Tip van de dag: nooit meer zelf koken

mijnkokislief
Mijn persoonlijke kok. Niet in te huren.

Bah, koken. Eerst tachtigduizend minuten besteden aan het snijden van groenten en dan nog wachten totdat de rijst is gekookt, het vlees gaar is en na afloop weer afwassen. Gelukkig ben ik jouw redder in nood en zorg ik ervoor dat jij je persoonlijke kok krijgt. Het is allemaal gebaseerd op eigen ervaring. Dit is wat je moet doen:

Stap 1. Sla een leuke jongen of een leuk meisje aan de haak.
Mocht dat niet zo makkelijk gaan, dreig dan met geweld in de vorm van de kieteldood. Werkt altijd.

Stap 2. Stel voor om bij jou te eten op één van de eerste dates.
Niet op de eerste date, dan kun je beter wat gaan drinken en laten zien hoe fabulous je bent, maar prima voor een tweede of derde date.

Stap 3. Begin pas met koken als je potentiële lover er is.
No way dat je alles al klaar hebt als je date er is. Anders hebben de volgende stappen geen zin.

Stap 4. Doe net alsof je niet kan koken, ook al ben je er superdupergoed in (zoals ik).
Niemand weet het, maar ik kan heel goed koken. Er is een reden dat niemand dat weet. Snijd gewoon per ongeluk in je vinger met een mesje (‘Aaah, ik ga dood!’), laat iets aanbranden en klaar is Kees.

Stap 5. Vraag je potentiële kroeliewoelie om hulp.
‘Oh jij geweldige superstoere, slimme, knappe man/vrouw, wil je me helpen? Jij ziet er wel uit alsof je goed kan koken.

Stap 6. Krijg een relatie met je mannetje/wijffie.
Op de ouderwetse manier: schrijf een briefje met ‘Wil je verkering met mij? Omcirkel ja of nee.’ of pas gewoon je Facebookstatus aan.

Stap 7. Laat je Tijgertje/Beertje voor altijd in de waan dat je niet kan koken en geniet van het eten.
Zo simpel is het.

Alvast graag gedaan!

Fictief interview met mezelf

1604912_10151931103709895_1974125840_n
I’m fabulous.

‘Zo, jij bent écht klein!’ is het eerste dat ik zeg als ik de famous Lauradenkt tegenkom. Ze kijkt me boos aan.
‘Moet jij zeggen.’
Ze heeft die rode winterjas aan, waardoor ze net een rode, boze tuinkabouter lijkt. Misschien kan ik dat maar beter niet tegen haar zeggen. In mijn tas heb ik chocoladekruidnoten, als cadeautje, maar weet je, fuck haar, ik eet ze lekker helemaal zelf op.
‘Zullen we maar gaan zitten?’ zeggen we allebei tegelijkertijd.
Zij neemt warme chocolademelk met slagroom. Shit. Dat wilde ik ook net nemen. Nou ja, dan maar een na-aper. Ik wil mijn eerste vraag stellen, maar word afgeleid door een kat die langs loopt. Laura ziet het ook.
‘Wat een lief poesje!’ gilt ze. Meteen rent ze het koffiezaakje uit om het beest te aaien. Ik twijfel geen minuut en ga ook. We steken allebei onze handen uit. Naar wie zou hij toe lopen? Hij kiest haar. Rotkat.
Na een aaisessie van een uur kunnen we dan eindelijk beginnen.
‘Hoe voelt het om zo famous te zijn?’ vraag ik.
Laura begint te zuchten.
‘Ach weet je,’ zegt ze. ‘Het is echt wel leuk, maar soms zó zwaar. Ik kan niet normaal meer over straat. Iedereen wil wat van je. Een foto, een handtekening, een zoen. Veel mensen zijn ook jaloers, omdat ze niet  tegen mijn fabulousheid op kunnen. Maar ik kan er ook niets aan doen, ik ben gewoon zo geboren.’
Ik weet precies hoe ze zich voelt. Ik ontvang dagelijks duizenden tweets met ‘Omg, ik zag Lauradenkt op straat!i!i! #famous #loveher #toocooltohandle’. Ik heb echt geen tijd om daar allemaal op te reageren. Kom op zeg.
‘Heb je soms het idee dat je te arrogant bent?’
Ze trekt haar wenkbrauwen op.
‘Pardon?’
Shit. Dat kan de bitch natuurlijk niet hebben.
‘Eh, niet dat ik dat vind hoor!’ zeg ik snel. ‘Sommige mensen worden arrogant als ze beroemd zijn.’
Laura schudt haar hoofd.
‘Nee, ik heb geen kapsones. Ik ben net zo normaal als iedereen, als jij bijvoorbeeld. Zo heb ik een vriendje die nauwelijks in de buurt van mijn beroemd- en beruchtheid komt. Eén keer in het jaar doe ik mijn eigen boodschappen. Soms zeg ik zelfs random mensen op straat gedag.’
Pff, kapsones dus.
‘Zoals ik al zei: ik heb hier ook niet voor gekozen.’ gaat ze verder.  ‘Ik ben uitverkoren. Mensen houden gewoon van me. Ze geven me zelfs chocoladekruidnoten, sturen chocolade op… Betaal jij trouwens voor mijn warme chocolademelk met slagroom?’
Tsssss. Vandaar dat ze zo dik is geworden.
‘Serieus? Verwacht jij SE-RI-EUS dat ik jouw drank betaal? Ik ben maar een arme blogger hoor. Rot op, arrogant wijf!’
Ik sla met mijn hand op tafel (au, dat deed pijn) en ren de koffiezaak uit. Dat was eens, maar nooit meer.

