Archive for januari 25th, 2013

januari 25th, 2013

Hoe mijn dag eruit ziet als ik grijs en gerimpeld ben

Blogonderwerp bedacht door: Jana.

Er sjort iemand aan mijn arm.
‘Laura, wakker worden.’
Voor me zie ik een veelkleurige waas waarmee ik getrouwd ben. Ik grijp mijn bril die op het nachtkastje ligt en snauw tegelijkertijd: ‘Jahaaaaa.’
Plichtmatig geef ik mijn man een kus en draai me nog even om, maar hij is onverbiddelijk.
‘Bingo begint om tien uur. Opstaan.’
Pas als ik een halfuur later het brood in mijn mond stop, besef ik dat ik mijn kunstgebit ben vergeten. Nou ja, dan maar pap eten. Ik probeer de krant te lezen, maar ze maken die lettertjes steeds kleiner. Tot mijn schrik zie ik dat de kruiswoordpuzzel al ingevuld is.
‘Gerard! *ofeenanderewillekeurigeoudemannennaam*’ roep ik. ‘Het is mijn dag om de kruiswoordpuzzel te maken.’
Gerard krabt aan zijn bijna kale hoofd.
‘Wat, is het dan al dinsdag?’
‘Ja, je vroeg net ook al wat voor dag het was.’
Nou ja, dan maar breien, terwijl ik omroep Max kijk. Ik doe een paar pasjes mee van ‘Nederland in beweging’, maar het is me te vermoeiend. De trui die ik voor mijn kleindochter brei, is al bijna af. Wat zal ze er blij mee zijn!

Bij de bingo is het aardig druk.
‘Ik krijg binnenkort een nieuwe heup.’ zegt de vrouw die naast me zit.
‘Mijn kleinzoon wordt dokter.’ zegt de man ertegenover.
Ik wil over de pijn in mijn rug beginnen, maar dan start de bingo. Net zoals vorige keer win ik net niet het koffieapparaat. Dat is maar goed ook, want ik heb geen idee hoe die moderne dingen werken.

’s Middags komt mijn dochter op bezoek met haar kinderen, net als ik de trui af heb.
‘Kijk Beautiful Hope Spijker,’ zeg ik tegen mijn kleindochter. ‘Heeft oma voor jou gemaakt.’
Haar gezicht betrekt, maar dat is waarschijnlijk omdat ik haar bij haar volledige naam heb genoemd.
‘Pas hem maar.’
‘Maar oma, dat is veel te warm.’
Uiteindelijk past ze hem toch, maar ze trekt hem daarna meteen weer uit en gooit hem in de hoek.
‘Ze maken de letters steeds kleiner in de krant,’ zeg ik tegen mijn dochter. ‘Belachelijk.’
‘Mam, koop gewoon een nieuwe leesbril.’
Ik schud mijn hoofd.
‘Daar krijg ik niet genoeg pensioen voor.’
‘Koop dan niet steeds gebak als wij langskomen. En bovendien kost zo’n brilletje maar vijf euro bij de Hema.’
Ik kijk haar strak aan.
‘Ik koop wat ik zelf wil.’

Wanneer ze een uurtje later, veel te kort naar mijn mening, ik kon niet eens vertellen over mijn nieuwe punnikclubje, weer weg zijn, ligt de trui nog steeds in de hoek. Ach, die Spijker ook, zeker vergeten. Kinderen van vandaag hebben ook zoveel aan hun hoofd.
Gerard en ik maken vervolgens een wandelingetje.
‘Loop niet zo hard!’ roep ik, maar hij verstaat me niet. Hij zet ook nooit zijn gehoorapparaat aan, die man.
Op een bankje rusten we uit. Ik zeg iets over het weer en Gerard bromt wat. Een jong stelletje loopt langs ons.
‘Ik vind bejaarde stelletjes zo lief he.’ zegt het meisje. De jongen bromt wat.
Wat een naïviteit.

We nemen een advocaatje met slagroom en gaan dan naar bed. Ik slaap in met Gerards warme arm om me heen.
Morgen begin ik aan een sjaal. Voor mijn kleindochter. Wat zal ze blij zijn!

(Of zo natuurlijk)