Ik liep de trap op naar mijn verdieping (de hoogste). In mijn hand bevond zich een tasje met daarin een kerstcadeautje. Een fotoboek van de vakantie in Engeland met als hoogtepunt de laatste foto: een foto waarop mijn ouders zich duidelijk verveelden en als tekst eronder ‘De vakantie was heel gezellig’. Ik luisterde naar ‘Everybody hurts’ van REM op mijn telefoon. Nou, ze hadden niet meer gelijk kunnen hebben.
Sommige dingen in je leven gebeuren in slowmotion. Dit ook.
Mijn telefoon viel uit mijn zak, die iets te klein voor dat ding is. De oordopjes maakten zich van hem los. Hij viel op één trede, stuiterde en begaf zich een weg tussen die treden naar beneden. Mijn mobiel sprong uit zijn hoesje, die op de eerste verdieping bleef liggen. De telefoon zelf ging echter helemaal naar beneden, langs alle tachtigduizend trappen, en viel uit elkaar op de harde grond.
Mijn schreeuw was ook in slowmotion: ‘Neeeeeeeeeeeee!’
Ik rende als een gek naar beneden, pakte eerst het hoesje en sloot daarna mijn lieve mobieltje in mijn armen. Het achterkantje klikte ik vast en ik deed hem aan.
Het waren de spannendste minuten van mijn leven.
Ik moest huilen van blijdschap toen bleek dat hij niet dood was. Ik kon nog gewoon whatsappen, meedoen aan Dionne’s Omnibloggersunited-challenge en bellen, ook wel handig.
En het is niet eens een Nokia 3310.
30 december 2013 at 00:45
OMG anders ging die taart toch bijna aan je neus voorbij
30 december 2013 at 01:50
Dat zijn pijnlijke momenten! Gelukkig leeft je telefoon nog en kan het leven weer gewoon verder op het normale tempo ;)
30 december 2013 at 09:45
Pfiew! :)
30 december 2013 at 11:23
Haha, meteen een hartaanval.
Mijn samsung is ook al zo vaak gevallen, hij begint nu kuren te vertonen..
30 december 2013 at 12:09
Wat een opluchting… Hij leeft nog…
30 december 2013 at 12:38
Haha oh nooooo, gelukkig! Een Nokia 3310-legacy waardige telefoon :)
30 december 2013 at 15:05
Dan staat de tijd wel eventjes stil, ja! Wel fijn dat ‘ie het nog doet!
30 december 2013 at 15:19
Hahaha, dat heartattack! Die kleine zakjes (of nog erger: geen zakken) aan vrouwen kleding vind ik ook echt altijd om te huilen. Wie verzint dat?
30 december 2013 at 18:24
Wat een mazzelaar ben je toch.
30 december 2013 at 19:51
Tachtigduizend trappen lijkt me de hel. Al is het dat met zoveel treden ook al.
Maar fijn dat ie niet dood is gegaan.
30 december 2013 at 21:59
Pfieuw!
30 december 2013 at 22:04
Met ‘de bovenste verdieping’ nemen wij uiteraard geen genoegen, we willen op de centimeter af weten hoe afschrikwekkend en Empire State Building-achtig hoog dat wel niet was!
30 december 2013 at 22:11
Bovenste verdieping = tachtigduizendste verdieping. Kun je nagaan. Wilde jullie alleen niet te erg laten schrikken.
31 december 2013 at 00:24
Tja… die telefoons ook… die bezorgen ons soms echt hartverzakkingen…
31 december 2013 at 11:28
Heel herkenbaar! Je zou er een hartverzakking van krijgen…
31 december 2013 at 12:27
Gelukkig is hij nog heel! Bij mij gebeurde pas een beetje hetzelfde – mijn telefoon (die ik een maand of twee heb) (en geen hoesje heeft) viel BOVENAAN DE ZOLDERTRAP ineens random uit een tas, hij stuiterde tree voor twee naar beneden, tot hij op de begane grond was. Geen grapje. En hij had niets, alleen een paar deukjes aan de zijkant, maar dat zie je bijna niet.
1 januari 2014 at 18:57
Nou, mijn telefoon dan, dat was helemaal wat. Een paar dagen geleden was ie overleden. Morsdood was ie. En toen was het 2014 en toen ging hij ineens weer aan. En niet alleen dat: ook het knopje dat al maanden kapot was, deed het weer. Wonderen bestaan.
1 januari 2014 at 19:02
Wow, hij kwam voor jou gewoon weer in leven!
6 januari 2014 at 08:53
Pff, dat was op het nippertje!