Tegenwoordig vinden het mensen lang als ik zeg hoe lang ik samen met mijn vriend ben (bijna 2,5 jaar). En als ik dan ook nog zeg dat ik met hem samenwoon, zijn ze helemaal verbaasd (waarschijnlijk in de zin van: ‘Oh mijn god, hoe houdt die jongen het met je uit?!’, maar ze zeggen dan gewoon iets van: ‘Ooooh leuk zeg!’). Ja, we zijn officieel burgerlijk (officieus waren we het al).
Een half jaar is in principe niet zo lang, maar het voelt alsof ik al jaaaaaren met deze jongen samenwoon. Soms hebben we het over iets en zeg ik: ‘Huh, maar dat kan toch niet?’, omdat ik denk dat we toen al samenwoonden, maar dan is het iets van twee jaar geleden. Kan ook met geheugenverlies te maken hebben, maar toch. Het geeft wel iets aan.
Maar ja, al die sokken die rondslingeren. De stomme programma’s die hij kijkt (Tosh.0 voor de geïnteresseerden). Dat gezeur of mijn muziek zachter mag (nee). Het raam dat altijd open moet en ik maar bibberen.
Het is dat hij kookt. Altijd. En elke dag met me knuffelt. En mooie krullen heeft. Dus ja: we zijn nog bij elkaar.
Laatste reacties