Blogonderwerp bedacht door: Dionne.
Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Het eerste knuffeltje was van hem. Urenlang had hij in de winkel gestaan. Geen beer, geen aap, geen konijn. Zijn kleinkind zou iets bijzonders krijgen. Pas op het einde had hij hem gezien. Paarse manen, roze lijfje en een zilveren hoorn. De verkoopster had het zorgvuldig ingepakt in vloeipapier en geglimlacht.
Van de andere opa en oma had ze een pop gekregen. Wat moest een baby nou met zoiets? Als ze sliep, hield ze het eenhoorntje stevig vast, alsof ze bang was dat iemand het zou afpakken. Naar de pop keek ze niet om.
Later moest de eenhoorn altijd mee, ook als ze bleef logeren. Hij stopte haar in, gaf haar een kus op het voorhoofd.
‘Kroel ook.’
Ook Kroel gaf hij een kusje, net naast het hoorntje.
‘Welterusten.’
‘Welterusten, opa.’
Hij had de deur net dicht gedaan, toen hij weer open ging. Ze trok aan zijn shirt en hij ging op zijn knieën zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen. Haar haren roken naar lavendel.
‘Ik hou van jou.’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Ik wil je nooit meer kwijt.’
Hij kon niets uitbrengen, terwijl hij zoveel wilde zeggen, maar ze was al terug geslopen naar bed.
Hij kijkt naar het water. De eendjes zwemmen onder de brug. Hij heeft geen brood bij zich. In je eentje is er niets aan. In mei wordt ze vijftien. Zou ze nog steeds van eenhoorns houden? Nee, kleine meisjes worden groot. Kroel ligt vast bij het vuilnis. Net als de rest van zijn cadeaus en kaarten die hij steevast blijft sturen. Zijn tranen maken kringen in het water. De tijd van eenhoorns is voorbij.
Leuk geschreven! Je laatste zin doet mij denken aan zo’n versje van Annie M.G. Schmidt:
“Mijn vader zei, mijn vader zei:
De tijd van elfjes is voorbij.
Ze dartelen niet meer, net als toen,
tussen de bloemetjes van ’t plantsoen…”
Dat versje kende ik nog niet!
Ennnn daar zijn de tranen weer :’) Mimimi!
Mooi, wauw!
Prachtig Laura…….
Jou verhaaltjes zijn zo ontzettend leuk. Ook deze is weer heel mooi!
zo mooi en ontroerend….
Ahh, echt mooi!
Ach, wat sneu! Ik was even bang dat opa ineens dood ging, maar gelukkig was het nog niet zo erg ;)
Ja dat was mijn verwachting ook toen dat meisje zei “ik wil je nooit meer kwijt” of dat hij wist dat hij snel zou sterven ofzo.
Awh, zo leuk! Ik denk dat dit mijn favoriet is van je liefdesletteren tot nu toe!
:(
Dat was niet waar ik op hoopte toen ik ‘eenhoorns’ zei..
Haha waar had je dan wel op gehoopt?
Weet niet. Iets met rainbows en smiles, fluffy unicorns en troetelbeertjes.
Ja, lekker voorspelbaar. En ik houd niet van dat blije Hello Kitty-gedoe! (ik weet dat Hello Kitty geen eenhoorn is, maar het is wel hetzelfde happydepeppyprincipe)
Dat was juist de uitdaging!
Nou, dan heb ik hem toch goed gedaan, want ik heb er iets niet-voorspelbaars van gemaakt!
Nee, de uitdaging was uit je comfort zone komen en wel iets doen met het Hello Kitty-gebeuren. Of fantasy-achtig, had ook nog goed geweest. De eenhoorn als mythisch wezen. Dat had ik ervan gemaakt :P
Nah dat is de consequentie van het geven van onderwerpen he! De ontvangende blogger kan ermee doen wat hij/zij wil.
Tja, daar heb je wel weer een punt. Ik vind het ook geen slecht verhaal hoor :) Alleen erg sip..
Mooi!
heeeel mooi laura!
Een mannelijke eenhoorn met paarse manen en een roze lijfje. Da’s wel zielig.
Het is een travestiete eenhoorn.Als dat een woord is.
Dit doet wel een beetje afbreuk aan het verhaal hoor :P
Kinderen zijn ook alleen leuk als ze klein zijn. Dat maak ik uit deze blog op :P
Is toch zo? :P
Mooi geschreven! Ik moest ook meteen denken aan ‘fluffy unicorn’ ;)
Je moet inderdaad vaker fictie schrijven!
Mooi stukje zeg. Ontroerend.
Ach gossie, wat ontroerend en verdrietig.
Mooi verhaal!
Ahhh, mooi verhaal!
Godsverdomme Laura, ik raak emotioneel van dit kleine stukje. Het doet me denken aan opa’s en oma’s, hoe ze altijd een kind voor zich blijven zien, niet altijd bijschakelen en inderdaad, als er wel bijgeschakeld wordt, hoe jammer dat eigenlijk ook is, hoe zielig.
Ah wat mooi. Ik voel het verdriet van de opa. Ik heb het knuffeltje dat ik van mijn opa en oma heb gekregen nog steeds. Die staat in het nachtkastje in mijn slaapkamer bij mijn ouders waar ik nog regelmatig een nachtje doorbreng. En ik kijk altijd even naar die knuffel en als ik me heel beroerd voel wil ik ‘m nog wel eens pakken. Ruikt naar vroeger. :)
Als er een like knop was had ik er op gedrukt…
Mooi geschreven!