Archive for juli, 2012

juli 31st, 2012

En toen werd de 500 bereikt

Na bijna anderhalf jaar (24 september for real!) heb ik al aardig wat blogjes geschreven. Om precies te zijn 500, dit blogje meegerekend. Soms lees ik eerdere blogjes terug (dat geeft me net zo’n gevoel als wanneer ik fotoboeken van vroeger bekijk). En kijk, ik wil absoluut niet arrogant overkomen (serieus niet), maar ik zou niet bloggen als ik zo slecht zou schrijven dat ik ervan moest huilen. Dus dan lees ik zo’n blogje terug en dan denk ik: goh, dat is best wel leuk geschreven.

Er zijn mensen die mij al vanaf het begin volgen, maar de meesten zijn zo met de tijd gekomen. En omdat die oude blogjes nog steeds leuk zijn (niet allemaal overigens), ga ik ze eens recyclen! Ik durf niet te zeggen wat mijn beste blogjes zijn (the best is yet to come, je weet toch), maar deze vind ik in ieder geval geslaagd (ze zijn op volgorde van oud naar nieuw):

1. De baard van Nico.
Ja, ik heb het er al tachtigduizend keer over gehad, maar het blijft gaaf. Eén van mijn eerste blogjes ging over Nico Dijkshoorn. Dat twitterde ik naar hem en hij retweette het, waardoor er op één dag meer dan 2500 bezoekers op mijn blog kwamen.

2. Ik wil een volkstuintje.
Ach ja, wat een romantische ziel ben (heb) ik toch.

3. Fictief interview: Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden a.ka. Heer Voldemort
Het allereerste fictieve interview. Ja, ik heb een exclusief interview met Voldemort gehad. Lees zelf maar hoe dat ging.

4. Het sms-mysterie: arme Frans.
Helaas is het mysterie tot op de dag van vandaag nog niet opgelost.

5. Zoenen op verjaardagen: was ik maar een man.
Volgens mij één van de meest gelezen blogjes. Helaas zijn de drie zoenen op verjaardagen nog steeds de wereld niet uit geholpen.

6. Flirten: een taal die ik niet machtig ben.

Inmiddels wel weer vrijgezel en nog steeds hetzelfde probleem!

7. Drie veelvoorkomende gedachten bij een meisje.
Alle meisjes vermoorden me waarschijnlijk, omdat ik verteld heb wat ze denken. Nu is het nog wachten op de drie veel voorkomende gedachten van jongens! (en nee, die ga ik niet schrijven, want dat weet ik niet, hoewel ik het misschien wel kan raden…)

8. De brugwup.
We zijn het allemaal geweest. Maar we hebben het ook allemaal overleefd. Gelukkig maar.

9. Laura beroept zich: Wijnand de machinist.
Het allereerste (niet fictieve) interview op mijn blog!

10. Het buikje.
Een veelvoorkomend fenomeen. Helaas.

11. In de maneschijn.
Belachelijk wat voor liedjes we onze kinderen laten zingen.

12. Maar één kusje?!
Het leven van een verliefd tienermeisje is zwaar.

13. Ik en Joseph.
De liefdesgeschiedenis van Joseph Gordon-Levitt en mij.

14. M, S, N.
Ik ben heel blij dat ik al jaren niet meer op MSN zit.

15. Het zijn de kaboutertjes.
We hebben er nog steeds last van.

16. Stapel op Sander!!!
Ik heb een alterego, Ria Romer genaamd. Ze gaat heel beroemd worden, dat kan ik je nu al vertellen.

17. De Nederlander op vakantie.
In dit soort gevallen weiger ik mezelf een Nederlander te noemen.

18. Duckface? BANG!
Als je een belachelijke foto van mij wil zien, moet je hierop klikken.

19. Ik ben niet emo, ik ben mezelf.
Hier nog een debiele foto. Die overigens niet emo is. Ik ben juist heel erg mezelf op die foto.

