Archive for januari, 2013

januari 14th, 2013

Laura’s liefdesletteren: eenhoorns

hartjeopmijnhandomdathetkan

Blogonderwerp bedacht door: Dionne.

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Het eerste knuffeltje was van hem. Urenlang had hij in de winkel gestaan. Geen beer, geen aap, geen konijn. Zijn kleinkind zou iets bijzonders krijgen. Pas op het einde had hij hem gezien. Paarse manen, roze lijfje en een zilveren hoorn. De verkoopster had het zorgvuldig ingepakt in vloeipapier en geglimlacht.
Van de andere opa en oma had ze een pop gekregen. Wat moest een baby nou met zoiets? Als ze sliep, hield ze het eenhoorntje stevig vast, alsof ze bang was dat iemand het zou afpakken. Naar de pop keek ze niet om.

Later moest de eenhoorn altijd mee, ook als ze bleef logeren. Hij stopte haar in, gaf haar een kus op het voorhoofd.
‘Kroel ook.’
Ook Kroel gaf hij een kusje, net naast het hoorntje.
‘Welterusten.’
‘Welterusten, opa.’
Hij had de deur net dicht gedaan, toen hij weer open ging. Ze trok aan zijn shirt en hij ging op zijn knieën zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen. Haar haren roken naar lavendel.
‘Ik hou van jou.’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Ik wil je nooit meer kwijt.’
Hij kon niets uitbrengen, terwijl hij zoveel wilde zeggen, maar ze was al terug geslopen naar bed.

Hij kijkt naar het water. De eendjes zwemmen onder de brug. Hij heeft geen brood bij zich. In je eentje is er niets aan. In mei wordt ze vijftien. Zou ze nog steeds van eenhoorns houden? Nee, kleine meisjes worden groot. Kroel ligt vast bij het vuilnis. Net als de rest van zijn cadeaus en kaarten die hij steevast blijft sturen. Zijn tranen maken kringen in het water. De tijd van eenhoorns is voorbij.

januari 13th, 2013

De voor- en nadelen van bananen

bananananana

Blogonderwerp bedacht door: Roy, lezer vanaf het bijna eerste uur die uit Volendam komt, maar tóch mooie muziek maakt (ja, het is mogelijk.

De voordelen:
– Banaan an sich is lekker.
– Het is gezonddddddddddddd.
– Je kan banaan ook eten zonder kunstgebit.
– Het kinderprogramma Bananen in Pyjama’s was natuurlijk nooit mogelijk geweest zonder bananen (en pyjama’s).
Dit liedje is natuurlijk stiekem heel slecht en fout, maar who cares, het gaat over een bananentelefoon en ik word er vrolijk van: ‘This song drives me bananas!’
– Als je een banaan in plakjes snijdt en dan opeet met behulp van een vorkje is het lekkerder. Nee, ik ben niet gek.
– Bananen doen me ook denken aan deze scene uit Jungle Book en Jungle Book is awesome (‘Houd je van bananen?’ ‘Ik houd van banaan.’ ‘Blijf dan niet zo staan!’)
– En natuurlijk heeft Drs. P ook over bananen een liedje gemaakt. Populair onderwerp voor muziek, zo blijkt.
– Het is fruit. Iedereen mag dit eten, zelfs die rauwe jongen van die documentaire.

De nadelen:
– Banaan an sich is dus lekker, maar voor de rest niet. Bananensnoepjes, bananenmilkshakes, bah, bah, bah.
– Mensen zeuren altijd dat er zoveel suiker en calorieën in bananen zitten.
– Je kan een banaan niet fatsoenlijk eten in het openbaar. Nee, die ga ik niet uitleggen.
– Eerst is hij nog niet rijp en dan even wel, maar dan heb je natuurlijk weer geen trek in een banaan en als je dan wel weer trek hebt, is hij helemaal zwart.
– Er kunnen vogelspinnen tussen bananen zitten in de supermarkt.
– In plakjes is het dus lekkerder, maar dan moet je heeeeeeeeeeeeeeeeeelemaal die banaan in plakjes gaan snijden, dat is echt teveel moeite en het plakt.