Zoete herinneringen en de soms bittere werkelijkheid

Nostalgie is een gevoel dat mij vaak overkomt, soms al voordat het verleden tijd is. Ik wil dat iets zo lang mogelijk blijft duren, maar juist omdat er een einde aan komt, wordt de waarde vergroot. Toch zit er ook een pijnpunt.

Zo ging ik een aantal jaren geleden weer naar mijn oude middelbare school om mijn geschiedenisleraar te interviewen voor mijn blog. Het voelde zó raar. Het was vertrouwd, maar tegelijkertijd zo anders. Bankjes waren in een andere kleur geverfd, ik herkende leerlingen niet, mijn kluisje was niet meer van mij, maar de herinneringen kwamen alsof het gisteren was.

En dat vind ik naar. Het besef komt dan zo hard aan: het zal nooit meer hetzelfde zijn. Alles gaat door, ook zonder mij. Ik kan het verleden niet vasthouden, want de veranderingen in de werkelijkheid gaan door.

Daarom ga ik liever niet terug naar plaatsen van vroeger. Het is confronterend. Bijvoorbeeld het dorp waar ik 21 jaar lang heb gewoond, bij mijn ouders. Het is mijn lieve, oude dorpje, maar het is niet meer van mij. Het centrum is veranderd. Winkels zijn weg of er juist bijgekomen. Mijn ouders en broertje praten over dingen waar ik niet bij was. Maar ik kan er niet aan ontsnappen, want ik wil mijn familie natuurlijk wel zien.

‘Kom je een keer op bezoek?’ is mij gevraagd na afloop van bijbaantjes, vrijwilligerswerk en stage. ‘Ja, natuurlijk!’ antwoordde ik dan. Maar ik deed het niet en bleef me liever vasthouden aan de zoete herinnering dan aan de soms bittere werkelijkheid zonder mijn rol daarin.

Er is maar één remedie: het toch doen. Binnenkort ga ik naar mijn oude stageplek (het Letterkundig Museum), omdat een auteur van mijn huidige stage (Heleen van Rooyen, ik loop stage bij Dutch Media Books) daar een expositie heeft. Ik zal de plek waar ik zovele uren heb beleefd omarmen als een oude vriend. Maar een beetje pijn zal het toch wel doen.

Zotte en zalige zoektermen (22)

ik mag geen legging

En terecht.

word ik ooit emo

Ik hoop het niet voor je.

gedicht collega gaat trouwen

Ik weet dat je morgen weer gaat trouwen
Maar ik zal wél altijd van je hou’en

wat heb je nodig voor een paardwedstrid?

Een paard.

trucjes om je eigen stem te horen

Praten.

www.luradenkt.nl

Bijna.

mijn make-up verhaal

Ik draag geen make-up.

mijn moeder zegt rare dingen

Dat doen alle moeders.

sexy skeeleren

Dat bestaat niet.

goeie emo zin voor whats app

I is not emo, i am me self.

wanneer ben je een wannabe emo?

