Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Het was op drie april.
De vroege zonnestralen gluurden door de kleine opening tussen de gordijnen. Iris had zich die ochtend vastgeklampt aan haar roze prinsessendekens.
‘Ik heb geen zin.’
‘Je moet, lieverd.’ had Sofie geantwoord. ‘Vandaag gaan jullie toch de kaboutertocht maken?’
‘Ik wil slapen.’
Het kostte een paar vermanende woorden, maar uiteindelijk klom Iris toch haar bed af. Met tegenzin at ze de met chocopasta besmeerde boterham, kauwde expres zo langzaam mogelijk.
Mischien wil ze liever bij mij blijven, dacht Sofie. Een warm gevoel overspoelde haar, maar schuldgevoel nam het vrijwel meteen over.
Het kind moet naar school. Ze kan niet voor altijd bij je blijven.
Hoe dichterbij ze bij de school kwamen, des te harder trapte Iris op haar fietsje. Sofie keek naar de gekleurde zijwieltjes. Binnenkort gingen die eraf.
Hand in hand liepen ze naar het hek, zoals elke dag. Het kleine handje voelde warm in de hare. In de verte stond een jongetje te gillen en te zwaaien, Bram: ‘Kaboutertocht!’
Iris rukte zich los, de wangen rood.
‘Wat is er?’
Ze wendde haar hoofd af.
‘Dat is kinderachtig.’
Zonder om te kijken en een kus te geven, rende ze naar Bram toe: ‘Kaboutertocht!’
Sofie bleef stilstaan, naast de schommels en het klimrek. De wind schuurde langs haar wangen.
Er zouden meer momenten komen. Slaapfeestjes, uitgaan, vriendjes, op kamers. Maar nooit meer zo pijnlijk als dit eerste moment van verwijdering.
9 maart 2013 at 23:53
Mooi geschreven.
10 maart 2013 at 00:13
Wat ontzettend lief en een beetje zielig tegelijkertijd. Al vind ik 3 april een rare dag voor een paddenstoelentocht.
10 maart 2013 at 10:45
Haha jij bent oplettend!
Ik vind het ook een mooi verhaal Laura :)
10 maart 2013 at 12:19
Haha daar heb je gelijk in! Ik heb er kaboutertocht van gemaakt. En bedankt :)
10 maart 2013 at 00:26
mooi, en verwarrend, intrigerend….
10 maart 2013 at 01:43
Ik vind ‘m mooi!!
10 maart 2013 at 03:11
Mooi! Meer graag!
10 maart 2013 at 09:01
Monsters zijn het, die kinderen :P
En ik weiger hetzelfde te zeggen als de rest van de commenters, al ben ik het er wel mee eens, ah shit nou doe ik het toch :P
10 maart 2013 at 10:06
Awh, mooi geschreven! En yup, zulke dingen horen er onvermijdelijk bij ;)
10 maart 2013 at 11:46
Stomme Bram om het moment van afstand scheppen tussen moeder en dochter al zo vroeg in moeders leven te laten komen…
10 maart 2013 at 20:49
awh, echt heel erg mooi geschreven. Ik kan me er (zelfs als 18-jarige dromer) iets bij voorstellen. ;D
11 maart 2013 at 15:18
Mooi verhaal!
11 maart 2013 at 17:58
Mooi :)
11 maart 2013 at 23:17
Die Iris is een jeugdig vandaaltje
Zij trapte des te harder op haar fietsje …..
Nou nee, trapte de trappers rond Lijkt mij.
Hoe harder ze trapte hoe sneller de dreumes zich verwijderde van haar ouders
Zwaaien tot ze de bocht om gaat.
19 maart 2013 at 17:37
Oh, wat is moeder zijn toch hard!