als je ‘je’ zegt, andere vinden het héél irritant als je ‘u’ zegt.

Ik zeg wel helemaal niets meer.

(Of ik ga over op kleuterstand: ‘Wil Annemieke een kopje koffie?’)

Hoe doen jullie dat? (of moet ik ‘u’ zeggen?)

Kinderen voor kinderen, voor kinderen van daaaaaaar

httpv://www.youtube.com/watch?v=WXcjPHL44ec

Ik heb er al eerder over geschreven, maar kom op, het is Kinderen voor Kinderen, daar mag ik best wel nog een keer iets over zeggen. Stiekem is het leuk om die liedjes weer te beluisteren. En daarom zal ik een selectie van vijf nummers maken die ik leuk vond. Natuurlijk zijn er nog veeeel meer leuke liedjes, dus schroom niet om die in een reactie te zetten!

1. Vuur en vlam.
‘Maar sinds ik jou voor het eerst op het schoolplein zag, ben ik nergens meer zeker van.’ Ach ja, die eerste kalverliefde op de basisschool. Niemand die je begrijpt. Gelukkig zijn daar de liedjes van Kinderen voor Kinderen. Keihard meezingen: ‘Zomaar WHAM, in vuur en vlam!’

2. Ik hou van je zonder franje.
Dit vind ik één van de leukste/mooiste liedjes. Samen met Toon Hermans over de liefde. Mooi. (Je moet even naar Kinderen voor Kinderen 17 gaan en dan is het nummer 11 of het liedje intypen bij de zoekdinges. Maar luisteren hoor, hij is echt mooi!)

3. Annemiek.
Ach gossie, ik kon me er van alles bij voorstellen. Je beste vriendin die gaat verhuizen naar ver, ver weg (mijn beste vriendin verhuisde op een gegeven moment ook, van een straat verder HELEMAAL naar de andere kant van het dorp). Houd je zakdoek er maar bij.

4. Sandwichkind.
Tja, ik ben de middelste. En dan ben je dus een sandwichkind. Ook deze is weer herkenbaar (ik was toen al melodramatisch).

5. Smoorverliefd.
Ja, het zijn nog maar kindjes en toch hebben de Kindertjes voor Kindertjes al problemen in de liefde. Dramatisch. De boodschap: word maar niet verliefd (‘Smoorverliefd, ik wist niet dat er zoiets ergs bestond.’). Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb niet naar die boodschap geluisterd!

Dus mensen, oefen je Gooische R en zing luidkeels mee!

Ik ben niet emo, ik ben mezelf


Omdat je nooit genoeg debiele foto’s van jezelf kan laten zien. Ofzo. Normaal lach ik wel op foto’s, dat u het even weet.

Ik heb al eerder over veertienjarige kindjes geschreven. Zoals ik toen al zei, heb je als door puberhormonen verscheurd kind twee keuzes: je wordt een huppelkutje of je wordt emo (zoals u nu wel duidelijk wordt, wordt dit weer een stukje vol met vooroordelen en overdrijvingen die u vooral niet serieus moet nemen en vooral niet persoonlijk moet opvatten).

Vandaag zal ik het concept ‘emo’ uitgebreider bespreken. De emo kunt u vinden in het uiterste hoekje van het schoolplein, daar waar het het donkerst is. Wat ze daar doen lijkt op roken (iets wat het huppelkutje ook doet), maar blijkt blowen te zijn (roken is niet marginaal genoeg). De emo houdt van zwart, maar pas op: het is geen gothic. Zwart wordt gecombineerd met een leuk kleurtje, bijvoorbeeld neonroze.
Als emo hoor je er eigenlijk niet bij als je blond bent. Je moet je haar verven, verven totdat het dood is en je er niets mee kunt. Dit houdt in: zwart met een kleurtje. Niets is te gek. Zoals u op de foto kunt zien, heb ik het niet goed gedaan. Ik heb dan wel roodbruin haar (geverfd, met mijn natuurlijke donkerblonde haar pas ik er al helemaal niet bij), maar roodbruin is nog geen roodzwart. Of zwartbruin. Dat dat maar even duidelijk is.

Emo’s grommen dan misschien wel naar alles wat blond is, maar voor soortgenoten zijn ze heel lief. Met een simpel ‘Hoi!’ kom je er niet vanaf, er wordt altijd een knuffel (het liefst een groepsknuffel, zoals de Teletubbies doen) gegeven. Jointjes moet je delen en chips ook.
Maar waag het niet om de emo een emo te noemen, dat is wel het ergste wat je kunt doen. Want: ze zijn niet emo, ze zijn gewoon zichzelf. Nogmaals: ik sta niet in voor de gevolgen als je het wel tegen ze zegt!

De emo is dol op foto’s. Hij kan niet genoeg van zichzelf krijgen. Hij maakt zijn foto’s in de badkamer, want het is natuurlijk heel leuk om een toiletpot op de achtergrond te hebben (???). Maar pas op: niet lachen! Lachen is verboden!
Allereerst moet je je haar (het haar is altijd lang) decoreren langs je gezicht, zodat zeg maar 90% van je gezicht niet te zien is. Daarna denk je aan iets droevigs (bijvoorbeeld de liedjes van 30 seconds to mars) en vervolgens maak je de foto.

Een voorbeeld kunt u hierboven zien. Helaas ben ik niet de perfecte emo door mijn haar. Ook heb ik geen eyeliner gebruikt (zo zwart en zoveel mogelijk!). Er is in geen velden of wegen een wcpot te bekennen op de foto. De achtergrond is veel te licht en ik kijk niet droevig/boos genoeg. Maar weet je? Het maakt niet uit. Want ik ben ook niet emo. Ik ben mezelf.