Altijd.

je denkt dat je engels kan maar eigelijk niet

Jij denkt dat je Nederlands kan, maar eigeNlijk niet.

Losers & succes

httpv://www.youtube.com/watch?v=MtSE4rglxbY

Je moet een studie volgen. Een bachelor, maar het liefst ook een master. Goede cijfers halen (met minder dan cum laude kun je eigenlijk niet aankomen), maar denk maar niet dat je al je tijd aan je studie mag besteden. Je moet in het bestuur van je vereniging zitten, een stage bij een superawesome bedrijf lopen (dus niet het plaatselijke sufferdje), een relevante bijbaan hebben, netwerken, bloggen, een sociaal leven leiden, zo veel mogelijk volgers op social media hebben én dit alles delen met zoveel mogelijk mensen.

Vermoeiend he?

Maar als je het niet doet, dan ben je een loser. Als je niet slaagt, is het je eigen schuld.

Deze gedachte komt in ieder geval vaak voor in de huidige samenleving. Presteren en succes is alles en bovendien maakbaar. Als jij geen goede baan hebt, dan komt dat, omdat je niet hard genoeg geprobeerd hebt en dat maakt je een loser.

Ik merk dat ik er zelf ook word door beïnvloed. Ik zet het niet op Twitter als ik een weekendje niets doe, maar als ik naar een hip evenement ga, dan tweet ik er wel over. Eén stage is niet genoeg, het moeten er meerderen zijn en dan wel wel bij bijzondere bedrijven.

De filosoof Alain de Botton praat hierover in het filmpje (en over nog veel meer interessante dingen). Is het niet gek dat we doen alsof iedereen gelijk is in dat opzicht? Dat we allemaal succes kunnen hebben als we er maar moeite voor doen? Terwijl bijvoorbeeld geluk ook een grote rol speelt.

Eén boodschap dat mij raakte van Alain de Botton was: je kunt niet overal in slagen. Je kunt niet op elk gebied succes hebben. En dat hoeft ook niet.

Iets om over na te denken vandaag.

Too hipster to care

20140501_194045

Waarom ik wel een hipster ben:
– Ik bedoel, kijk nou naar die tas hierboven.
– Ik ben wel eens naar een Kill All Hipsters-feest geweest, het hipsterigste feest evah.
– Polaroids.
– Ik ben dol op hipstermuziek.
– Ik heb Instagram.
– Vintage jurkjes vind ik awesome. Vooral met bloemen.
– 500 days of summer is één van mijn lievelingsfilms.
– Ik maak wel eens selfies.
– Ironie is mijn leven.
– Ik houd heeeeeeeeeeeeel veel van katten.
– Ik ben wel eens in de Ekoplaza geweest.
– Soms draag ik een strikje in mijn haar (Ik vroeg aan mijn vriend wat hij hipster aan mij vond: ‘Dat bloemetje in je haar is zó hipster.’ ‘Dat is geen bloemetje, maar een strikje.’ ‘Ja, dat is hetzelfde. Niet zo moeilijk doen. Ik begrijp al die hipsterdingen niet.’)
– Ik vind Wes Anderson-films leuk.
– Ik ‘spaar’ mooie, Engelse quotes.
– Ik lees Flow Magazine.

Waarom ik geen hipster ben:
– Ik haat HAAAAAT baarden. Mijn gesprekken met mijn broer/broertje/vriendje gaan dan ook altijd zo: ‘Je moet je scheren.’ ‘En jij moet je wegscheren!’
– Bovendien heb ik zelf ook geen baard of snor (geloof ik).
– Ik heb dan wel Instagram, maar dat was alleen voor een challenge (die ik natuurlijk gewonnen heb) en sindsdien gebruik ik het niet meer.
– Ik zet niet al mijn selfies online.
– Havermout vind ik smerig.
– Ik heb nog nooit iets bij de Ekoplaza gekocht, want kom op zeg, ik ga niet tien euro voor een banaan betalen.
– Ik heb geen hekel aan alles wat mainstream is.

Of zoals mijn vriend het zei in een mailtje: ‘Je bent gewoon een hipster, schatje, daar kan ik ook niks aan doen.’