20. Wie schrijft die blijft: columniste Marjan van den Berg.
Wat gaaf is: Marjan van den Berg interviewen. Wat nog gaver is: Marjan van den Berg die een column over je schrijft in de Margriet. Eén van de hoogtepunten!

21. Niet schrikken van mijn superdupergrote make-upstash!
Mijn allereerste blogje over beauty. Sindsdien is dit een beautyblog, zoals jullie allemaal ongetwijfeld weten.

22. Goedemiddag, u spreekt met Linda van Veen.
Het eerste geluidsfragment op mijn blog. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn naar mijn stem.

23. Gedicht: de liefde van mijn leven.
Weer een tragisch liefdesvoorval. Ik schreef er een prachtig gedicht over.

24. Hij is er eindelijk: de FAQ van Laura.
Wil je iets vragen? Eerst dit lezen.

25. Dit is zeer ernstig: één van de meest voorkomende problemen op het station.
Argh, argh en nog eens argh.

En nu? Op naar de 1000 natuurlijk!

juli 30th, 2012

Laura’s brieven: Museum voor Communicatie

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Vorige week had ik de schandpaal op mijn blog gezet, waartoe ook het Museum voor Communicatie behoorde. Totdat ik een reactie kreeg op datzelfde blogje:

Hoi Laura,

Dank voor je brief, we hebben ‘m zeker ontvangen en gelezen en we gingen er absoluut op reageren. Helaas kwam je brief ongeveer gelijk bij ons binnen met 560 sollicitatiebrieven die we allemaal gelezen en beantwoord hebben, daardoor zijn we helaas vergeten om te reageren op jouw brief….

We zullen het met je goedmaken! ;)

Hartelijke groet,

Vera Bartels
Museum voor Communicatie

Een week later kreeg ik dit antwoord in mijn brievenbus:

Een handgeschreven brief terug!  Ik wist niet dat het museum al zo lang bestond. Interessant om te lezen allemaal :)
De kwestie wat betreft privacy is een goede. Ik heb het uitgezocht, voordat ik met dit project begon. Je mag brieven online publiceren, zolang je de naam van de afzender er niet bij zet (je hoeft dus geen toestemming te vragen). Dat is ook de reden waarom ik (zoals sommigen al voorstellen voor een vervolgserie) geen beroemde mensen kan schrijven, omdat ik hun brieven niet online kan zetten. Ja, ik kan in de brief om toestemming vragen, maar dan is de helft van de pret er al af natuurlijk!

Naast de brief kreeg ik ook twee kaartjes voor het museum, erg leuk! Dus, degene die op mijn brief heeft geantwoord: het lijkt me gezellig om koffie te drinken. Ik zal het laten weten wanneer ik langs kom!

juli 29th, 2012

Laura’s liederenanalyse: Annabel, het wordt niets zonder jou

Leuk hoor, die Nederpop. Bijvoorbeeld dat liedje ‘Annabel’, je kent het wel. Maar heb je wel eens naar de tekst geluisterd? Weet je wat, misschien is het maar beter ook als je dat niet doet. Voor mij is het te laat, want ik heb het al gedaan. Zie hieronder.

Iemand zei: “Dit is Annabel
Ze moet nog naar ’t station
Neem jij de wagen dan haalt ze het wel.”
Ehm ja, dus een random persoon zei tegen je dat je een meisje naar het station moest brengen? Weet je wel dat je vreemden niet zomaar kunt vertrouwen? Heeft je moeder vroeger niet tegen je gezegd dat je niet zomaar snoepjes van vreemde mannen mag aannemen?
Ik zei: “Da’s goed.” en reed zo stom als ik kon
Waarom zou je zo stom rijden als je kunt?

We kwamen aan bij een leeg perron
En ik zei: “Het zit je niet mee.”
Heel in de verte ging de laatste wagon
En Annabel zei: “Oke, ik ga met je mee.”
Ik denk dat Annabels moeder dat ook niet heeft gezegd over meegaan met vreemde mannen.