Voor zover over bananen.

januari 12th, 2013

Ik ben een schandalig verwende blogger

echtegoedechocolade

Sommige bloggers krijgen bergen make-up. Ik krijg chocolade. Het leven is mooi.

Het begon zo: ik had een fotoblogje over mijn superinteressante leven gemaakt, waarin natuurlijk ook een foto van chocoladekruidnoten (ik mis jullie, jongens…) stonden. HansDeZwans reageerde met: Als ge mij uw adres door mailt, zal ik u eens echte goede chocolade opsturen. (serieus hè)

Normaal gesproken zou ik daar niet op reageren, maar er stond: (serieus hè). En Hans is niet vaak serieus. Dit was for real. Dus stuurde ik een mailtje met in de titel ‘Kom maar op met die echte, goede chocolade!’ en mijn adres. Natuurlijk met het risico dat er een vies, oud mannetje voor mijn deur zou staan, maar ik denk dat dat net wat teveel moeite is voor Hans om helemaal vanuit Belgenland naar hier te komen.

Ik was het allang vergeten, toen er keihard op de deurbel werd gedrukt. En nog een keer.
‘JAHAAAAAAAAA!’ schreeuwde ik.
Voor de deur stond een man.

Van de PostNL.
‘Alsjeblieft.’
‘Huh, maar ik heb niets besteld?’
‘PAK HET NOU MAAR AAN, TRUT.’
Nadat ik de deur in zijn gezicht dicht gegooid had, pakte ik het pakketje uit. Er zat een kaart in. Van Hans. En chocolade. Echte, goede chocolade. Toen ik het proefde, vergat ik voor een ogenblik de chocoladekruidnootjes. En nog een pluspunt: er staan spreuken op de verpakkingen van de chocolaatjes!

Dus lieve mensen, leer van Hans. Dit is hoe je een meisje gelukkig maakt. Bedankt Hans, bedankt! (en nu niet allemaal om chocolade bij hem gaan bedelen he)

januari 10th, 2013

Mijn blog samengevat voor mensen die geen tijd hebben om te lezen

lauradenktgeschreven

– Chocoladekruidnootjes zijn goddelijk en moeten het hele jaar in de schappen liggen (of niet, iets met vijftig kilo aankomen enzo).
– Ik heb een rode jas met een capuchon.
– WCMS staat voor Warme Chocolademelk Met Slagroom en dat is het enige leuke aan de winter.
– Ik houd namelijk niet van winter, kou en sneeuw.
– Ik luister niet naar Volendamse palingmuziek en kraak analyseer Nederlandse songteksten af.
– Eén keer per maand daag ik mijn lieve lezertjes uit.
– ‘Wow, jij bent echt klein!’ wordt voortdurend tegen mij gezegd. En gelukkig maar, want dat had ik zelf nog niet door.
– Ik interview dingen en fenomenen en dat loopt meestal niet zo goed af.
– Ik blog ook over fietsen, want daar ben ik dol op.
– En over Oegstgeest, want ik ben daarvan de leukste inwoner.
– Overdrijven doe ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel.
– Stopwoord: tachtigduizend.
– Lievelingskleur: blauw.
– Ben dol op bjoetie en fesjun.
– Soms schrijf ik brieven.
– Ik studeer Literatuurwetenschap en apprecieer het niet als je vraagt wat je daarmee kan worden.
– Ik ben heel normaal en haat sarcasme.
– Boeken over glitterende vampiers of verschillende soorten grijs zijn niet aan mij besteed.

Nou, is dat even handig. Ik graaf natuurlijk mijn eigen graf, want nu komen jullie nooit mee terug vanwege dit overzicht. Risico van het vak. Wellicht dat ik in de toekomst ook nog over andere dingen dan chocoladekruidnootjes, WCMS en fietsen ga schrijven. Wie weet. Je zult mijn blog moeten blijven bezoeken om daarachter te komen. Spannend!

januari 9th, 2013

There are worse crimes than burning books. One of them is not reading them.

jajajajaja
Hierin houd ik het bij.

