Het was drie over drie ’s nachts. Ik schrok wakker. Shittttttttttttt, ik was in slaap gevallen op mijn stage. Zou ik er nog wel uit komen of waren de deuren op slot? Ik stond op. Ongelooflijk dom van me om in slaap te vallen. Ik liep heen en weer.
Door mijn kamer.
Ik was namelijk bij mijn ouders, niet in de kantoren van het Letterkundig Museum. Het besef kwam en ik ging maar weer liggen.
Zo ergens bij half-slaap krijg je ze: hallucinaties. Je grijpt naar je mobieltje, omdat je zeker weet dat je vriendje je een bepaald whatsappje had gestuurd (is mij overkomen), maar je kan hem helemaal niet vinden. De verwarring neemt toe en dan volgt het besef: het was een droom.
Halfslaap, noem ik het maar even. Net zoals dat gevoel dat je valt, terwijl dat helemaal niet kan, want je ligt gewoon in je bedje. Je zou het kunnen beschrijven met wat Todorov (schrijver/wetenschapper) het fantastische noemde: de twijfel tussen het één of het andere. Was het nou een droom of is het werkelijkheid?
Rare momenten zijn dat altijd. Je gaat bijna twijfelen aan je eigen mentale vermogens (mijn moeder noemde me gek toen ik het inslaapvallenopstageverhaal vertelde, moet zij zeggen!). Maar vrees niet: we hebben er allemaal last van en zijn net zo gek als jij. Oké bijna net zo gek.
(of ben ik stiekem toch de enige die hier last van heeft?)
10 februari 2013 at 23:55
Nope, komt me niet bekend voor. Duidelijk weer een raar trekje van jou :P
(ok, het gebeurt me wellis, maar niet met whatsappjes van een vriendje of het idee in slaap gevallen te zijn op m’n stage :P)
10 februari 2013 at 23:57
Mijn zussen en ik noemen het ‘voorslaapjes.’ Dat klinkt raar, maar het stamt nog uit onze kindertijd, dus ja.
Maar dat je half slaapt, en de geluiden en dingen die je waarneemt verwerkt in je ‘droom’ of wat het dan ook is. En dat is ook altijd het moment dat je het gevoel hebt dat je valt en dan wakker schrikt. Ik droom vaak over oerwoud dat gekapt wordt, en dan is het Marijn die ligt te snurken, bijvoorbeeld. En dan langzaam verschuift de balans droom/realiteit tot je echt wakker bent.
10 februari 2013 at 23:57
Het gebeurt mij zo vaak dat ik wel eens denk dat mijn hele leven een hallucinatie is …
11 februari 2013 at 07:56
sound familiar…
soms vrees ik wel eens wakker te worden als 16-jarige of zo, en dat al de rest een droom was.
11 februari 2013 at 00:55
Volgens een van m’n middelbare schooldocenten is dat moment waarop het lijkt alsof je valt (terwijl je dus gewoon op bed ligt en niet eens op het randje ;)) het moment dat je uit je lichaam gaat treden. Maar als je dan dus wakker schrikt gebeurd dat niet. Vind dat altijd wel een soort van spannend gedachte er achter, helaas schrik ik meestal wakker, haha.
11 februari 2013 at 02:39
Ik hallucineer mijn hele leven bij elkaar. Maar ’t zijn wel lucide hallucinaties.
11 februari 2013 at 06:20
Heel herkenbaar :P weleens half hysterisch wakker geworden omdat ik er van overtuigd was dat er een spin over m’n arm liep…
11 februari 2013 at 07:54
gewoon zalig vind ik dat! en na een beetje oefenen (of hoe moet ik het zeggen?) kan je je dromen wat sturen.
11 februari 2013 at 08:03
Oef, dan ben ik niet de enige die zo vreemd in de war kan wakker worden.
11 februari 2013 at 09:27
Jammer genoeg, nee. Het lijkt me eigenlijk best wel een grappig gevoel, voor een keertje, maar alhoewel ik heel vaak maf droom, hallucineer ik eigenlijk nooit…
11 februari 2013 at 09:34
In één van mijn vreselijk dikke studieboeken stond eens dat hallucinaties bij het in slaap vallen/wakker worden niet pathologisch zijn :P. Komt geloof ik heel veel voor :).