En later lagen we samen, zoals dat heet
Een beetje moe maar voldaan
Er kwam al licht door de ramen, ze zei
“Ik heb geen tijd voor ontbijt, ik moet gaan.”
Zo, dat gaat snel. Die Annalellebel Annabel is duidelijk niet bang voor vreemde mannen.

♫Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel
Beste jongen, je hebt één keer met een meisje dat je niet eens kent geknuffeld en je kan al niet meer zonder haar? Dat is vast echte liefde.

Ik bracht haar weg ze kocht een kaartje Parijs
En ik zei: “Ja, nog een erbij.”
De lokettist gaf tweemaal enkele reis
En Annabel keek even opzij
Uiteindelijk heb je haar gevonden en weer naar het station gebracht. Natuurlijk besluit je dan om meteen met haar naar Parijs te gaan. Logisch. Wat nou werk of studie? Fuck alles! Annabel heeft er niets over te zeggen. Jij gaat gewoon mee.

Ik zei: “Ik heb je gevonden vandaag
Ik laat je nooit meer alleen
Al reis je door naar Barcelona of Praag
Al reis je door naar het eind van de wereld ik ga met je mee.”
Volgens mij heb je een zeer ernstige vorm van verlatingsangst. Ik houd mijn hart vast voor de uitkomst. Helaas zullen we het nooit te weten komen.

juli 28th, 2012

Wie schrijft die blijft (7): scenarioschrijver Alexandra Penrhyn Lowe

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een brievenghostwriter of een scenarioschrijver zoals Alexandra. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Van journalist naar scenarioschrijver  

Na een carrière als journalist voor andere de LINDA. en de Esta volgde Alexandra Penrhyn Lowe een cursus scenario schrijven aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Vlak daarna raakte ze aan de praat met een producer van Nickelodeon. Hoewel ze geen ervaring had, werd ze toch aangenomen als dialoogschrijver voor de populaire kinderserie ‘Het Huis Anubis’.

De opbouw van een soapserie

Een soapserie, ook wel daily genoemd, wordt niet door één persoon gemaakt, maar met een team. Eerst komt de hoofdschrijver (of hoofdschrijvers) die de lange lijnen bedenkt, dus wat er per week gaat gebeuren. Daaronder zit de storyliner, die schrijft het treatment. Dat houdt in: wat er in een aflevering gebeurt op scène niveau, maar dan zonder de dialogen. Die worden namelijk daarna geschreven door de dialoogschrijver.

De computer als een gekooide tijger

Op de fiets bedenkt Alexandra de lange lijnen van een scenario, want dat komt meestal als ze niet aan het werk is. Maar wanneer ze daadwerkelijk begint met het schrijven, ontvouwt het zich als een film in haar hoofd die ze alleen maar hoeft te volgen. Hoewel dat goed gaat, heeft ze toch last van angsten:
‘Toen ik het eerste scenario voor ‘Het Huis Anubis’ had geschreven, moest ik huilen, want ik durfde niet te beginnen. Daardoor komt mijn uitstelgedrag. De computer wordt dan als het ware een bom die af kan gaan, een gekooide tijger. Maar deadlines helpen, want je moet wel. ‘
Maar daarna komt het verschrikkelijke wachten. Elke keer weer.

De neiging teveel te zeggen

Volgens Alexandra is er in Nederland een mooie toneeltraditie, maar minder ervaring wat betreft film. Er is vaak de neiging om alles direct te zeggen, terwijl subtekst juist belangrijk is in een scène.
‘Zo haal ik er bijvoorbeeld alle namen eruit, want dat is niet realistisch. Je noemt niet de hele tijd iemand bij de naam wanneer je met hem of haar praat.’
Als voorbeeld geeft Alexandra een scène die ze heeft geschreven voor de KRO-serie VRijland. Het speelde zich af tussen een jongen van 18 en een jongetje van 10, dat heel verdrietig was vanwege de dood van zijn moeder.
‘De suggesties die bij deze scène stonden waren veel te pathetisch. Kinderen kunnen meestal niet zo goed acteren. Dus na hard nadenken kwam ik erop om het jongetje te laten zwijgen, terwijl de jongen praatte. Dat werkte goed, het ontroerde me zelfs.’
Dat is dus een manier om de neiging om teveel te zeggen te doorbreken.