(Deze informatie is helaas niet meer recent. Ik ben twee jaar van de middelbare school af en de emo’s schijnen inmiddels uit te sterven! Dus alsjeblieft, steun het WNF en ga dit proces tegen! Waar moeten er anders blogjes over geschreven worden? Red de emo’s en red mijn blog!)

Zoeken in alle hoeken


Uiteraard kunt u ook op dit plaatje klikken om het groter te maken. Ja, het is echt waar. Wat een technologie!

Dit is de treurige top vijf van zoekwoorden met nummer één als triest hoogtepunt (of dieptepunt natuurlijk):
1. jersey shore (waar ik overigens maar één blogje over geschreven heb en dan een poging tot het serieus benaderen van het onderwerp,  lees maar).
2. schaar (omdat ik een verhaal over een kapper heb geschreven, waarom googlen mensen ‘schaar’, weten ze niet wat het is?)
3. laura denkt (he he, eindelijk een logisch zoekwoord).
4.  voldemort (ik heb een zeldzaam interview met Hij-die-niet-meer-leeft gedaan)
5. finding nemo (heb ik een film-recensie-achtig-iets over geschreven, maar dit is niet zo erg, want Finding Nemo is leuk!).

Ja, het is slecht gesteld met mijn top vijf-zoekwoorden. Je krijgt dan de hoop dat andere zoekopdrachten misschien wel logisch zijn, maar niets is minder waar. Ik heb al eerder een rijtje gemaakt, maar dit is er sindsdien bijgekomen:

een bril is voor mij beter dan lenzen

Ik ben blij dat je tot dat besef bent gekomen, lieve bezoeker, maar als je het al wist, waarom google je het dan?

goed artikel! bedankt voor de handige tips.

Graag gedaan.

ik heb half van mijn facebook vriendenen verwijderen

Oh mijn god, hoe voelde je je daarbij?

wat geef je een laure cadeau,

Ik neem aan dat je Laura bedoelt en weet je, niet alle Laura’s zijn hetzelfde. Nee, echt niet. Maar ik houd erg van boeken en chocolade, dus dat is een tip.

ik doe alles voor jou

Wauw, echt alles? Oké mooi, ik kan wel een hulpje gebruiken.

laura denkt dat ze cool is

Nou ja zeg! Dat denk ik helemaal niet, waar slaat dat nou op?

ik hou van lis en laura en de rest haha

Awwww, wat lief!

doe nou even piano aan

Ehm, een piano is geen televisie he. Je kunt hem niet aan of uit doen.

ik raap mijn spullen op

Goed zo. Ik houd niet van troep.

zijn er ook kaboutertjes voor de vaatwasser

Nee, alleen voor het handmatig afwassen.

mn broertje is langer en denkt

Tja, dat gebeurt dat broertjes soms langer zijn. Maar dat ze kunnen denken? Weet je dat zeker?

nokia is niet cool

De Nokia 3310 wel hoor.

gezichtsuitdrukkingen kristen stewart

Wat bedoel je, gezichtsuitdrukkingEN?

hoe lang moet je je tanden poetsen

Minstens tien minuten achter elkaar, vijf keer per dag.

welke kapsels heb jij gehad

Ik heb wel eens een pony gehad en helemaal steil. En nu heb ik laagjes en een schuine pony.  Ik hoop dat ik je heb kunnen helpen, al snap ik niet waarom jij dit wil weten.

dat ligt voor de hand

Nou, inderdaad!

mag je landloper zijn

Nee, dat mag niet.

hoe leef je in een boerendorp

In een boerendorp is geen internet, je kan niet bellen, want je hebt geen bereik. Je behoefte moet je buiten doen in een houten hokje. En al het eten wordt zelf geoogst.

liedjes van laura maar die mogen niet op youtube zijn

Dat klopt, ik kan namelijk helemaal niet goed zingen, dus dat zou ik zielig vinden als mensen daar naar moeten luisteren.

hoe komt voldemort aan zijn neus

Dat is echt gemeen. Voldemort heeft helemaal geen neus! Echt gemeen hoor om dat even te benadrukken.

Ik blijf de hoop houden dat er een dag komt met logische zoekwoorden. Maar tot die dag zal ik jullie nog een aantal keer vermaken met rare zoekwoorden als deze!

April: Daag jezelf uit

Niet helemaal in het juiste lettertype van Loesje, maar ach, het gaat om de boodschap!

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Zeg iedereen op straat gedag. En dan bedoel ik dus ook echt ie-de-reen (geen discriminatie s’il vous plaît).
2. Bezoek de hoofdsteden van alle provincies.
3. Doe een dansje (begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach etc.), op straat. Of in de metro. Als er maar andere mensen bij zijn. En nee, in een club tijdens het uitgaan telt niet.
4. Maak een drie (of misschien wel vier)-gangendiner. Op een doordeweekse dinsdag. Op donderdag mag ook (want dan heb je nog steeds de alliteratie).
5. Reageer en vertel me wat de drie beste films zijn die je ooit hebt gezien.

Enjoy!

(De winactie is afgelopen en de winnaars hebben inmiddels een mailtje gehad. Maar voor de mensen die geïnteresseerd waren in het boek van Ton Rozeman: 17 mei kun je in de avond een workshop korte verhalen schrijven volgen, gegeven door Ton Rozeman in de centrale bibliotheek van Rotterdam. Mocht één van jullie gaan, laat het mij maar weten, dan ga ik misschien ook weer! :))