Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Het geluid van de wekker. De nachtmerrie die haar hoofd nog niet uit was. Het licht van de lantaarnpalen om iets te kunnen zien in het duistere van de ochtend. Dat doffe gevoel. Haar bed was veel te warm om nu al te verlaten. Snel, snel, douchen (dan weer te heet, dan weer te koud, maar nooit gewoon goed), wat ontbijt naar binnen proppen, tanden poetsen, wat moest ze in hemelsnaam aan? Het haren föhnen duurde te lang, nog vijf minuten en waar was dat parfumflesje gebleven? Pas na tienen was ze meestal weer aanspreekbaar. Niets haatte ze meer dan vroeg opstaan.
Ze kust het zachte plekje in zijn hals, zijn wang, uiteindelijk zijn mond. Hij streelt haar haren.
‘Aan niemand doorvertellen,’ fluistert ze in zijn oor. ‘Maar ik vind je heel lief.’
Hij glimlacht.
‘Ik jou ook. En dat mag iedereen weten. Kom schat, we gaan slapen.’
6:15 uur vertelt het rode licht op haar nachtkastje. Gepiep. Ze drukt zachtjes de knop in en kijkt naar de man naast haar.
‘Goedemorgen, lieverd.’ zegt ze tegen hem.
En glimlacht.