Net als in de film, ik wil het


Mooi oranje is niet… nou ja, misschien toch wel.

In de VARAgids van deze week (overigens heb ik de VARAgids ook een keer een brief geschreven en nooit iets teruggekregen, maar dat is even off topicgezeur) stond een interview met Jools Holland. Nu weet ik van deze beste man niet zoveel af, maar dat is ook niet relevant. Het gaat om iets wat hij zei in het interview: ‘(…) en ook een cd met pianowerk van de Franse componist Messiaen, Vingt regards sur l’enfant-Jésus. Die draai ik tegenwoordig altijd als ik in de file sta: dan is het alsof ik word opgetild uit de banale realiteit van die file, en alsof alles wat ik zie betekenis krijg in het licht van die rare, abstracte muziek.’ (blz. 8, nummer 22).
Nu ken ik die cd niet en noch ken ik het gevoel alsof alles betekenis krijgt in het licht van die muziek, maar het deed me wel ergens anders aan denken. Een bepaald gevoel en jullie kennen het ook, geef het maar toe.

Het is meestal tijdens het reizen. Ik weet niet waarom. Je zit in de auto, op de fiets of je bent gewoon aan het wandelen. De radio staat aan of je hebt de oordopjes van je mp3(4? 5?)speler in. Er komt een nieuw liedje en boem: het is alsof een film bent.

Het echte leven wordt niet begeleid door muziek, maar in films wel. Jongen en meisje kussen: romantische muziek. Meisje huilt: dramatische muziek. Jongen lacht: vrolijke muziek.
Goed, jij bent daar dus aan het fietsen en je voelt je een beetje sip. Opeens komt er een zielig Coldplayliedje (niks tegen Coldplay, maar vroegah hadden ze wel veel zielige liedjes hoor) en alles lijkt te kloppen. Je wordt gevolgd door een camera, je perst er een paar traantjes uit als een ware acteur/actrice, want dat is het: je zit in een film.
Dan is het liedje voorbij en komt één of ander vrolijk gênant Disneyster-liedje op (‘Hey, I just met you and this is crazy, but here’s my number, so call me, maybe?’) en is het moment voorbij.

Ik denk dat ik teveel films kijk.

Herkenbaar of ben ik écht gek?

40 Comments to “Net als in de film, ik wil het”

  1. Héél erg herkenbaar.. Met ‘stoere’ muziek op de school binnenwandelen alsof ie van jou is.. daar heb vaak last van xD

  2. Ah ja! Herkenbaar. Muziek kan sommige momenten in het leven helemaal afmaken..

  3. Muziek zet vaak kracht bij en als mood en muziek dan samen komen whihih dan is het net “niet echt”. Heerlijk

  4. Niks mis met echt gek toch?

  5. Haha, ik heb het ook, zijn we allebei een tikkeltje gek ;)

  6. Dat overkomt mij ook hoor. Ik ben blij dat ik niet de enige ben.

  7. ik moest hierbij gelijk denken aan een aflevering van je zal het maar hebben!
    http://jezalhetmaar.bnn.nl/hebben/aandoening/109
    Die jongen heeft het alleen net iets erger

  8. Sowieso zou iedereen z’n eigen soundtrack moeten hebben. Dat je op straat loopt na het behalen van je rijbewijs (ofzo) en dat dan keihard ‘I’ve Got The Power!’ klinkt. Hoe awesome is dat?

  9. Nee je bent gewoon gek haha :P

  10. Ik wacht met smart tot mij dit overkomt, want eerlijk gezegd klinkt ’t heel gaaf én onbekend :’)

  11. Ja, dat heb ik ook dat heb ik ook! En niemand snapt ’t aan wie ik ’t vertel!
    Dan fiets ik uit school en ben ik best tevreden met vandaag en dan hoor ik opeens ‘Today has been a good day’ van Emiliana Torrini of als het juist niet goed ging dan hoor ‘Be OK’ van Ingrid Michaelson, enzovoort enzovoort. Soms kies ook zelf muziek uit die ik vind passen bij dat moment, en dan doe ik alsof ik in een film zit. Dat is nog gekker.

  12. Herkenbaar! Vooral als ik in de trein, auto of op de fiets zit.

  13. Héél herkenbaar eigenlijk!

  14. Hahaha, ik herken dit echt.

  15. Moet ik echt eerlijk op je vraag antwoorden?

  16. Herkenbaar. Een eigen film met bijpassende dramatische muziek.
    Liefst ook nog met Brad Pitt of andere mooie man naar gelang naast me..

  17. herkenbaar en dan vooral dramatische scenario’s of als ik wel een heel erg vrolijk musical liedje komt dan begint opeens de hele kantine te dansen.

  18. Heeel herkenbaar! Ik begin er gelijk een soort van videoclip bij ;)

  19. Ja! Dit! Ik heb het heel vaak en soms bedenk ik ‘dit liedje moet op mijn soundtrack lijstje’.

  20. Ik heb dit nooit hoor???

  21. Misschien komt het omdat films me niet interesseren. Nee, nooit gehad dit gevoel :P Liever zou ik me dan voorstellen dat ik op een podium stond te zingen :)

  22. Nou ja, big brother ís watching you, dus je weet het maar nooit… Maar ik ben er ook wel eens schuldig aan, soms ook andersom, dat ik me aanpas aan de sfeer van een liedje.

  23. Herkenbaar. De muziek van The National is erg geschikt voor deze momenten. Maar dat kan ook komen doordat het in Grey’s Anatomy altijd voor de meest dramatische momente wordt gebruikt.

    Overigens heb ik het het meest met Maneater van Nelly Furtado. FML.

  24. Herkenbaar. Ik denk ook weleens aan films waarin dan muziek is op bepaalde momenten als ik zelf muziek op heb en gewoon aan het lopen ben ofzo, of in de bus.

  25. Jep. Heb ik ook. Het kan ook compleet omslaan, en als ik dan in eerste instantie juist vrolijk was, kan ik daarna megasip zijn als er een ‘verkeerd’ liedje volgt.

  26. Volgens mij kijkt iedereen hier teveel films, haha. Maar ik heb het ook hoor ;)

  27. Heel herkenbaar! Ik “maakte” vroeger zo mijn eigen “films”. Als ik naar bed ging, ging mijn diskman (jaja, oud!!) mee. Muziek aan (backstreetboys of andere boyband muziek) en dan fantaseerde ik (nee, niet op de dirty manier) allerlei stukjes film passende bij de verschillende liedjes. En ja, meestal met mij in de hoofdrol en één of andere jongen als tegenspeler. Hihihi *schaamtzichnuheeldiep*

  28. Haha, zéér herkenbaar!

  29. ZEEEEEER herkenbaar XD. En stiekem mee lipzingen als er niemand anders is :P.

  30. Haha, ik moest zo lachen bij die quote onder de foto :D

Leave a Reply to HansDeZwans