Lieve mede-busreizigers: raak me niet aan!

Ik ben een klein meisje en neem niet veel ruimte in. Waar extreem volslanke mensen twee vliegtickets moeten kopen, voldoet bij mij een halve stoel wel. Daarnaast kijk ik niet boos genoeg, want in de bus gaan er altijd wel mensen naast me zitten.

En daar zit het probleem in.

Het zijn niet eens hele dikke mensen (wat ik wel logisch zou vinden, want ik heb een halve stoel en zij anderhalve stoel, dus reken maar uit). Meestal zijn het van die mannen, die lekker breeduit gaan zitten met hun fancy iPad 5 of broadsheetkrant.

Ze zitten dus naar hun vrouw te mailen dat ze moeten overwerken/naar hun minnares te mailen dat ze er zo aankomen en dat ze de zweepjes (ze leest 50 shades of grey) alvast klaar moet leggen of lezen in de krant over oorlog, honger en milieuvervuiling. En daar hebben ze de ruimte voor nodig ook. Nu is er toevallig ruimte, omdat ik dus een pietepeuterig klein meisje ben (je moet echt heel goed kijken om mij te zien, want je kijkt makkelijk over me heen), maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal uit lucht besta. Die (meestal) mannen wagen het dus om, ja, je hoort het goed, met hun mouw of leren aktetassen, soms zelfs hun hand (!!!) me aan te raken. Kom nou zeg.

Er is niets zo vervelend als ’s morgens in de bus zitten (sowieso), terwijl de wifi van Arriva het niet doet (dit is altijd het geval), de shuffle-functie van je mp3 weer niet de leuke liedjes weet te vinden en dat dan ook nog eens zo’n manspersoon je aan durft te raken, terwijl je verdomme al helemaal in het hoekje zit in een wanhopige poging geen menselijk contact te krijgen. Uiteraard begint de buurman ook hard te hoesten, zodat de bacillen in het rond vliegen. Terwijl jij een stukje opschuift, gaat je buurman nog wat breder zitten.

Het is me gewoon net iets te knus. Als het, ik noem maar iemand, Joseph Gordon-Levitt zou zijn die naast me zat, dan had ik uiteraard geen probleem gehad met wat contact. Maar om de één of andere duistere reden is hij het nooit die naast me zit.

Gelukkig kan het altijd erger. Opgepropt met zijn allen in de trein. Dan ben ik toch wel blij dat ik met de (niet zo volle) bus naar mijn stage ga.

38 Comments to “Lieve mede-busreizigers: raak me niet aan!”

  1. Ja, daar word ik ook boos van. Ik weet dat het nergens op slaat, maar als ik in de bus zit en er komt iemand naast me zitten dan heb ik toch altijd een beetje het gevoel van ik zat hier eerst dus jij hebt je maar aan te passen. Half op mijn schoot gaan zitten valt daar sowieso niet onder.

  2. Als dikkerdje die niet van aanrakingen houd probeer ik mezelf dan ook in de hoek te drukken en zo min mogelijk ruimte in nemen. Maar als een persoon denkt dat het een uitnodiging om die ruimte in te nemen, is het oorlog. Mijn tas moet dan bijvoorbeeld uitgestald worden. Bij die persoon *territorium claimen”.

  3. haha klinkt zo herkenbaar, of van die mannen die dan zooo wijdbeens gaan zitten dat hun been het jouwe aanraakt! ….

  4. Heel herkenbaar, al zijn het hier voornamelijk stevige vrouwen/jonge meiden die van de MBO-school komen waar de bus ook langs komt. En ik weet niet wat voor school daar zit, maar er zitten er echt een paar tussen die volgend mij maar een keer in de week douchen. En dan inderdaad half op je schoot gaan zitten. Brrrr.

  5. Haha herkenbaar. gelukkig hoef ik niet zo vaak met het openbaar vervoer..

  6. Heel herkenbaar! Voortaan toch maar wat bozer proberen te kijken denk ik?

  7. Bah, ik ken het. Ik heb zelfs een keer gehad dat een man zijn hand op mijn bovenbeen legde (en nog steeds verder naar boven wilde gaan ook). Toen ben ik er heel snel vandoor gegaan.
    Tegenwoordig ga ik in de bus altijd helemaal vooraan zitten. Meestal zit daar geen stoel naast of er komt gewoon niemand naast je zitten, omdat ze voorin de bus toch druk bezig zijn met het inchecken.

  8. Jaaaaa! En dat je er dan uit moet, en dat degene naast je gewoon blijft zitten. Dan moet je er zo’n beetje overheen klimmen, zo gênant!

  9. Oh brrr! Ik ga zelf altijd gelijk breeduit zitten, tas op mijn stoel. Dan kan er niemand naast me zitten. Tenzij het een oud vrouwtje is natuurlijk. Of de bus écht helemaal vol is.

