Archive for januari, 2014

januari 30th, 2014

Jaaaa, een narcistisch blogje! (is dat niet een tautologie, Laura?)

schommelenisawesome

Zonder selfie niet compleet. Like + retweet is LR back. #nofilter #schommelenissupah 

Een aantal weetjes, because I know you love me en omdat bloggen zo narcistisch is dat dit er ook wel bij kan. En ja, ik ben expres elke weetje begon met ‘ik’.

– Ik houd ervan om het woord semi voor dingen te plakken. Ja, ze vindt hem semi-leuk. Het is semi-klaar. Het is gewoon semi-semi.
– Ik krijg er een kick van om over het zebrapad te lopen als er net auto’s met een enorme snelheid aan komen rijden, zodat ze hun snelheid wel móeten verlagen ( do not try this at home).
– Ik geloof dat ik Doctor Who toch best wel leuk begin te vinden. Ik bedoel, er komt vet in voor dat schattig is. Schattig! Hoe verzin je het.
– Ik kijk bijna elke dag op beautyblogs (vooral www.l@uR@liiCii0uSsSs.blogspot.com), terwijl ik alleen af en toe mascara draag.
– Ik heb laatst het woord ‘boemboemmuziek’ gebruikt in een serieus gesprek.
– Ik heb geen onesie and I’m proud of it. Ik bedoel, hoe moet je dan plassen? Hebben die mensen altijd een luier aan ofzo? Zit die ingebouwd in de onesie?
– Ik heb zo’n ongelooflijke hekel aan mensen met knipperende fietslampjes. Het is verboden en met een goede reden: ieder mens zou er een epileptische aanval van krijgen.
– Ik heb de meest awesome lezers van iedereen. En jij bent de leukste!

januari 28th, 2014

Sjeumig

Ik heb ooit een verhaal geschreven over iemand die Bobje heet (maar door iedereen gelukkig B. werd genoemd) en in een groot drama terecht komt. De hele school (zowel de emo’s, huppelkutjes als de onzichtbaartjes) denken dat ze wiet heeft. Ze krijgt tweeduizend euro van een emo, alleen… ze heeft geen wiet. De emo begint te huilen, waardoor het hele schoolplein onder water kom te staan. En dat is nog maar het begin…

Aan dat verhaal moest ik denken toen ik ‘Sjeumig’ van Pepijn Lanen las.

Ik mocht het boek lenen van Anand, groot liefhebber van rap en ja, daar ken je de naam Pepijn Lanen van, het is Faberyayo van de Jeugd van Tegenwoordig! Normaal heb ik het niet zo op muzikanten die boeken schrijven (denk aan een Madonna), maar aangezien de teksten van de Jeugd van Tegenwoordig geniaal zijn, wilde ik wel een poging wagen.

Het is een verhalenbundel en zo absurdistisch heb je het wellicht nog nooit gelezen. Er komen personages als Bertje de Bever (ook wel Bever Bertje of Bertrand le Bever), Faber Wilhelm en Bierprinses Schuimpje in voor. Af en toe verschijnt er een woordje straattaal, maar dat kan zelfs ik, tatta, begrijpen.

Maar is het een aanrader? Dat weet ik niet. Zeker, ik houd van absurdisme, maar dit is geen boek dat je in één keer uit moet lezen. Leg het naast je bed en lees een verhaal op zijn tijd, maar niet te vaak, want anders ben je de schrijfstijl snel zat. Maar ben je überfan van de Jeugd van Tegenwoordig, dan is dit zeker een goede aankoop voor je verzameling.

januari 26th, 2014

De stalker van mijn moeder

Liesje (zo heet mijn moeder niet echt, maar laten we het daar maar op houden) ging met haar allerliefste (en enige) dochter naar het boekenfestijn in Ahoy, Rotterdam. Ze had er zin in. Wellicht vond ze dit jaar wél iets van haar lijstje met boeken (nee). Uitgelaten pakte ze een mandje, zwaaide haar dochter gedag die de andere kant op ging en dook in de boekenwereld.

Ze liep langs rijen vol boeken, het ene tafeltje na de andere, totdat ze iets geks merkte. Een vrouw met een rode blouse aan, had ze die net niet al gezien? Nou ja, niet boeiend, het nieuwe boek van Baldacci is interessanter. Liesje pakte boek na boek op, stopte er af en toe één in het mandje (maar geen Baldacci) en keek af en toe om zich heen.

Alsjemenou.