I’m a writer too!

In Nederland krijgt Alexandra de volgende vragen vaak als ze vertelt wat ze doet: ‘Als eerste: heb je wel eens wat gepubliceerd? En als tweede: kun je daarvan leven?’
In Amerika is dat echter anders, positiever. ‘Of ze zeggen dat ze het ‘awesome’ vinden of: ‘I’m a writer too!’
Daarnaast zijn er soms ook vooroordelen. Veel mensen denken dat je niets doet en bellen je dan, omdat ze met je willen lunchen of iets dergelijks.
‘Maar ik ben gewoon aan het werk, dus dat gaat niet. Daar denken veel mensen niet aan.’

juli 27th, 2012

Hoe schrijf je in hemelsnaam een brief?

Tegenwoordig sturen we mails, smsjes, whatsapps en Facebookberichtjes. Wanneer je ouders het over brieven schrijven hebben, reageer je zo: ‘Een brief, huh, wat is dat?’ Je ouders leggen je vervolgens uit dat het een soort e-mail is, maar dan van papier. Je staat versteld, want je dacht dat dit alleen maar in de wereld van e-books bestond, een soort magisch iets, zoals de postuilen uit Harry Potter.

Jij houdt wel van ouderwetse dingen, je kijkt soms zelfs films uit de jaren tachtig (toen was er nog geen 3D, kun je het je voorstellen haha). Laatst heb je nog een wegwerpcamera gekocht. Ja, je noemt jezelf wel eens een oude ziel in een jong lichaam.

Dus nu heb je besloten een brief te schrijven. Niet aan je vrienden, want die snappen er niets van (‘Waarom een brief schrijven als je ook kunt whatsappen? Dat is nog gratis ook!’). Nee, aan de liefde van je leven. Of aan je oma. Je weet het nog niet zeker. Nou ja, eigenlijk moet je eerst nog een aantal andere problemen oplossen. Want hoe doe je dat in hemelsnaam, een brief schrijven?

Ik ben jouw reddende engel in nood. Alvast graag gedaan.

Benodigdheden voor het schrijven van een brief:
– Papier. Het liefst briefpapier met hartjes (als het voor de liefde van je leven is, voor je oma liever met bloemetjes).
– Pen of potlood.
– Een envelop (google het maar).
– Een postzegel (google dat maar ook).
– Het adres van de persoon naar wie je gaat schrijven.
– Inspiratie.

Dit is optioneel, maar waar je mee kunt beginnen, is de datum en de plaats waar jij op dat moment bent in de rechterbovenhoek schrijven. Vervolgens gebruik je een aanhef, zoals: ‘Lieve beertje’ of ‘Geachte oma’. Nu ga je aan de daadwerkelijke brief schrijven. Eigenlijk kan het over van alles gaan. De hartstocht die je voelt voor de liefde van je leven (‘Wij zijn ntb. Jij bent mijn alles.’) of tegen je oma over wat je allemaal gedaan hebt (‘Ik had zaterdag een feestje, maar ik heb echt niet gedronken hoor, u kent mij toch.’). Je mag zelf weten hoe lang je de brief maakt. Daarna sluit je af. Dat kan met ‘xxxxxxxxxxxx je kroeliewoelie’ of ‘Met vriendelijke groet, je kleinzoon/dochter).

Nu komt het moeilijkste gedeelte. Je pakt een envelop. Plak de postzegel (dat vierkante ding met de koningin erop) in de rechterbovenhoek. Vervolgens schrijf je de naam en het adres van degene naar wie je de brief gaat sturen op de voorkant (de voorkant, NIET de achterkant!) van de envelop. Dan doe je de brief in de envelop (niet vergeten) en gebruik je je vieze speeksel om aan de rand van de envelop te likken en hem dicht te plakken. Soms heb je het geluk om een envelop met plakstrip te hebben, maar hoop daar maar niet op.