  10. Daar hoef je niet klein voor te zijn. Bij mij gebeurt het ook. En om een of andere reden vaker in de bus dan in de trein, heb jij dat ook?

  11. Hahaha, heel herkenbaar!

  12. Je heb zojuist de reden beschreven waarom ik het OV altijd probeer te vermijden! Helaas kom ik met mijn fietsje ook niet heel ver!

  13. Ik hoef ook nooit zo nodig aangeraakt te worden door vreemden, haha. Heel irritant!

  14. Daarom hou ik dus ook niet van bussen. Meestal ga ik dan aan de kant van het gangpad zitten, en als iemand naast me wil zitten sta ik op zodat ze naar achteren kunnen schuiven. Hoef ik in elk geval niet over ze heen te klimmen als ik de bus uit moet.

  15. Ik ben zo blij dat ik niet vaak met het OV naar stage of school hoef.

  16. Ik hoor het al; er is nog niets veranderd in OV land..

  17. Zo blij dat ik het OV tijdperk achter me heb kunnen laten (heb ongeveer 10 jaar met het ov gereden).

  18. Ik heb er vooral een hekel aan wanneer men het niet vraagt, maar gewoon neer ploft of nog erger: op m’n tas gaan zitten praktisch! Echt asociaal in mijn ogen.

  19. Hahaha! Heel herkenbaar.

  20. Zijn er geen éénpersoons zitplaatsen in die bus dan?

  21. Ik heb alleen een hekel aan de bus op vrijdagmiddag/avond. Maar dat geldt voor alle OV.

  22. Heel herkenbaar, ik word ook altijd in een hoekje geduwd!

  23. Ik heb één keer in een trein moeten staan, in zo’n hok waar normaal fietsen gezet kunnen worden en dat hok zat echt helemaal vol. We stonden allemaal klem tegen elkaar aan. Je hoefde je niet eens vast te houden, want we stonden zo klem tegen elkaar aan dat je niet eens om kon vallen. Vreselijk!

  24. Ik sta altijd het liefst recht in de bus/tram. Alles beter dan ingesloten zitten tussen het raam en een persoon…

  25. Volgende keer dan toch maar je beste vriend pakken: de fiets!

  26. Dan heb ik een hele goede tip voor je. De stoel vd chauffeur overnemen en daarop gaan zitten, dan kan niemand je aanraken. Een klein nadeel eraan verbonden, je moet dan wel de bus besturen maar dat kan geen probleem zijn voor een stoer meisje gelijk uzelf.

  27. Herkenbaar! Gelukkig hoef ik bijna nooit alleen in de bus te zitten en is het vaak een vriend(in) die op de stoel naast me plaatsneemt, ideaal.

  28. Haha, ik heb hier eigenlijk nooit last van. In een rolstoel zitten heeft zo zijn voordelen, dan word je gewoon angstvallig vermeden! Al voel ik me dan ook wel eens een angstaanjagend wild beest, maar als het erop aankomt hecht ik toch meer waarde aan mijn personal space.

  29. Vreselijk als mensen zo breed gaan zitten!

  30. Ik was even te druk voor m’n standaard blogrondje, maar ik ben zo blij om hier weer te zijn! Ik word altijd vrolijk van jouw blogposts, ook al gaan ze over nare egoistische mensen die heel breed zitten. Want dit is echt súperherkenbaar. Ik krijg er altijd helemaal de kriebels van als iemand met z’n knie tegen mijn been ofzo aan zit. Brr.. En hoe verder je opschuift hoe dichter ze bij je gaan zitten. Ja doei.

  31. Voor één probleem weet ik wel de oplossing: Alleen maar leuke liedjes op je mp3 zetten of playlists maken zodat je altijd alleen de beste liedjes voor dat moment hebt.

    Dan ziet de toekomst er weer een stuk zonniger uit.

  32. Oeh, goeie herinneringen aan, in de spits naar de uni in een Mat ’64je :D Lekker tegen elkaar gedrukt ^_^ Misschien ga ik het weer meemaken nu ik in de spits naar en van m’n werk reis…

  33. ugh. Hier kan ik ook slecht tegen, gelukkig kan ik met de fiets

  34. Ugh, heel erg bekend ja. Gelukkig heb ik een grote koffer bij me waardoor mensen al niet meer naast me kunnen zitten (want ja, ik ben dus véél te ieniemienie om helemaal zelf dat grote zware ding in de daarvoor bestemde rekken te tillen).

  35. Herkenbaar, het is zó irritant als iemand tegen me aan staat, hangt of zijn tas op mijn arm laat rusten. Echt, go away! En lees ook niet mee in mijn tijdschrift. Thank you!

Leave a Reply to Marah