Metdebusnaarstagegaanritueel

Het is twee haltes na de mijne. Ze heeft een lichtbruine jas aan, zo’n houtjetouwtje-jas, maar dan voor volwassenen. Haar haar heeft een onbestemde kleur en is kort. Ik denk dat we niet veel verschillen van lengte als ik naast haar zou staan. Ze wenst de buschauffeur altijd een goedemorgen. Ik zeg meestal ‘Hallo.’. Ik weet niet waarom.
Op de terugweg nemen we ook dezelfde bus. Soms heeft ze een veelkleurige sjaal om, die eigenlijk niet bij de jas past. Ik vraag me af waar ze werkt in Den Haag en wat ze dan precies doet. Misschien bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Of juist als lerares Frans. Ja, dat vind ik wel bij haar passen. Je suis, tu es, il/elle/on est.

Er is ook een man die zo in een Britse detectiveserie zou kunnen spelen. Hij draagt een zwarte trenchcoat en heeft van die groeven in zijn gezicht. Hij komt nooit naast me zitten. De mollge man die altijd instapt bij de halte met de McDonald’s en het parkeerterrein wel. Hij heeft een iPad, maar ik kijk niet mee. Oké, soms wel. Maar hij kijkt toch alleen maar op Nu.nl, bekijkt geen spannende mailtjes. Meestal luister ik toch rustige muziek met mijn ogen dicht, want het is zo vroeg.

We rijden langs huizen die zo groot zijn dat ik ze nooit zal kunnen betalen. De bijna-koning woont in één van die gebouwen, ik weet niet welke. Tussen de bomen fietsen mensen, nog suf van de slaap, of hardlopers die in hun verwardheid een uur te vroeg op zijn gestaan. De bladeren zijn nu groen in plaats van bruin. Elke keer ontdek ik wel iets nieuws aan de route. Op de terugweg bedenk ik me altijd weer dat ik nog een keer naar het museum waar we voorbij rijden moet gaan. Ik heb het nog niet gedaan.

Ik zit vooraan, maar niet helemaal. Daar waar er ruimte is voor de gratis kranten, je tas en je voeten. Niet dat ik die ruimte nodig heb met mijn korte beentjes, maar toch. Ik zit het liefst rechts. Ik word chagrijnig als mijn plaats bezet is.

Op de terugweg wacht ik tot iemand anders op het rode knopje drukt, maar soms drukt er niemand, dus moet ik het wel doen. Ik loop naar voren, want dat is korter, maar soms ben ik bang dat de buschauffeur de voorste deur niet open doet.
Hij doet de deur altijd open.

Dit is mijn metdebusnaarstagegaanritueel (die nog iets langer mag voortduren, omdat ik een paar dagen langer stage ga lopen). Gek eigenlijk hoe snel je gehecht kan raken aan zo’n ritueel. Steeds dezelfde mensen, steeds dezelfde route, steeds dezelfde bus.

Je zou het bijna nog gaan missen.

(stiekem vraag ik me af of mensen het merken als ik opeens niet meer met de bus ga, omdat mijn stage echt afgelopen is)

22 Comments to “Metdebusnaarstagegaanritueel”

  1. Als onderdeel, element, organisme
    van de stroom op een bepaald moment
    ben je deel van het geheel
    Ook ik observeer onderweg…
    Vaste of terugkomende bewegingen
    analyseer ik een beetje
    Waar is de heer op de gele fiets?
    Ben ik soms later als normaal?
    Is hij ziek, verhuisd of
    wat eerder van huis gegaan?
    Zal men mij nog missen nu ik al
    3,5 jaar in Z. werk en
    niet meer met de bus of trein reis
    naar eerst M. En later N?

  2. Ik denk het wel… Maar tenzij je weer met die bus gaat reizen zul je het nooit te horen krijgen.

  3. Je staat toch gek te kijken als je na jaren afwezigheid
    herkent wordt.
    Of dat iemand aan je vraagt of je fiets
    weer stuk is…..

  4. Het is heel herkenbaar! Ik ging laatst weer met de bus waar ik als MBO studentje altijd inzat.. Maar het voelde niet meer zoals vroeger.. Ik had er echt sentiment mee. De mensen die steeds instapten, de verwondering bij de mensen hoe hun leven eruit zouden zien. Bij al die mensen had ik ze al in mijn hoofd… maar laatst.. het voelde een beetje als een koude douche.

  5. Zo leuk is dat hè, als je mensen vaker tegenkomt en er dan zo’n heel verhaal bij verzint! Ik vraag me altijd af of ze mij nou ook herkennen. Het is trouwens ‘il/elle/on est’, ipv ‘onT’!

  6. Dit is zo herkenbaar – toen ik nog in een dorp vlakbij Amsterdam woonde begon ik ook iedereen te herkennen (ik vraag me af hoe het gaat met die oude gothic en die dove meisjes). Inmiddels heb ik een bus die iedere 10 minuten gaat en in de spits zelfs iedere 5 en nog overvol weet te zitten, dus ik herken niemand meer. Heb je alweer last van nostalgie? ;)

  7. Dat van dat stopknopje, dat heb ik ook! Maar als ik er bij het station uit moet en niemand drukt, doe ik het alsnog niet. Hij stopt toch wel :D

  8. Leuk geschreven en heel erg herkenbaar!

  9. Wat is ‘een onbestemde kleur’? Of, als hij zo onbestemd is, waar komt ‘ie het dichtst bij in de buurt?

    • Dat is toch gewoon een uitdrukking? Ik denk niet dat ik het zelf heb verzonnen. Maar zo’n peper en zoutkleur, waarvan je niet weet wat het nou is. Onbestemd dus.

  10. Oké, het grootste deel van de beschreven route kan ik plaatsen. Maar over welk museum (waar je altijd nog eens heen moet) heb je het?

  11. Herkenbaar dat je wacht tot iemand op het knopje drukt, doe ik ook altijd. Want ik ben toch zo lui :P.

  12. Jaaaa!!! Dat merk je. Soms niet meteen, maar als de plek bijna vooraan rechts langere tijd leeg blijft, dan denk je ‘hee, waar is het kleine meisje met de rode jaa gebleven?’
    Zo gaat dat.

  13. Haha. Als ik met de bus ga zitten er gek genoeg nooit mensen in die ik al eerder in diezelfde bus gezien heb.
    In de trein wel, maar relatief weinig als je bedenkt hoe lang ik al naar Nijmegen reis en weer terug.

    P.s. Groene blaadjes? Waar? :O

  14. Ik wacht ook altijd tot iemand anders drukt op de rode knop ;)

  15. Ik reis al bijna 2 jaar bijna dagelijks met de trein. Ook ik zie veel dezelfde mensen en heb zo mijn rituelen. Op zich wel wonderlijk hoe zich dat zo ontwikkelt, met de vaste plekken en groeten. Kennelijk is dat fijn en geeft het een goed gevoel aan je dagelijkse ritueel. Ik heb nog een jaar treinen voor me.

Leave a Reply to Kwan