Nu moet je op zoek naar een brievenbus. Deze staat in elke wijk. Het is een rood of oranje ding met een rechthoekige mond. Je stopt de envelop in de mond. Het ligt eraan hoe laat je de brief post, maar waarschijnlijk heeft de liefde van je leven of oma hem morgen.

Gefeliciteerd. Je hebt een brief geschreven. Ik ben trots op je.

juli 26th, 2012

Pijn in mijn hart: de kat die niet mijn kat was


Waar is Misty nou? :(

Opeens was ze daar: Misty. De naam deed me denken aan een personage uit de Pokemon-serie, maar ik betwijfel dat ze daar naar vernoemd was. Misty was de kat van de buren van de buren. Eerst zagen we haar nooit, totdat ze wel erg vaak in onze tuin verscheen.

Nu moet u weten dat wij geen kat (meer) hebben, omdat mijn broer allergisch is. Maar katten blijven toch wel erg lief. Zo ook Misty. Die lieve ogen kun je niet ontwijken. Dus kreeg Misty af en toe een plakje worst of overgebleven vis.

Helaas was ze ons niet zo trouw, want ze ging ook wel eens naar andere buren. Maar daar probeer ik niet aan te denken.

Elke dag als ik thuis kwam van school, zat Misty in de tuin en gaf kopjes. Het kwam niet in de buurt bij echt een kat hebben, maar het was beter dan niets. Beetje bij beetje sloten we Misty in ons hart.

En toen gingen de buren van de buren verhuizen. Nooit meer Misty. Er is ondertussen een nieuwe kat in de straat gekomen, maar ja, die komt nooit langs en het is Misty niet.

Het is inmiddels een paar jaar geleden, maar het doet nog steeds een beetje pijn.

juli 25th, 2012

You know you’ve read a good book when you turn the last page and feel a little as if you have lost a friend

Al eerder heb ik het over mooie citaten gehad en vanwege het enthousiasme zal ik daar weer verder mee gaan! Deze keer enkel citaten uit boeken.

1. James Joyce – Dubliners.
Dit is een verhalenbundel die zich afspeelt in Dublin (‘Goh, dat meen je niet.’). Het citaat komt uit het verhaal ‘Een ontmoeting’ en gaat zo:

 ‘Maar echte avonturen, overwoog ik, overkomen mensen die thuis blijven zitten niet: die moeten elders worden gezocht.’ 

En zo is het maar net. Dus ga erop uit, mensen!

2. Joris Luyendijk – Het zijn net mensen
Geweldig boek, echt een aanrader. Het zet je aan het nadenken over journalistiek bedrijven in een dictatuur, vooral onderstaand citaat:

‘Toen ik als correspondent naar Cairo kwam, zag ik de journalistieke methodes als een soort gereedschapsset die je overal ter wereld tevoorschijn kon halen. Maar dictaturen en democratieën bleken niet twee auto’s van verschillende merken te zijn. Als een democratie een auto is, dan is een dictatuur een koe of een paard. Wie dan aankomt met een schroevendraaier of een soldeerbout, staat machteloos.’

3. Arthur Japin – Een schitterend gebrek.
Ja ja, ook al eerder over gehad, heeeeeel mooi boek. Dit citaat viel me op:

‘(…) wij zijn ongelukkig omdat wij denken dat we lief moeten hebben. Om gered te worden moeten wij iets eenvoudigs doen dat ons desalniettemin het zwaarst van alles valt: wegschenken waarnaar wij juist het meest verlangen.’ 

En zo is het eigenlijk ook. Een goede om over na te denken.

