juni 2014 - Pagina 2 van 2

Hierna hoef je nooit meer een plog/weekoverzicht van mij te lezen

Elke week een plog maken of zo’n this was my week is veel te vermoeiend voor een blogger (en de lezer). Daarom prop ik het allemaal in één blog. Dat gun ik jullie wel. Zo ben ik.

Stage
Vier dagen in de week spendeer ik bij mijn stage waar een supergrote boekenkast staat die tot de eerste verdieping komt en je niet kan lopen, omdat er overal boeken zijn. Wat ik daar doe? Nou, ik neem bijvoorbeeld de algemene telefoon op en dan vergeet ik tijdens het doorverbinden wie ik aan de lijn had. Ik mail met mensen die vragen of ik dé Laura denkt ben (ja) en stuur kattenplaatjes naar andere stagiaires. Verder eet ik veel paprika en komkommer.

Werk
Daarnaast werk ik nog minimaal tien uur in de week. Ik kan het vanuit mijn bed doen op mijn laptop en jullie mogen raden wat het is (nee, niks vies).

Familie
In het weekend ga ik regelmatig naar mijn ouders en broertje. Ik kijk dan series met mijn moeder, waarbij we de hele tijd zeggen dat het een kutserie is en ik zeg tegen mijn broertje dat hij een dikke drol is en hij zegt het dan terug.

Vriend
Ik heb ook nog een slaaf, maar in het openbaar noem ik hem ‘mijn vriend’. Hij kookt, masseert me, voert me chocolade en kijkt samen met mij naar TLC.

Vriendinnen
Als ik met mijn vriendinnen afspreek, zijn de activiteiten als volgt: eten, drinken, lachen, sixpacks bekijken.

Kennissen
Met kennissen voer ik gesprekken als: ‘En wat doe jij nu? Hoe gaat het eigenlijk met je studie? Bevalt je werk nog?’ Het eindigt altijd met: volgende keer moeten we echt sneller afspreken!

Vrije tijd
Denken aan sporten en het dan vervolgens niet doen. Proberen me door de nogtelezenstapel te worstelen. Bloggen over mijn week.

Ik kan het jullie aanraden om ook zoiets te schrijven. Dat scheelt veel tijd, zowel voor jou als voor je lezer en dan hoef ik tenminste niet meer naar foto’s van havermoutpap te kijken…

Dit doen alleen sadistische barbaren

Veel dingen zijn irritant. Mensen die met hun voeten tikken. Dat je de trein niet uit kunt, omdat de mensen op het perron zich al naar binnen dringen. Muggen. Maar dit alles is niets vergeleken met het volgende.

Het is onmenselijk. Sadistisch. Mensonterend. Bij het idee alleen al wil ik in huilen uitbarsten en gillend wegrennen.

Ik heb het natuurlijk over mensen die ijs eten. ETEN ja, in plaats van het gebruikelijke likken. Ze nemen happen uit hun Ben & Jerry’s/Calippo/IJslolly’s alsof het niets is. Alsof het geen ondeugd is.

Er zijn natuurlijk twee dingen mis met dit barbaarse gedoe:

1. Een ijsje eten is hetzelfde als in drie happen je toetje wegwerken: superduperzonde. Door te likken geniet je er veel langer van.
2. Hoe kunnen je tanden dit aan? Even serieus. Mijn tanden springen uit mijn mond als ik er alleen maar aan denk dat ze zoiets kouds aan zouden moeten raken.

Nee, ik kan er echt niet tegen. En dat is een groot probleem, want mijn vriend kauwt op ijs. Heeft iemand raad of zit er echt niets anders op dan hem te dumpen? Help me alsjeblieft!

‘Zo, jij eet gezond zeg!’

Op mijn stage denken ze dat ik heel gezond eet. Het eerste wat ik doe als ik binnen kom, is namelijk een grote zak met komkommer en paprika tevoorschijn halen of zo’n bekertje met snacktomaatjes.

Laatst kwam er een andere stagiaire naar me toe.
‘Eet jij eigenlijk wel eens brood?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik. ‘Zoals het een echte blogger betaamt, eet ik alleen nog maar avocado en havermoutpap.’
Ze keek me heel raar aan.