Geloof het of niet, maar ook in het tweede gedeelte van 2012 heb ik boeken gelezen en films gezien. Hoewel ik het drukker heb gehad dan in de eerste helft van het jaar, vind ik de score toch meevallen, zeker de boeken. Ik heb namelijk 17 films gezien en 29 boeken gelezen. In heel 2012 kom je daarmee op een totaal van 41 films en en 57 boeken.

Zoals ik al eerder zei werk ik met een systeem van +’jes en -’tjes. Het hoogste is ++, het laagste – -.

Allereerst de boeken. – -’tjes heb ik niet gegeven, het slechtste uit de bus kwam Things fall apart (-) van Chinue Achebe, dat me niet zo aansprak. Maar er waren wel een aantal ++ en dat is een wonder, want die geef ik niet zo vaak! Dat was bij onder andere bij Een schitterend gebrek van Arthur Japin. Het eerste boek dat ik van hem heb gelezen en het is prachtig! Ook Laten wij aanbidden van Ann-Marie MacDonald was een heerlijk, lekker dik boek. En natuurlijk krijgt Through the looking-glass van Lewis Carroll ook veel punten. Het was de tweede keer dat ik hem las en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

De films. Na Singin’ in the rain besloot ik vaker oude films te kijken, zoals Citylights, High society en Dr. No. De absolute tegenvallers waren Mozart and the whale (-) en the Dictator (-) (don’t ask). De beste films? Moonrise Kingdom (+),  Intouchables (+) en Jagten (+). Serieus, kijk die films, je zult er geen spijt van krijgen!

Ook werd ik gedwongen door mijn vriendje om de Godfather-films te kijken (ik vond het eerste deel het leukst en het derde deel het minst leuk) en om onze relatie te redden, heb ik dat maar gedaan. Je snapt dat ik hem nu kan dwingen om een romantische film met mij te gaan kijken. Alleen waar moet ik voor kiezen: (500) days of Summer of Love Actually? Of de romantische films vergeten en toch maar voor I am Sam gaan?

Ik zal in ieder geval doorgaan in 2013 met films kijken en boeken lezen, wees daar maar niet bang voor!

januari 7th, 2013

Nagellakreview: rode nagellak van Miss Sporty

bestenagellakevah

Blogonderwerp bedacht door: James.

Nagels lakken is een skill die niet iedereen onder de knie heeft. Gelukkig ben ik er, dertienjarig beautybloggertje L@uRaLiiCi0uSsSssS, voor al uw tutorials en reviews en looks of the day. Vandaag een tutorial, review en naillook of the day in één.

Allereerst is het handig als je nagellak koopt. Niet van een ordinair merk als OPI, maar liever een exclusief nagellakje van de Etos (wel het huismerk pakken dan he). Koop GEEN basic- of topcoat, want we willen er niet teveel geld aan uitgeven en het is ook nergens voor nodig. Niets mooiers dan gele en broze nagels als je je nagellak eraf gehaald hebt, toch?

Goed, voor deze review haalde ik de ene nagellak die ik nog had uit een stoffig hoekje bekeek ik kritisch mijn stash en besloot uiteindelijk voor dit speciale rode lakje van Miss Sporty te gaan.

Ik begon met lakken. Ik had pas twee vingers gedaan, toen ik merkte dat ik moest plassen. Mijn linkerhand was klaar toen ik het niet meer op kon houden. Ik ging naar de wc. Nu zit mijn gouden legging onder de rode nagellak, maar gelukkig gaat dat er heel makkelijk af. Ik bekeek mijn linkerhand en zag dat het er alleen maar mooier op was geworden.

ohwatbenikgoedinnagellakken

Goed, waar je op moet letten bij het nagellakken is dat je, net zoals op de basisschool, buiten de lijntjes kleurt. Je moet buiten je nagels lakken, want zo lijken ze langer. Dit kun je goed op bovenstaande foto zien. Daarna lakte ik mijn rechterhand met mijn linkerhand en hoewel ik rechts ben, is het toch mooi geworden (maar dat kunnen jullie niet zien, want stiekem was ik te lui om mijn rechterhand ook te doen).

