Detective Laura en het telefoontje

Ik zat bij mijn ouders op mijn bank, toen mijn broertje naar beneden kwam.
‘Je werd gebeld.’
Verbaasd keek ik op.
‘Maar ik word nooit gebeld.’
‘Nee, omdat je geen vrienden hebt.’ zei mijn lieve broertje.
Dat is niet waar, maar mijn vrienden houden niet van bellen. Daar zoek ik ze op uit, want ik houd er ook niet van. Dus wie kon het in godsnaam zijn? Ik rende als een gek naar boven en zag een nummer dat ik niet kende. Huh? Snel belde ik terug, maar: in gesprek.

Geduld is niet mijn sterkste kant.

Na tien minuten belde ik dus weer en hij ging over, maar die persoon nam niet op. Hier kon ik dus niet tegen he. Maar toen kreeg ik een slim idee zoals alleen ik die kan hebben, want ik ben niet voor niets een genie. Ik sloeg het nummer bij mijn contacten op onder de naam ‘Iemand’ en keek op Whatsapp. Ja hoor, hij/zij had Whatsapp (is het toch nog ergens goed voor). Er stond een foto bij, van een kindje.
Ik ken niemand met zo’n kindje.
Toch maar wachten dan en ja hoor, na een paar minuten werd ik gebeld. Boem boem-muziek op de achtergrond.
‘Met Laura.’
‘Met WIE?’
‘Ik denk dat je een verkeerd nummer hebt.’
‘Ja.’
‘Doei.’
‘Piep piep piep.’

Eén minuut later.

Mijn Spongebob ringtone ging af. Hij was het weer.
‘Ja, je hebt weer het verkeerde nummer.’
‘Oh. Sorry.’
Weer die boem boem-muziek, nu nog harder.
‘Ken jij toevallig Japie?’
‘Eh nee.’
‘Oké doei.’

Gedesillusioneerd bleef ik achter. Maar wel met één grote vraag: wie is Japie?