4. Martin Bril – Grote kleine dingen (en andersom).  
Ik ben van plan om meer columnbundels te lezen (wie heeft tips?), omdat die leuk zijn natuurlijk, maar ook om ervan te leren. Deze van Martin Bril is erg goed! Onderstaand citaat uit de column ‘Een kwartier met God’ (ik heb het boek nog niet uit, maar ik vind het to nu toe één van zijn beste) zette me aan het denken:

‘Ik brandde een kaarsje voor iemand die ik kende, of kende ik hem niet meer nu hij dood was?’ 

Hmm ja, hoe zit dat eigenlijk? En als een vriend van je dood gaat, is het dan niet meer je vriend? (Ja, hij was het wel, maar is hij het nog steeds?)  Als je opa dood gaat, heb je dan nog wel een opa? Eigenlijk zeg ik altijd ‘Ik heb geen opa’s meer.’, maar dat ze dood zijn, wil toch nog niet zeggen dat ze daarom mijn opa’s niet meer zijn? Lastig.

5. Dick Swaab – Wij zijn ons brein.
Dit is mijn koffieboek. Ja, ik lees meerdere boeken tegelijk en naast een treinboek (momenteel heb ik die niet, omdat het ov niet meer gratis is en ik dus niet meer zo vaak met de trein ga) en een thuisboek heb ik ook een boek om te lezen tijdens de koffie. Dat is deze dus.

‘Enige onzekerheid over het beloofde leven na de dood lijkt toch bij velen te leven. Dawkins vroeg zich terecht af: ‘Als men serieus in het leven na de dood gelooft, waarom reageert dan niet iedereen als de abt van Ampleforth, die, toen kardinaal Basil Hume hem vertelde dat hij stervende was, zei: “Man, gefeliciteerd! Dat is fantastisch nieuws. Ik wou dat ik met je mee kon.”’ 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het soms lastig vind om door dit boek heen te komen, niet alles interesseert mij evenveel. Maar het hoofdstuk over religie wel. Ik geloof zelf niet en ik heb ook niets tegen mensen die wel geloven, maar ik moet bekennen dat hij hier een punt heeft.

juli 24th, 2012

Het is een ramp


Ik wil kauwgom. Het pakje is leeg.

Een beetje afgekeken van first world problems.

– Ik moet plassen/ik moet mijn lenzen uitdoen/ik moet opstaan/ik moet mijn mascara eraf halen, maar ik heb geen zin.
– Als de bus sloom is en ik de metro net voor mijn neus zie wegrijden (hij gaat om de vijf minuten, maar ik wil hem nu!).
– Als het koud is: ‘Ooooh, was het maar dertig graden.’ Als het dertig graden is: ‘Ooooh, het is veel te warm, was het maar kouder.’
– Struikelen als je hakken aan hebt (en doorlopen alsof er niets is gebeurd, maar iedereen heeft het toch gezien).
– Meezingen met een liedje op de fiets en dan mensen tegenkomen.
– Dat je een heel mooi boek leest en het opeens uit is.
– Mensen die tijdens het wachten op de bus gaan roken en dat waar ik ook sta het mijn kant op komt.
– Hallo, waar blijft het derde seizoen van Downton Abbey? (Ja, hij komt, maar in september pas en daar kan ik dus echt niet op wachten hoor)
– Dat de smaak van kauwgom er zo snel af is.
– (De meeste) mannen en romantiek.
– Als het slot van de wc vervelend doet en je denkt: oh mijn god, ik kom hier nooooooooooooooooit meer uit.
– Deze openingszin: ‘Ik heb een vraagje. De vriendin van een vriend van mij heeft gezoend met een meisje. Is dat vreemdgaan of niet?’ (en even voor de duidelijkheid: JA, dat is vreemdgaan. Al vond de vragensteller van niet).
– Iets tweeten en dan pas de taal- of spelfout zien die je gemaakt hebt.
– Zoveel films willen zien dat je niet weet met welke je moet beginnen.

En nog veel, veel meer!

(maar eigenlijk mag ik niet klagen natuurlijk)

juli 23rd, 2012

En dan ben je opeens 21 jaar


Inmiddels zie ik er wat ouder uit.