Wéér die vrouw met dat rode blousje. Dat was wel toevallig. Oké, ze deed een test. Liesje liep naar de computerboeken toe (ze wist niet eens hoe Facebook werkte, dus het was een onwaarschijnlijke keuze) en ja hoor, de vrouw ging haar achteraan! Zo zigzagde Liesje langs de boeken, van de sprookjesboeken naar de thrillers, met telkens weer de vrouw met het rode blousje achter zich aan. Ze bekeek de vrouw nog eens goed, maar nee, ze herkende haar nergens van. Was die vrouw lesbisch? Of van de FBI? Wat ze ook was, dit stalken moest maar eens ophouden.

Liesje draaide zich om en deed haar mond al open, toen de vrouw zei: ‘Mevrouw, mag ik u wat vragen? Waar heeft u dat luchtje vandaan, u ruikt zo lekker!’
Perplex bleef Liesje staan en zuchtte toen opgelucht. Geen stalker. Alleen weer de zoveelste liefhebber van haar parfum.*

*Echt gebeurd. Oké, de details heb ik zelf verzonnen, misschien had die vrouw geen rode, maar een blauwe blouse aan. Maar toch.

januari 24th, 2014

Een treinreis met Laura

20140124_170911
Lekker chillen op mijn billen.

Vrijdagmiddag, de trein van vijf uur. De hele trein op Amsterdam Centraal volgepropt met toeristen.
‘Are you going to qhoqrjioqjerioejr?’ vraagt er eentje.
‘I’m sorry?’
‘Sheep, sheep.’
‘I don’t understand.’
‘Sheep Airport.’
Zeg dat dan.
Ik wil zeggen: ‘Het gaat je geen ene drol aan waar ik naar toe ga.’, maar ik geef gewoon antwoord en leg uit dat Schiphol over twee haltes is. Bij station Lelylaan kijkt ze me aan.
‘No,’ zegt ze.
‘No,’ zeg ik. ‘Next stop.’

Bij Sheep Airport stroomt de trein nagenoeg leeg, maar ik heb een koffer bij me en blijf staan bij de deuren. Oké goed, ik zit tegen de deuren aan. Oké goed, ik zit op de stang van de deur. Oké goed, ik zit op de stang van de deur en met mijn benen op mijn koffer. Net een bed. Het is heerlijk. Mensen kijken me raar aan, maar zie je me boeien?

Tegenover me op de stangen zitten een jongen en meisje. Een stel? Broer en zus? Nee, geen familie. Hij probeert het gesprek steeds te beginnen (‘Ik houd niet van Den Haag.’), maar zij kapt het steeds af, met een nijdige blik ter afsluiting (‘Ik ben daar opgegroeid hoor.’). Hij werpt af en toe een verlangende blik op haar, maar die wordt niet beantwoord. Haar telefoon is interessanter.

Ik ben opgelucht als ik op Rotterdam Centraal aankom. Geen stang meer (hij zit toch niet zo lekker na een reis van een uur en tachtigduizend minuten), bijna thuis en het beste nog: weg van de spanning tussen de Hagenese en de Den Haag-hater. Weer een treinreis overleefd.

januari 22nd, 2014

My milkshake brings all the boys to the yard

De laatste keer dat ik daadwerkelijk avond gegeten heb bij McDonald’s was op een kinderfeestje. Ik ben 22,5 jaar oud. Jawel.

U moet weten: ik vond McDonald’s verschrikkelijk. Het eten is smerig, het vlees is niet eens vlees, zelfs in een salade zitten duizend calorieën en ze hadden al genoeg geld, dus waarom de mijne aan hen geven? (goed dat laatste is niet per se een goed argument, aangezien ik ook kleding koop bij de H&M etc.) Je hebt van die mensen die zeggen dat ze uit eten gaan en dan de Mc bedoelen. Of die voor een date naar die grote, gele M gaan. Dat vind ik dus erg. Nee hoor, ik zou niet vrijwillig de McDonald’s ingaan.

Nu wil het toeval dat ik heel erg (HEEL ERG) van milkshakes houd. De ijszaak in mijn geboortedorp maakt de beste en dus was ik daar vaak (niet vaak genoeg) te vinden zodra de ergste winterkou verdwenen was.

Nu woon ik in Oegstgeest. En de hel is losgebroken. Ik neem milkshakes in de zomer. In de herfst. En ja, ik neem ze zelfs in de winter. Het is zo erg dat ik niet weet wat ik moet kiezen als je zegt dat ik de keuze moet maken tussen warme chocolademelk met slagroom of een milkshake.

Maar goed, McDonald’s (ik heb die naam inmiddels zo vaak genoemd dat ik er betaald voor zou moeten krijgen) dus. Het gebeurde een jaar geleden: mijn vrienden wilden er naar toe, maar no way dat ik een McViezevettigevatsigeburger nam. Dus ik zat daar en opeens verscheen er een lampje boven mijn hoofd: ze hebben milkshakes bij de McDonald’s. Milkshakes zijn de hemel op aarde en dan nog tien keer beter.

