Laatst was ik bij de bruiloft van mijn regisseuse van vorig jaar. Het was grappig, want de ceremonie vond in een theater plaats en het feest in een voormalige kerk (omgekeerde wereld). Terwijl de gasten het open podium bestegen (ja, ik ook, ik heb zelfs gezongen, nee niet solo, ja, het klonk prachtig), het bruidspaar elkaar verliefd aankeek en de rest van de gasten op de taart afstevende, zat ik na te denken.
Ik wil heel graag trouwen (nee, niet nu). Een dag waarop je samen met je familie en vrienden de liefde bezegelt, wat is er mooier dan dat? (mensen die chocoladekruidnoten voor je kopen, Joseph Gordon-Levitt etc.) Bovendien krijg je een mooie jurk aan, een ring om je vinger geschoven, kusjes (niet alleen van je echtgenoot/echtgenote), knuffels en heel veel cadeautjes. Klinkt als een topdag!
Maar daarna moest ik aan mijn verjaardag denken. Het aantal mensen stond ongeveer gelijk aan de vierkante meters in mijn kamer (21) en ik rende gillend van de één naar de ander: ‘Als je drinken wil, moet je het gewoon vragen of zelf pakken he!’ ‘Bedankt voor je cadeautje, oh, de bel gaat, moet even weg!’ ‘Leuk dat je er bent!’ en de klassieker ‘Oh kom je net van de wc vandaan? Oh ja, ik wilde nog zeggen dat de deur moeilijk van het slot gaat.’ Oftewel: het was chaos, maar niemand had er last van, behalve ik.
Ik werd met een glas wijn op een stoel gezet en mijn personal assistent (mijn vriendje) regelde het deur openen/drinken-gedeelte. Maar wat als ik ga trouwen? Dan is de stressfactor duizend keer hoger en komen er waarschijnlijk meer mensen. Dan ben ik niet gerust te stellen met een wijntje en heb ik daar bovendien geen tijd voor, want iedereen wil je spreken, op de foto, van harte gefeliciteerd, oh we hebben nog een liedje voor je geschreven, je moet nu de taart aansnijden, eerste dans, gefelicteerd he en zo verder.
Laat staan als ik kinderen krijg. Dan moet ik kinderfeestjes organiseren! Ik raak er nu al gestresst van.