En elke week heb ik er wel weer eentje aan mijn bureau: ‘Zo, jij eet gezond zeg!’
‘Ja,’ zeg ik dan. ‘Dat klopt als een bus.’
Als je de chocolade niet meetelt, voeg ik er in stilte aan toe.

In werkelijkheid dacht ik aan het begin van mijn stage: ik moet op zijn minst gezonde tussendoortjes nemen. Dan kom ik tenminste niet over als een veelvraat, een vuilnisbak, een schranser.
Het pakte geweldig uit. Mensen namen naar mijn voorbeeld ook gezonde tussendoortjes mee, worteltjes, aardbeien, noem het maar op. Ik werd op handen gedragen en ze maakten er zelfs bijna een Facebookpagina voor aan.

Tot die dag kwam. Rutger (winnaar van Heel Holland Bakt) was in the building. En hij bracht de lekkerste brownies EVER mee.

Je snapt wel dat ik toen grandioos door de mand viel. Samen met de hele doos brownies…

Laura gaat nog meer denken

Ik neem je even mee in mijn studiecarrière: het begon allemaal vier jaar geleden op de universiteit Leiden. Ik was Laura en ik ging Literatuurwetenschap in Leiden studeren. Ja, gekozen vanwege de alliteratie. Na drie jaar werd ik (met tienduizend huilbuien en woede-uitbarstingen toen ik mijn scriptie schreef) Bachelorette of Arts.

Dat is mooi, maar daarmee verdien je als alfa die baan bij een random fastfoodrestaurant nog niet. Daarvoor heb je een master nodig. Dus ging ik vol goede moed de master Algemene Cultuurwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam volgen en… faalde. Ik haalde onvoldoendes, ik vond de studie niet leuk en ja, wat dan? Stoppen maar.

Alleen, ik stopte in januari en kon me niet meer inschrijven voor een andere master. Na een paar maanden vond ik een stage (waar ik nu mee bezig ben, een stage PR & Marketing bij Dutch Media Books) waar ik t/m juli mee bezig ben. Nu zijn jullie natuurlijk heel benieuwd wat ik hierna ga doen en terecht. Nou, hoor het trommelgeroffel op de achtergrond, want ik ga het zo meedelen:

Ik ga de pre-master Filosofie/Philosophy/Wijsbegeerte/Gekkenkunde/hoe je het ook wil noemen aan de Universiteit van Utrecht volgen om er vervolgens de master in te doen.

Ik heb al lang interesse in filosofie, maar ik durfde de stap naar deze master niet zo goed te maken, want: zou dat niet te moeilijk zijn? Dan moest ik nog een pre-master doen en zou ik al bijna tachtig zijn tegen de tijd dat klaar ben! En nog meer van dat soort smoesjes.

Ik ga het gewoon doen. Ik ga nóg meer denken.

De romantische school

De afgelopen week heb ik dit boek in de trein gelezen.
‘Gadver,’ zul je misschien denken. ‘Dat vind ik helemaal niets voor jou, Laura, zo’n seksromannetje.’
Nou, lieve lezer, dat klopt, dat is helemaal niets voor mij. Gelukkig is dit ook niet zo’n bouquetding. Dit is een filosofische roman.

‘Sorry hoor,’ denk je nu. ‘Ik weet dat je flink kan overdrijven, maar dit gaat te ver.’
Heus, het is waar. Alain de Botton is een Britse filosoof en dit is zijn roman. Het verbindt liefde aan filosofie (wat ergens dubbelop is, want filo is Grieks voor houden van).

Ik HOUD van Alain de Botton (op een platonische manier) en met dit boek flikt hij het weer. Ik vind het knap hoe hij filosofie toegankelijk maakt voor de ‘gewone mens’ (a.k.a. niet-academicus). Het begint als een heuse chicklit met de immer vrijgezelle Alice, die teleurgesteld is in mannen, maar wel een romantische ziel heeft, stiekem. En dan ontmoet ze Eric! Maar in plaats van dat het boek hier afgelopen is, gaat het verder. Er wordt ingegaan op zaken als: hoe kan de macht verdeeld zijn in een relatie? Wie laat je me zijn? Waar willen we bemind om worden?

Voor de afgestudeerde filosoof waarschijnlijk niet heel interessant (ja, dat weet ik al en dat ook en boring), maar des te interessanter als je op een ietwat luchtige manier meer te weten wil komen over de relatie tussen filosofie en liefde.