Sindsdien, oh god, ik kan er bijna niet over praten.

Mijn vriend heeft niets tegen de McDonald’s. Laatst gingen we naar de bioscoop en met het bioscoopkaartje kon je frietjes krijgen bij je milkshake. Milkshake. Milkshake. Een mooier woord bestaat er niet (behalve ‘Laura’ dan).

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar: sindsdien gaan we haast elke week. Mensen herkennen me niet meer, omdat ik honderd kilo ben aangekomen. Maar één trots heb ik nog wel: ik heb nog steeds geen hamburger gegeten van de McDonald’s.

januari 20th, 2014

Laura’s liederenanalyse: I don’t need you, Alain Clark

(terug van lang weggeweest, deze rubriekdinges)

Spotify raadde me dit liedje aan. Spotify had niet meer verkeerd kunnen hebben. Ik bedoel, kijk nou eens naar die tekst. Leuke man hoor, die Alain Clark, maar zo afhankelijk als een kuikentje van zijn moeder.

Het begint nog goed:

Like the sun giving heat to my body
Like the air that I breath
Oké, oké.
Like fun like clean cool water
Ja, is goed joh.
Like the shoes on my feet
Oh, gaan we opeens over op het materialistische?

(…)
I’m not ashamed to admit you’re amazing
Inderdaad, wie zou zich daar nou wel voor schamen, Alain?
I can’t do without you
Eh, dat is dan wel even heel erg overdreven, vooral als je nagaat dat we elkaar nog nooit ontmoet hebben.

I need you
Kom op zeg. Dit gaat te ver.
More than myself, yeah
Oké, dit is bullshit. Hoe kun je mij nou meer nodig hebben dan jezelf? Ik weet wel dat ik heel erg geweldig enzo ben, maar toch. Je kan niet zonder jezelf, want dan zou je niet bestaan. Besef je dat wel, Alain?
I need you
More than you’ll ever know
Dit is erg verontrustend.

(…)
Your love is a fight of importance
‘Cause it keeps me alive
Echt, what the fuck. Kun je je nóg afhankelijker opstellen van iemand anders? Ik ben toch niet je alles, Alain. Toch? TOCH?!

I need you baby (I need you)
You know I do (I need you)
Ja, inmiddels wel, aangezien je het zo’n tachtigduizend keer* hebt gezegd.

Ja, die Alain Clark lijkt een stoere man, maar dat is hij alles behalve. Ik heb eerder al geschreven over dat iemand niet je alles kan zijn, omdat je dan zonder die persoon niets bent en jeetje, Alain doet ALLES fout! Zucht. Nou, laten we het voortaan maar bij kijken houden in plaats van naar (de teksten van) zijn liedjes te luisteren.

*Oké, niet tachtigduizend, maar wel zesendertig keer. Zesendertig keer teveel.

januari 18th, 2014

Het is een vreemde wereld

De plaats waar ze een dresscode hebben (stijlvol en verzorgd) waar niemand zich aan houdt (sportschoenen, spijkerbroek, vaal t-shirt), behalve wij (in pak of een net jurkje). De plaats waar verslavingen zo lang mogelijk in stand moeten worden gehouden. De plaats waar tijd niet bestaat en geld alles is.

Ik heb het natuurlijk over het casino.

Afgelopen vrijdag ging ik daarheen voor de verjaardag van een vriend. We hadden ons allemaal netjes aangekleed, er was zelfs een vlinderdasje hier en daar, maar toen we binnenkwamen, bleek de dresscode ‘sloeber’ te zijn. Met ons try-out-pakketje gingen we aan de slag bij de roulettetafel. Af en toe durfde één van ons een fiche van 2,50 erop te zetten. De man en vrouw naast ons legden er echter een schatkist vol fiches op, alsof het om knikkers ging in plaats van om geld. Wij juichten als we wat wonnen (we raakten onze winst net zo snel weer kwijt), maar bij hun was het plezier uit de ogen gedoofd.

Bij de speelautomaten werd het er niet beter op. De gemiddelde leeftijd was daar 98 en al die grijze hoofden keken als poppen voor zich uit.

Wij hadden echter de tijd van ons leven. De croupier (die om elk kwartier werd gewisseld) legde ons onnozele zielen uit wat blackjack was, pakte al ons geld af, maar hé, we kregen gratis bier vanwege de jarige vriend en als je met vrienden bent, is het altijd goed.

