Fictief interview met mijn trenchcoat

Misschien herinner je je het avontuur met mijn trenchcoat nog wel. Ik was die vervelende regenjas zo zat dat ik koste wat kost een nieuwe jas wilde. Ik had al besloten om de volgende dag naar de stad te gaan, toen ik een klop op mijn deur hoorde.
‘Kom binnen!’ riep ik.
Mijn trenchcoat stak zijn hoofd om de hoek en durfde me bijna niet aan te kijken. Ik schudde mijn hoofd van woede. Wat moest die flapdrol?
‘Laura… Ik wil met je praten.’
Ik legde mijn armen over elkaar en keek de andere kant op, terwijl ik zei: ‘Wat moet je?’
De trenchcoat deed de deur een stukje verder open en ging op mijn bed zitten.
‘Jij interviewt toch dingen?’
Nu keek ik hem wel aan.
‘Ja, dus?’
De trenchcoat frummelde aan zijn riem.
‘Ik zou graag willen dat jij mij interviewt.’
Ik zuchtte. Wat een moeilijk mens zeg.
‘Ja hallo, daar heb ik echt geen tijd voor hoor. Ik heb zoveel spullen die ik nog moet interviewen en daarnaast ook echte mensen, dus dat gaat niet.’
Vanuit mijn bed klonk een gesnik. Ik keek en zag dat de tranen over de wangen van mijn trenchcoat rolden. Wat een aansteller.
‘J-ja maar,’ snikte hij. ‘Ik heb gewoon het idee dat sinds jouw blog over mij je lezers een heel verkeerd beeld hebben van mij. Eerst vonden ze me nog lief en nu kijken ze me niet eens aan, net als jij… Ik wil zo graag mijn kant van het verhaal laten horen.’
Ik keek in de betraande, blauwe ogen van mijn trenchcoat. Wat een lieverd was het toch. Dit is nu al de tweede zomer met hem en stiekem heb ik hem de afgelopen dagen wel gemist.
Dus streek ik met mijn hand over mijn hart, want zo ben ik ook wel.
‘Vertel maar. Ze luisteren.’
Mijn trenchcoat ademde even diep in en begon toen met zijn verhaal.
‘Ik had een rotdag. We moesten vroeg opstaan, omdat jij zo nodig met iemand moest afspreken. Ik bedoel, we waren al een paar keer met de bus gegaan die week en ik ben die route zó zat. En dan die mensen erin. Keihard muziek afspelen, praten over onzinnige dingen. Ik had het gewoon gehad. Nou ja, we zaten dus in die bus en toen kwam er een boemboemjongere binnen. Ik weet niet meer wat ze draaide, Rihanna ofzo, maar ik hield er echt niet van. Haar muziek stond echt op het hoogste volume, heel de bus hoorde het. Mijn trommelvliezen kregen er gewoon last van. Dus verstopte ik me tussen de zijkant van de bus en de stoel, zodat ik het minder goed kon horen. Maar ik heb de laatste tijd teveel snoep gegeten, dus kon ik er niet uit… Gelukkig heb je me uiteindelijk weten te redden, maar lieve Laura, het spijt me zo!’
Hij klemde zich aan me vast en riep: ‘Vergeef het me alsjeblieft!’
Ik gaf hem een kus op de wang.
‘Natuurlijk vergeef ik het je, gekkie. Kom op!’
Ik trok de trenchcoat aan en ging weg. Op naar de bushalte.

42 Responses to “Fictief interview met mijn trenchcoat”

  1. Weer een leuk interview hoor.
    Ik heb je jas trouwens vandaag gezien, haha! De beroemde jas! :)

  2. Behandelde iedereen maar zijn trenchcoat zo goed als jou Laura, dan zou de wereld een betere plek zijn.

  3. ik hoopte al op een comeback! En wat voor een – kan zo Het Spijt Me in

  4. haha wat een lief excuus van je trenchcoat

  5. Laura, JOEPIE! Die jas was zo mooi en was zonde als je ‘m niet droeg. :D

  6. Hij was weer leuk. :)
    (“De trenchcoat frummelde aan zijn riem.” – *duimpje omhoog)

  7. Wat een schatje is jouw trenchcoat!

  8. Wat een lieve trenchcoat heb jij!

  9. Aah, ik krijg er haast een brok in mijn keel van ;)

  10. Ach, ik heb hem ook volledig vergeven!

  11. Mooi dat jullie het weer goed gemaakt hebben.. Dus geen nieuwe jas? :)

  12. In plaats van ruzie in een fictief interview wordt het nu een keer goedgemaakt. Ik snap je trenchcoat nu helemaal.

  13. Zijn alle trenchcoats zo lief? Indien ja, dan ben ik nu overstag!

  14. Ah, wat een schatje. Mooi dat het weer oké is tussen jullie. :-)

  15. Was mijn trenchcoat maar zo lief.

  16. Fijn dat jullie het hebben bijgelegd. Dit keer een andere route genomen? :)

  17. Gelukkig is er nu weer vrede ;)

  18. Hmmm… waar kan ik ook zo’n lieve trenchcoat vinden?

  19. Aw, het is toch wel een lieve jas :)

  20. Wat is hij lief! Was mijn trenchcoat ook maar zo.

  21. Ergens ben ik wel blij dat mijn kleren niet ‘levend’ zijn. Daarnaast ben ik wel weer iemand die zijn instrumenten een naam geeft. Mijn gitaar heet Phoenix. xD

  22. Haha, geweldig weer. En wat is je trenchcoat lief! Doe mij er ook maar zo een!

  23. Aaah toch nog een happy ending! Hopelijk vind ik op een dag ook zo een lieve trenchcoat!

  24. moet denk eens goed luisteren of mijn spulletjes ook praten.. want zulke gesprekken wil ik ook wel… Dan heb ik tenminste ook meteen een reden om op te geven als ze weer eens vragen tegen wie ik praat… “Oh nou gewoon, tegen mn nachtkastje… “

  25. Altijd fijn zo vriend als Trenchcoat.. of een Trenchcoat als vriend..Ik ga die van mij ook opsporen.

  26. Ik ben nog steeds op zoek naar een leuke trenchcoat dus misschien heeft ie nog ergens een leuk broertje of zusje die op zoek is naar leuk gezelschap?

  27. Ohja, ik was hier gisteravond een reactie op aan het typen toen de batterij van de iPad ineens leeg was :P

    In ieder geval, fijn dat je het weer hebt goedgemaakt met je trenchcoat!

  28. Arme trenchcoat. Nu heb ik geen verkeerd beeld meer van hem hoor!

  29. Blij te horen dat het toch nog goed gekomen is :)

  30. Ah, gelukkig is het toch nog goed gekomen tussen jullie! Is het trouwens niet “Dus streek ik met mijn hand over hart” in plaats van “met mijn hand over mijn hand”?

  31. Quote: Ik zuchtte. Wat een moeilijk mens zeg.

    Ik zie een hoop dingen in een trenchcoat maar een mens!? Sorry ik denk dat we even op verschillende golflengtes zitten hahaha. Leuk interview verder :)

  32. Dan moet hij afvallen! Haha.

  33. Woeh, een interview dat niet met ruzie eindigt!

    En nu wil ik ook zo’n lieve trenchcoat.

  34. Gelukkig heb je het m vergeven, want het is wel een hele lieve trenchcoat :)

    X

  35. Trackbacks

Leave a Reply to Rosalie