11 februari 2013 at 10:03
Ja ik ken het. Vroeger had ik er heel veel last van, ben een keer bijna uit een stapelbed gesprongen omdat ik dacht dat ik in een tuinstoel in slaap was gevallen…
Of als kind dat ik de volgende ochtend van mijn moeder te horen had gekregen dat ik op de bank had gezeten met een kapot speelgoed iets terwijl iedereen sliep. Ik kon het me nog vaag herinneren dat ik daar inderdaad gezeten heb… hele rare dingen, slaap doet vreemde dingen met je :P
11 februari 2013 at 11:33
Ik ben nog nooit op stage in slaap gevallen ( gelukkig ), maar wel eens toen ik een boek in bed aan het lezen was, en toen werd ik wakker ’s nachts en toen was mij licht nog aan, ik schrok wel even.
11 februari 2013 at 12:09
Wooaa wow wow wacht even, ik ben dus NIET gek? Dit komt me akelig bekend voor :’)
11 februari 2013 at 12:30
Oh ja hoor… dan lijkt het heel realistisch, maar een moment laten bedenk je dat het maar iets was dat je hersenen hebben aangemaakt (helaas soms).
11 februari 2013 at 12:57
Heel herkenbaar!
11 februari 2013 at 13:30
Herkenbaar inderdaad, maar ik heb het nooit zo heel erg gelukkig haha!
11 februari 2013 at 13:40
Heel erg herkenbaar! Zeker niet de enige zo te lezen.
11 februari 2013 at 14:21
Ik heb hier eigenlijk (gelukkig?) nooit last van. :-)
11 februari 2013 at 15:17
Oh, hoe vaak ik niet van mijn fiets, de trap of gewoon de stoep af val…
11 februari 2013 at 17:47
Ik ken het hoor. Al heb ik er tegenwoordig niet zo heel veel ‘last’ meer van, vroeger als kind had ik ze regelmatig. En dat gevoel alsof je valt terwijl je gewoon in je bed ligt is een Hypnagoge schok of makkelijker: een slaapstuip. http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypnagoge_schok
11 februari 2013 at 19:11
Aah, ja ik ken het ! Ik heb ook heel vaak dat ik, half slapend, nog snel iets doe of zeg en me de volgende ochtend afvraag of ik dat nou wel echt gedaan heb. Vreselijk irritant, ik kom er nooit uit!
11 februari 2013 at 19:24
Haha, ik heb dat ook heel vaak. En dan inderdaad ook vrijwel altijd dat ik heb gedroomd dat ik een sms of WhatsAppje heb gehad en dat moet ik dan eerst uitzoeken, voordat ik verder kan slapen.
11 februari 2013 at 20:07
Ik heb nooit echt hallucinaties, alleen wel vaak dat ik denk dat ik op moet staan en gaan haasten, terwijl het nog midden in de nacht is. Ik word sowieso heel vaak verward wakker.
11 februari 2013 at 22:01
Ik heb dit bijna elke nacht, zo’n half slaap.
M’n vriendin plaagt me er altijd mee door als ik bijna slaap hele verhalen tegen me te vertellen en me vanalles te vragen.
Maar ook ’s nachts heb ik het vrij regelmatig, dat ik wakker word en denk dat ik op een schip zit ofzo en dat iedereen me vergeten is.
Wat me er uit helpt is zoeken naar licht (want gek genoeg is het altijd donker (ok, niet heel gek, het is immers nacht)) en het licht wat ik dan zie is m’n telefoon.
Met m’n telefoon ga ik dan altijd de hele slaapkamer rondschijnen totdat ik m’n vriendin zie liggen, en dan besef ik me (meestal) dat het allemaal niet echt was
12 februari 2013 at 09:13
Oh ik heb het ook wel eens ja!
12 februari 2013 at 20:01
Als ik wakker word ben ik altijd meteen weer in het hier en nu. Oftewel, nee, ik heb er geen last van!
12 februari 2013 at 22:23
Ik heb het heel af en toe. Het gaat bij mij meestal gepaard met een paniekerig gevoel. Niet zo leuk dus.
13 februari 2013 at 17:54
Heel herkenbaar dit.. of je ‘word wakker’ en ziet op je wekker dat het 10 uur is, dus dat je je verslapen hebt, dan flip je helemaal, en spring je uit bed, blijkt het pas 6 uur te zijn…