Goed, wat vind ik van deze nagellak:
Geur: heerlijk.
Smaak: zou het zo bij de yoghurt gooien.
Kleur: jammer dat het geen roze met glitters is.

Het is dus een lekkere nagellak, maar ja, niets kan op tegen roze met glitters (behalve dan vampier Edward hihihi, maar die glinstert zelf dan ook, al ziet hij wel een beetje witjes). Daarom krijgt dit nagellakje van mij drie van de vijf hartjes: ♥♥♥

januari 6th, 2013

Hoe ik over vijfentwintig jaar blog

Blogonderwerp bedacht door: Kurck (nee, zo heet hij niet echt).

Hallooooooooooooooooooooooooooooooooooo lieve lezers van me!!!!!!!!!!!!!!♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Pfffff zeg, dat was weer een vermoeiende dag. Ik heb net de strijk gedaan. Je blijft maar wassen met kids als de mijne. Diederik-Jan-Hendrik gebruikt elke dag vier handdoeken en Truusje wisselt drie keer per dag van kleding. Maar toch houd ik van ze ♥♥♥.
De puberteit is niet makkelijk. Laatst noemde Truusje me een trut. Ze gooide zo hard met de deur dat de buurtjes kwamen klagen. Toen hebben we even gezellig een bakje koffie bij hen gedaan. Alleen wel jammer dat ze me geen koekje aanboden.

Op het werk is het ook druk, druk, druk. Eerst hadden we om week een vergadering, nu vergaderen we twee keer in de week. Ik heb te horen gekregen dat ik wat vaker mijn bureau moet opruimen. En dat ik niet zoveel foto’s van mijn kinderen op mag plakken. Nou ja zeg! Mijn schatjes! Maar goed, gelukkig heb ik daar deze blog voor. De laatste tijd willen ze alleen niet meer op de foto, ik vraag me af waarom. Zeg nou zelf, die foto van DJH op de wc van maandag was toch poepig?
Die ene collega, Marietje, dat stomme wijf weet je wel, die doet opeens stukken aardiger sinds ik op haar appeltaart heb gespuugd. Ze heeft me laatst geholpen toen ik het kopieermachine voor de tachtigduizendste keer kapot had gemaakt. Misschien kunnen we een keer samen gaan nordic-walken.

Op het punnikclubje en de training voor wandelende takken gaat ook alles goed. Met het Nederland Beweegt-clubje, waarbij we naar de uitzendingen van Nederland Beweegt keken en af en toe meededen, ben ik gestopt. Te vermoeiend.

Tussen Johannes-Flip-Gerrit-Jan en mij gaat het wel. We kijken veel detectives met elkaar. Eén keer heeft hij de volgende aflevering al gedownload. Toen ben ik heel boos geworden. Maar ik werd al wat minder boos toen hij begon te huilen. Nu doet hij het niet meer.
Heel soms geeft hij me spontaan een kus, niet omdat ik ga slapen of naar mijn werk ga ofzo. Ik heb laatst het boek 100 tinten bourdeaux gelezen, het vijftigste deel van die ene serie. Ik heb aan JFGJ gevraagd of hij tepelklemmen wilde proberen, maar nee. Zelfs geen handboeien. Ik ben blij dat ik erover kan praten met mijn leesclubje, zij hebben hetzelfde probleem.

Ik ben laatst naar de kapper geweest, om mijn pittige kapsel nog pittiger te maken. Het heeft nu een paarse gloed. Johannes-Flip-Gerrit-Jan vindt het niet zo leuk. Hetzelfde zegt hij over mijn harembroek (die had ik nog van 25 jaar geleden en het is nu weer helemaal in!). Hij heeft duidelijk geen verstand van trends. Mijn kinderen zeggen ook dat ik er belachelijk uit zie, maar Truusje heeft een tweede gaatje in haar oren, dus wie er nou belachelijk is? En tóch houd ik van haar ♥♥♥♥♥♥♥ (ze zegt dat ik niet meer over haar mag bloggen, dat haar klasgenoten het lezen en haar uitlachen, maar ik doe het lekker toch).