Na een paar uur was het geld op (nou ja, ons try-out-pakket). Vrolijk liepen we het casino uit, alsof we duizenden euro’s hadden gewonnen, de grijze poppen en levenloze verslaafden achter ons latend. Het casino, voor een leuk avondje uit.

januari 16th, 2014

Laura’s liefdesletteren: Anna

hartjeopmijnhandomdathetkan

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

In paniek kwam Lieke naar de keuken.
‘Mama, je bent het vergeten!’
Sarah dacht na. Moesten ze weer zelfgebakken koekjes naar school meenemen? Of was het luizencheckdag? Ze wist het niet en staarde haar dochter aan. Die schudde haar hoofd. Domme mama.
‘De boterhammen van Anna! Ze kan toch niet zonder eten naar school?’
Sarah keek op de klok. Nog twee minuten max. Ze pakte snel twee boterhammen, propte er wat kaas tussen en gaf het aan haar dochter.
‘Kom, we gaan.’

‘Ik wil geen spruitjes.’
Demonstratief deed Lieke haar armen over elkaar en keek mokkend naar de grond. Sarah zuchtte.
‘Je eet ze gewoon op.’
‘Nee! Anna eet ze ook niet op, hè Anna?’
Elke dag dezelfde strijd. Uiteindelijk at Lieke er zeven (net zoveel als haar leeftijd) met veel tegenzin. Maar de spruitjes op Anna’s bord bleven liggen.

‘Ik wil een kusje. En Anna ook.’
Ze had net twee verhaaltjes voorgelezen, want Lieke was een beetje bang geworden door een film op tv. Alleen voorlezen stelde haar gerust. Sarah boog zich voorover en gaf haar dochter een kus op haar voorhoofd. Ook gaf ze een kus zo’n tien centimeter naast Lieke, aan de lucht.
‘Welterusten, Lieke,’ zei ze. ‘Welterusten, Anna.’
Vlak voordat ze de deur dichtdeed, hoorde ze nog: ‘Anna en ik houden van je, mama.’
‘Ik ook van jou, Lieke.’
‘En Anna dan?’
Het bleef even stil. Hoe lang kon dit nog doorgaan?
‘Ik ook van jou, Anna.’

januari 14th, 2014

Een stukje chocoladetaart voor jullie allemaal

1604912_10151931103709895_1974125840_n

Natuurlijk won ik die omnibloggersunitedchallenge van Dionne. En dat betekende: taart.

Niet zomaar taart. Het was chocolade met chocolade en nog meer chocoladetaart. Zeg maar de hemel verpakt in een taart. Bovendien had die lieve Dionne er nog een waarheid als een koe opgeschreven: ‘Laura is geweldig.’ Daar was iedereen het vanzelfsprekend mee eens.

zolief

Om niet alleen met de taart bezig te zijn, maar vooral ook met onszelf, gingen Dionne en ik selfies maken. En foto’s van selfies. Want heb je er wel eens over nagedacht hoe belachelijk het eruit ziet als je een selfie maakt? Lang leve de confrontatie. Hier alvast een voorbeeld:

joepie
#supergezellag #bloggersmeeting #besties

Voor meer van dit soort behind the selfies-foto’s, check Dionne’s geniale blogpost.

Oh ja en over die taart? Die is op. Sorry (not sorry).

januari 12th, 2014

Like & Dislike (6)

likeeee

Like

– De kattensnoepjes die mijn vriend heeft gekocht. Nee, we hebben geen kat. We gaan de buurt terroriseren!
– Downton Abbey. Beste serie evah.
– Dit liedje.
– Een boek in één dag uitlezen.
– Over een maand weer chocoladekruidnoten in de winkels.
– Morgen weer een nieuwe aflevering van How I Met Your Mother kijken.
– Nieuwe kleding.
– Herinneringen ophalen met oud-klasgenoten van de middelbare school.
– Mijn kattenkalender die ik voor kerst hebt gekregen.
– Dit gedicht van Rutger Kopland.
– Het vest van mijn vriend dragen, ook al lijkt het net een jurkje als ik hem aanheb.
– Een foto zien van de kleinste kat ooit (zie hier) en dan springen en gillen, omdat het zo schattig is.
– Chocoladetaart gemaakt door Dionne.
– Deze blog.

dislikeeee

Dislike

– De term ‘ploggen’.
– Dat Downton Abbey niet meer op tv is. Belachelijk.
– De zin ‘Ben je chagrijnig ofzo?’.
– Kleding passen in winkels.
– Als er geen katten op straat zijn.
– Beseffen hoe lang het geleden is dat ik op de middelbare school zat.
– Nog een maand wachten op chocoladekruidnoten in de winkel.
– Dit liedje.
– Dat het het laatste seizoen van How I Met Your Mother is. Hallo, wat moet ik dan met mijn leven doen?
– Als mijn vriend zegt: ‘Dat is míjn vest hoor!’ Pfff.
– Dat ik minstens één keer in de week mijn hoofd stoot/mijn knie stoot/mijn vinger eraf snijd tijdens het paprika-ontleden.

Tags: