Foto’s, de kleur groen en de liefde

DSC_1135
Hoi.

DSC_0797
Hoi, ik zit op een bankje en er zijn allemaal enge mensen, maar ik doe net alsof ik ze niet zie. 

DSC_0953
Was da nou?

Ik was wel een beetje zenuwachtig. Op de foto gezet worden vind ik namelijk niet zo leuk, want onzekerheid en no way, zie ik er echt zo uit? Bah. Maar enge dingen moet je juist doen, dus toen Tamarah op haar blog schreef dat ze bepaalde dingen qua fotografie wilde uitproberen en hiervoor mensen zocht, reageerde ik.

DSC_0814
Lachen joh.

We spraken af in Utrecht op een hele mooie dag. We begonnen in een parkje (Lepelenburg) vlakbij de universiteit, wat vol enge mensen bleek te zitten. Daarna vervolgden we al kronkelend ons weg door Utrecht, vol vallende kastanjes (het was nogal gevaarlijk), mooie gebouwen en… de tuin van de Dom.

DSC_1106
Haha, ik zit op Hogwarts. 

Het leek net alsof we in een scene van Harry Potter waren gestapt gecombineerd met een romantische film. Terwijl Tamarah de één na de andere foto schoot, zagen we vanuit ons ooghoek een verliefd stelletje zitten. Zo verliefd als pubers, maar ze waren rond de zeventig. De liefde straalde er vanaf.
‘Maak een foto!’ beval ik Tamarah en zoals het een goede slaaf betaamt, luisterde ze.
Het bleek een liefdesverhaal te zijn zoals je in het programma Hello Goodbye tegenkomt. Veertig jaar geleden waren ze geliefden, maar raakten elkaar uit het oog, trouwden beiden, verloren allebei hun partner en nu zagen ze elkaar weer voor het eerst.

*pinkt een traantje weg*

DSC_0921
Omg, weer een kastanje die in het water valt. Ik lach maar, maar eigenlijk vind ik het doodeng. 

DSC_0929
‘Ah, wat asociaal! Heeft ze een fotoshoot, is ze gewoon aan het lezen.’ 

DSC_0950
Never not reading. 

Goed, genoeg over hen, laten we over mij praten. Ik verliet Tamarah ook enigszins zenuwachtig achter op het perron van Utrecht Centraal, want hoe zouden de foto’s worden? Maar ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik bij sommige foto’s wel denk: omg, ben ik echt zo dik? (ik blijf een vrouw hè) denk ik vooral: oh, ik wist niet dat ik er ook zo leuk uit kon zien.

DSC_0984
Just chillin’.

DSC_1008
Wanneer komen die chocoladekruidnootjes nou?

DSC_1039
Oeps.

Ik ben zelfs zó blij met de foto’s dat ik ze in mijn bloglay-out heb gebruikt, zoals jullie kunnen zien. Met een beetje verdriet neem ik afscheid van de foto’s door Naomi die ik nog steeds heel leuk vind, maar  het uiterlijk van mijn blog wel verdient wel een update na een jaar of twee.

Dus Tamarah, heel erg bedankt, het was super!

DSC_1161
Ah, daar zijn de chocoladekruidnootjes! 

DSC_1148
Ik ben blij.

26 Comments to “Foto’s, de kleur groen en de liefde”

  1. Leuke meid, inside and out. Die kom je niet vaak tegen!

    Groetjes,
    Een fan

  2. Haha leuke foto’s! En Utrecht is een enorm mooi decor!

  3. De foto’s zijn echt mooi! Vooral Utrecht staat er prachtig op! Jij ook wel hoor, daar niet van. Maar Utrecht!

    Applaus voor Tamarah trouwens. Je bent een goede fotograaf, zo te zien :)

  4. Wat sta je er mooi op! En Utrecht is natuurlijk een fijne locatie :)

  5. Ik vond het erg gezellig met je in Utrecht!

  6. Leuke foto’s, zeg! En dik ben je helemaal niet!

  7. 4 x prachtig: jij, de omgeving, groen en natuurlijk de foto’s!

  8. Mooie foto’s! De tuin van de dom is prachtig :)

  9. Wat een leuke foto’s! Ik vind het ook altijd doodeng om op de foto te gaan, en gewoon ook helemaal niet leuk :’) Dus i feel ya, extra tof dat de foto’s zoooo mooi zijn geworden.

  10. Wát een gave foto’s! :)
    (En je jurkje: <3 :) )

  11. Ik vind ze echt supergaaf!

  12. Ohh ik vind ze supermooi, leuk van jullie saampjes! En damn, ik wil kruidnoten.

  13. Superleuke foto’s! Je staat er heel goed op. Complimenten voor zowel jou als de fotografe!

  14. Beste Laura,

    ik zocht via Google een andere Laura, maar ik vond bij toeval jouw blog, waarbij mijn aandacht werd getrokken door de titel ‘Laura denkt’. Goh, welke Laura zou dat nou kunnen zijn? Oh, daar gaan we weer: een leuke jongedame die haar toekomst nog grotendeels voor zich heeft, laat zich storen door onzekerheid over haar uiterlijk.

    Waarom zou je onzeker zijn, voor je op de foto gaat? Dat groene jurkje staat jou goed, jij ziet er goed uit en als je lacht, zoals op die laatste foto, dan zou ik me zomaar kunnen voorstellen dat ik, omdat jij… eh… …nou ja, omdat ik je er leuk vind uitzien en ik denk dat er met jou wel een goed gesprek mogelijk is, jou uit eten zou vragen… :-)

    …als ik mij tenminste niet bang zou zijn om afgewezen te worden. Ach, wellicht is die angst ook functioneel, gezien het leeftijdsverschil tussen ons? Of beschouw jij leeftijd als een kunstmatige constructie in ons hoofd, met allerlei conventies die de maatschappij eraan verbindt, maar die we naar keuze mogen negeren?

    Is het verboden om ’s avonds, als er geen kinderen meer buiten zijn, in de speeltuin op de schommel te gaan zitten, omdat ik een volwassen man ben? Moet ik mij schamen voor mijn behoefte om al schommelend mijn hersenspinsels te laten wegwaaien, alleen maar omdat ik inmiddels vader had behoren te zijn?

    Als ik een stepje een praktisch vervoermiddel vind voor iemand die zich, zoals ik, 20 wil voelen, maar die de knieën van een vent van 80 heeft, waarom verklaart de buurt mij dan voor gek? Moet ik mij iets gelegen laten liggen aan wat anderen denken en me naar mijn leeftijd gedragen, dus met de auto boodschappen gaan doen, 1km verder?

    Moet ik mij schamen als ik wandelend langs het strand ‘iets te lang’ (anderhalf uur) blijf staan kletsen met een dame die half zo oud is als ik, gewoon, omdat zij zo leuk kan vertellen over haar interesses, die deels ook de mijne zijn? Had ik moeten weglopen, omdat contact leggen tegenwoordig via Facebook hoort te verlopen?

    Of ben ik misschien toch niet zo jong van geest, als ik wel dacht? Ben ik een vreselijk oud fossiel, omdat ik er bewust voor kies om niet mee te doen aan al dat gehijg op sociale media? Zou het dan toch zo zijn, dat wijsheid met de jaren komt en ik tijdig heb ingezien dat ik nergens zo snel mijn gezicht zou verliezen als op Facebook?

    Moet een vreemde vrouw-met-kind van mij schrikken als ik haar bij de supermarkt spontaan een compliment maak over haar bloemetjesjurk die kleur geeft aan mijn grauwe, verregende dag in augustus? Hebben feministes het flirtgedrag van Italianen zo vaak verdacht gemaakt, dat mijn compliment bedreigend of ongepast leek of was?

    Moet ik mij, omwille van mijn vrouwvriendelijke opvoeding, door mijn moeder en nog wat andere sterke vrouwen (deels ex-vriendinnen), op ‘rokjesdag’ schamen dat ik een man ben die zijn ogen goed de kost geeft? Geeft een man alleen een compliment aan een vrouw om te flirten en haar liefde te veroveren?

    Ach, het is ook nooit goed, hè. Als wij mannen niet zien dat onze vrouwen nieuwe kleding hebben gekocht, voelen ze zich emotioneel verwaarloosd. Sigmund Freud vatte het krachtig samen: ‘Was will das Weib?’ Nee, ik ben er na al die jaren nog steeds niet 100% achter wat vrouwen willen, maar dat houdt het spannend. ;-P

    Overigens associeer ik de liefde eerder met de kleur rood, dus wat jouw groene jurk met de liefde te maken heeft ontgaat mij, of het moest de neiging van oudere mannen zijn om op groene blaadjes te vallen. Ik durf te wedden dat jij hierover als filosofe in de dop vast nog wel iets verstandigs kunt verzinnen, wandelend op de Oude Gracht.

    groetjes van een toevallige voorbijganger,
    Eric

  15. (slaat zijn hand voor zijn gezicht)

    Oh, wat blond van mij: ik lees nu pas dat verhaal over dat verliefde oudere stel, die elkaar als jeugdliefde uit het oog verloren en elkaar nu pas weer terugzagen, terwijl jij daar net in je groene jurk op de Oude Gracht in Utrecht stond te poseren.

    Ja, nu begrijp ik de titel van je blog wel!

    Nou, zo mooi sta jij dus op de foto, Laura, dat ik alleen maar oog had voor het prachtige plaatje, mij erdoor liet inspireren tot een diepzinnig betoog, om daarna te ontdekken dat ik iets te oppervlakkig over de tekst tussen de foto’s heen had gelezen.

    (maakt zich blozend en beschaamd uit de voeten)

    • Haha geeft niet, Eric, ik vind het leuk dat je gereageerd hebt! Wat betreft de onzekerheid: dat is sowieso mens-eigen (of misschien niet bij narcisten, maar heeft onzekerheid misschien ook niet een doel? Om niet té snel tevreden te zijn, maar te streven naar beter? Al kan dat ook te ver doorslaan). Bedankt voor de complimenten in ieder geval!

      En de antwoorden op je andere vragen zijn: nee, natuurlijk is dat niet erg. Vooral schommelen niet, want dat is het leukste wat er is. Ik vind het leuk dat je zo per ongeluk op mijn blog terecht bent gekomen (naar welke blog was je eigenlijk op zoek?) en wie weet zie ik je nog een keer voorbij komen :)

  16. Leuke fotoserie. De zwart-wit foto met het boek op je schoot vind ik het mooist.

Leave a Reply to Marah