Maar nu moet ik stoppen, want anders koken de aardappels nog over!!!!

januari 5th, 2013

Laura’s liefdesletteren: knoflook

hartjeopmijnhandomdathetkan

Blogonderwerp bedacht door: Lenneke.

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

De mascara kleurde haar wimpers zwart. De parfum verspreidde zich behalve over haar hals ook in de kamer. Alleen de blosjes op haar wangen had ze er niet zelf op geschilderd. Die kwamen door de spanning.

Hij stond er al. Pretlichtjes in zijn ogen toen ze zich voorstelde. Zijn handdruk was stevig, maar niet te. En zijn handen zweetten niet, erg belangrijk. Hij deed de deur voor haar open, complimenteerde haar met haar jurkje en bestelde voor haar: ‘Het verrassingsmenu voor mevrouw, graag.’
De wijn deed haar ontspannen. Ze speelde met haar haren, lachte om zijn grapjes. Af en toe raakte hij haar ‘per ongeluk’ aan met zijn knie.
‘Het Vondelpark is mooi,’ zei hij. ‘We moeten er eens een keer een wandeling maken.’
Al tijdens het voorgerecht streek hij lichtjes met zijn vingers over haar hand. Het kriebelde.
Het hoofdgerecht naderde, maar ze verstond niet wat de ober zei, omdat haar aandacht bij die hand op de hare was.
‘Eet smakelijk.’
‘Eet smakelijk.’
Hij liet haar los om zijn bestek te pakken. Het was even stil, terwijl ze genoten van het eten.
‘Wat is dit heerlijk zeg!’ riep ze uit, per ongeluk met volle mond.
Hij glimlachte zwakjes.
Zij had haar gerecht al binnen tien minuten op, maar hij nog niet. Ongeduldig wachtte ze totdat hij zijn bestek neer zou leggen en haar hand weer zou pakken. Maar toen hij klaar was, pakten die handen in plaats daarvan de leuning van de stoel vast.
‘Wil je nog een toetje?’ vroeg ze.
‘Nee, het wordt al laat.’ was zijn antwoord.
Zou er iets-? Nee, nee, hij had gelijk. Het was al laat. Misschien was hij moe. Het ging niet om de duur van de avond, maar of het leuk en gezellig was. Toch?
Hij vroeg om de rekening. Ze haalde haar portemonnee ook tevoorschijn en hij protesteerde niet. Hij hielp haar niet in haar jas. Ze moest de deur zelf opendoen. Buiten was het koud.
‘Zullen we nog een keer afspreken?’ vroeg ze en ze boog al naar voren voor een kus.
Hij deinsde naar achteren.
‘Nee, het is beter van niet.’
Hij liep weg en liet haar verbouwereerd achter. Pas later op de avond begreep ze het: knoflook.

januari 3rd, 2013

Wiskunde is een onwijs gaaf vak

Blogonderwerp bedacht door: Erik, die ik ken via mijn studententoneelvereniging en, je raadt het al, Wiskunde studeert.

Die Erik. Dacht dat hij me even te pakken had met dit blogonderwerp. Maar ik wist meteen iets. Want ondanks mijn intense hekel aan kansberekeningen en normaalverdelingen, kan ik toch ook beweren dat de laatste twee jaren van de middelbare school wiskunde een onwijs gaaf vak was. En wel hierom:

Ik deed wiskunde C, ook wel kneusjeswiskunde geheten. Dat is voor de kneusjes op het vwo die het profiel cultuur & maatschappij hebben gekozen. Het moet natuurlijk niet teveel op een pretpakket lijken, dus hebben ze wiskunde C bedacht. We kregen een docent, die ik voor het gemak meneer Te Groot Zwart T-Shirt (TGZTS) zal noemen, omdat, nou ja, dat kun je vast wel raden. De klas bestond uit zeven meisjes en één jongen. Arme, arme jongen.