Het was 24 juli 1991, een prachtige, zomerse dag. De gelukkigste dag in het leven van mijn ouders en de rest van de wereld. Ik werd namelijk geboren. Om 22.22 uur (ja, jullie mogen jaloers zijn). Heel toevallig is het vandaag (oké, ik plaats mijn blogjes altijd om 23:45 uur, dus het geldt niet voor de mensen die dit al heel snel lezen en de datum bij het blogje klopt dus niet) 24 juli. Voor de mensen die niet kunnen rekenen: dat maakt mij 21 jaar.

Het is vervelend, want ik begon 20 net zo’n mooi getal te vinden. 20, dat is wel oké. Je bent geen 16 en dus superonzeker meer. Maar je hoeft ook niet echt echt echt for real echt volwassen te zijn. Dat komt pas als je 21 bent.

21. Dat is dus al bijna 30.

21, het jaar van de veranderingen. Het jaar dat ik op mezelf ga wonen (jeej!), met de minor Journalistiek en Nieuwe Media ga beginnen (jeej!), heel veel brieven aan jullie zal schrijven (jeej!), maar ook een scriptie moet maken (…).

Je zou zeggen dat ik het blijst ben vanwege mijn verjaardag (taart, cadeautjes, mensen die huilen van blijdschap omdat ik 21 jaar geleden geboren ben), maar het is Manon die een gat in de lucht springt. Nu kunnen we namelijk ein-de-lijk naar 21+clubs om uit te gaan. Vergeet haar dus ook niet te feliciteren.

Dan geniet ik ondertussen van de taart.

juli 22nd, 2012

Bezoekers van Lauradenkt.nl naar zaal 5 alstublieft

Inmiddels blog ik bijna anderhalf jaar. Het is nooit voorgekomen dat er niemand op een blogje heeft gereageerd, mede doordat het Nico Dijkshoorn-gebeuren al snel kwam. Met de maanden stegen ook de bezoekersaantallen.

Ik hoor jullie al denken: ‘Oeeeeh, zou ze vertellen hoeveel bezoekers ze per dag heeft?’
Helaas. Ik hoop dat jullie nog wel doorlezen nu. Ik kan wel verklappen dat het er sowieso meer dan 100 unieke bezoekers zijn per dag en sowieso minder dan 1000 per dag (dat dacht iemand namelijk, maar dat haal ik echt niet haha).

Soms denk ik wel eens na (heel soms maar). Dan kijk ik naar de bezoekersaantallen en dan denk ik: hoe is het mogelijk? Wie zijn al die mensen? Natuurlijk, van een groot deel weet ik het. Familie, vrienden, (vage) kennissen, bloggers. Maar hoe zit het met de rest? Wie zijn die onbekenden die toch mijn blog volgen, hoe zijn ze op mijn blog gekomen en waarom lezen ze het? Natuurlijk zijn er ook veel mensen die via Google of dergelijke komen, maar ik weet zeker dat er ook een aantal lurkers (zo heten mensen die wel op je blog kijken, maar nooit reageren, maar dat is niet erg, jullie zijn sowieso lief dat jullie op mijn blog kijken!) tussen zitten. Wie zijn die mensen? Hoe oud zijn ze? Wat zijn hun dromen?

Stel je voor dat je al die mensen die jouw blog bezoeken in een zaal zou zetten en voor je zou zien. Hoe raar is dat? Natuurlijk is het een heel gaaf gevoel dat zoveel mensen je blog lezen, maar aan de andere kant: het maakt je ook kwetsbaar. Nu blog ik niet zo heel persoonlijk, maar wat als je dat wel doet? Wie leest er allemaal over jouw problemen, liefdes en kinderen?

En als ik dan zo nadenk, denk ik op een gegeven moment ook: stop maar even met denken, Laura. Anders word ik misschien nog gekker dan ik al ben haha.

(en natuurlijk iedereen heel erg bedankt die ooit mijn blog heeft bezocht, heeeeeel lief :D Love you, smak, smak, ntb, wil jullie nooit meer kwijt, wij zijn forevah)