Fictief interview met mijn eenzaam onkruid

pasopditonkruidiseenzaam

Mijn geluk kon niet op toen ik mijn kamer in Oegstgeest kreeg. Het was ruim, relatief goedkoop en… er zat een balkon bij. Vol enthousiasme ging ik kijken. Maar hoe goed ik ook keek, nergens een balkon te vinden.
‘Ja, daar!’ wees de studentbeheerder.
Ik volgde de lijn van haar vinger en verdomd, er was inderdaad een balkon. Van één vierkante meter. Die ik moest delen met de buurvrouw.

De vorige bewoonster had duidelijk groene vingers, want uit de plantenbakken groeide iets. Geen viooltjes. Geen geraniums. Ik kon het niet zo goed definiëren, maar ik heb dan ook geen verstand van planten. Ik besloot ermee te praten.

‘Hoi onbestemde plant.’
Hij keek me niet eens aan, terwijl hij antwoordde: ‘Zeg maar Onkruid.’
‘Hoe bevalt het je zo hier, op mijn balkonnetje, Onkruid?’
Een diepe zucht.
‘Slecht. Het is zo eenzaam hier.’
‘Maar je hebt toch een plantenbak naast je?’
Van de buurvrouw.
‘Hallo, wil jij beweren dat jíj contact hebt met je buren?’
Ik mompelde dat ik me een keer had voorgesteld, maar dat ik geen contact meer wilde, nadat ik erachter kwam dat de buurvrouw op het balkon rookte.
Gelukkig kwam ik op een briljant idee.
‘Zal ik anders zorgen voor plantjes in jouw bak?’
Voor het eerst verscheen er een, spottende dat wel, glimlach op zijn gezicht.
‘Hoe wil je dat gaan doen dan? Jij kan een narcis nog niet eens van een roos onderscheiden.’
Pfff, dat was echt niet waar, een narcis heeft stekels en een roos is geel. Duh.
‘En bovendien…’
Zijn stem kraakte.
‘Die gaan toch dood. En ik verga niet. Ik overleef alles en iedereen.’
Stilte. Over twee jaar, als ik hier weg ben, dan is Onkruid er nog. Zelfs over honderd jaar, wanneer 121 ben, staat hij daar, in die plantenbak. Hij is wat wij mensen zo graag zouden willen zijn: onsterfelijk.
‘Ach, ondankbare rotplant.’ riep ik. ‘Jij gaat tenminste nooit dood!’
Beledigd draaide hij zich om en weigerde me nog aan te kijken. Ik deed de balkondeur dicht en ging verder met de belangrijke dingen des levens (social media, TLC kijken). Toen ik vandaag weer keek, had ik geen uitzicht meer: Onkruid besloot om dusdanig veel te groeien dat ik de flat aan de overkant uit het raam niet meer kon zien.

Morgen ga ik een nieuwe plantenbak kopen.

16 Comments to “Fictief interview met mijn eenzaam onkruid”

  1. Het lijken wel meervoudig gestorven tomatenplantjes… Ach uiteindelijk gaat elke plant op onkruid lijken.

  2. Komt wel een beetje eenzaam over hoor, praten met onkruid. Of je bent gewoon juist heel sociaal.

  3. Ik had hier gister een superduperawesome comment geschreven, maar toe haalde jij je post weg :( Ik ga ‘m lekker niet meer plaatsen, lekker puh uh!

  4. Haha – misschien is die plant gegroeid omdat je ertegen hebt gepraat? :) (Leuke blog weer! :D)

  5. Ik moet de plant gelijk geven: hij blijft altijd. Toen ik 2,5 jaar in mijn huisje kwam, zat er al zo’n plant op mijn (jaja) 1 meter balkonnetje, en die zit er nog steeds ;-) Hij is alleen wel wat groter en groener geweorden…

  6. Haha geweldig weer… Zou door mij geschreven kunnen zijn :’)

  7. Hoewel ik wel een klein beetje medelijden krijg met onkruid na deze post, denk ik toch dat je er goed aan doet om een nieuwe plantenbak te kopen!

  8. Bij mij houden planten het nooit langer dan ’n week of anderhalf vol.

  9. Ha! Ik zwaai precies op het moment dat deze foto gemaakt werd, maar doordat er een plantenbak voorstaat (de linkse, die maar voor een klein deel in beeld is) zie je dat niet!

Leave a Reply to Sas