De lessen zagen er ongeveer zo uit:
Meneer TGZTS: ‘Jongens, maak de eerste vijf sommen van hoofdstuk zeven en dan bespreken we die over een half uur.’
We deden een poging.
We faalden.
‘Pfff, ik snap hier echt niets van.’
‘Nee, echt he? Weet je waar ik trouwens ook niets van snap: dat Marietje en Diederik wat met elkaar hebben?’
‘WAAAAT neeeee, dat meen je niet! Maar Marietje vond Pietje toch leuk?’
‘Nee joh, allang niet meer, vorige week stond ze nog te zoenen met Gerard-Jan-Kees.’
Meneer TGZTS zuchtte en daardoor verschoof de aandacht weer naar hem.
‘Meneeeeeeer, wilt u stroopwafels halen?’
Hij lachte, ongemakkelijk, want hij wist dat hij er niet onderuit kon komen.
‘Ik heb vorige week al stroopwafels gehaald.’
‘Maar we vergaan echt van de honger.’
‘Jullie hebben net pauze gehad!’
‘Awww toeeeee, meneeeeeer.’
We zetten een aanval met behulp van onze puppy-oogjes in en al snel ging meneer ervandoor, maar ‘Alleen als jullie de eerste vijf sommen hebben gemaakt als ik terugkom!’
Hij kwam terug. Een enkeling was tot som twee gekomen. Terwijl we smikkelden van onze stroopwafels, begonnen we het vragenvuur.
‘Meneer, hoe heeft u uw vrouw eigenlijk ontmoet?’
Hij zuchtte.
‘Ga nou maar wiskunde maken.’
‘Maar liefde is ook chemie!’
‘Ja en dus geen wiskunde.’
‘Nou en, chemie en wiskunde is allebei bèta. Ah toeeee, vertel.’

Die twee jaren was wiskunde een onwijs gaaf vak. Ik gaf een presentatie over logica met voorbeelden over stroopwafels, want dan kon gewoon en haalde zo mijn cijfer een beetje op. We roddelden. We lachten. We ondervroegen meneer TGZTS over zijn liefdesleven. We aten stroopwafels, heel veel stroopwafels. En het mooiste van alles: we deden vooral heel weinig aan wiskunde.

januari 2nd, 2013

Bloggers a.k.a. vieze, oude mannetjes?

Op mijn twaalfde kwam ik op een schrijfforum terecht. Een forummer daar, Manon, voegde me toe op MSN. We msn’den, mailden, blogden en schreven brieven (met de hand!!!). Het was onvermijdelijk: Manon en ik moesten elkaar ontmoeten, al was het maar omdat we relatief dichtbij woonden. We waren allebei zo verlegen dat we nog geen ‘Dankuwel.’ durfden te zeggen als iemand ons een snoepje gaf (maar dat maakt niet uit, want niemand bood ons nog een snoepje aan, aangezien we twaalf en dertien waren), dus of het nou zo’n goed idee was? Of nee, dat is natuurlijk niet erg, het is eerder het antwoord op deze vraag: wat als Manon nou een vies, oud mannetje was?

Inmiddels ben ik bijna tien jaar bevriend met Manon en kan ik dus wel met enige zekerheid beweren dat ze géén vies, oud mannetje is. Maar er zijn meer mensen op het internet die ik ontmoet heb, van een nog ergere soort: bloggers.

Ik heb er een stuk of 25 ontmoet. Dit is de algemene impressie:
– Ze waren allemaal aardig. Ja, echt!
– Ze waren ook allemaal gek (op een positieve manier), de één gestoorder nog dan de ander.
– Meest gehoorde opmerking: ‘Jij bent écht klein!’ Ja mensen, ik vertel wel eens de waarheid op mijn blog en soms is het niet eens overdreven.
– Goed, sommigen waren oud, sommigen waren man, maar vieze, oude mannetjes? Nee, dat waren ze niet!

Natuurlijk moet je altijd op een openbare plek afspreken (nooit bij iemand thuis!!!), maar heus, niet alle internettertjes zijn onbetrouwbare honden.

(al ben ik zelf stiekem wel een vies, oud mannetje dat Laurens heet, maar niet doorvertellen hoor)