Ik fiets terug naar Oegstgeest. Van en afspraak, een film, een etentje, wat zal het zijn? De lucht is donker, maar ik kan het blauwe er nog steeds uithalen. Het enige wat ik hoor, is het draaien van mijn wielen, een zuchtje wind. Mede-fietsers kom ik zelden tegen, want dit is Oegstgeest: de straat immer onbewoond na achten.
Ik neem expres de lange weg. Langs de oude huizen, het bos van Wijckerslooth, de slootjes. Vanuit de huizen straalt licht me tegemoet. Ik zie gezinnen rond een tafel, woonkamers met de tv aan, maar zonder mensen erin. Wat voor levens zouden zich daar afspelen? Voor wie zendt de televisie uit als er niemand in de kamer aanwezig is?
Ondertussen fiets ik mijn leven en huis tegemoet. Ik weet niet wat de toekomst me gaat brengen, wat ik zal vinden aan de andere kant van de tijd. Maar ik weet dat mijn benen me over de weg leiden en dat dat ontzettend fijn is.
Toen ik je titel las, dacht ik dat je iets over Jan Wolkers had geschreven.
Maar dit vond ik wel zo mooi om te lezen, ik zie het helemaal voor me.
Die lege huiskamers met de televisie aan zie ik ook heel vaak en het verwondert mij ook altijd.
Nee, het is een terugkerende rubriek op mijn blog, omdat ik in Oegstgeest woon en Literatuurwetenschap heb gedaan :)
Mooi stuk…
Geeft me nostalgische gedachten, dank…
Mooi stukje. Meteen een poging om me naar Oegstgeest te krijgen om te schrijven over het schattige plaatsje zeker? :-)
Hihi, jij hebt me door!
Mooi geschreven! Ik moet bekennen dat ik nog nooit in Oegstgeest ben geweest, maar misschien brengt de toekomst me er nog ooit ;)
Doen doen doen! Daar woont namelijk de leukste blogger van het land.
Wat een mooi geschreven blog. iets wat ik me ook altijd afvraag als ik langs huizen fiets…
Leuk stuk! Hoewel ik Oegstgeest alleen maar uit literatuur en jouw blogs zal kennen, tenzij ik me eens zo stierlijk verveel dat ik er heen móet, komt het wel een beetje tot leven, zo! :D