Het eerste wat opvalt aan mijn vriend, na zijn uitzonderlijk mooie krullen, is zijn bekakte accent.
‘Wat, ik wist niet dat Jeroen uit Wassenaar kwam?’
Komt hij ook niet. Hij is in Leiden geboren.
‘Aaah, dat verklaart het!’
Maar zijn ouders niet. En ze praten ook niet bekakt.
‘Huh?’
Hij heeft wel op hockey gezeten in Veurschoten Voorschoten.
‘Dat verklaart het.’
Nu denken jullie weer dat ik overdrijf. Maar mijn moeder zei een keer: ‘Ja, hij praat heel bekakt, maar op een gegeven moment wen je er wel aan.’ (Oftewel, een gevalletje: je moet er mee leren leven)
Maar het ergste komt nog. We gingen een keer naar het circus (don’t ask, gratis kaartjes).
‘Ga je mee?’ vroeg Jeroen.
‘Waar naar toe?’
‘Het cercus,’ zei hij met een Leidse R.
‘Sorry, het wat?’
‘Het cercus,’ bleef die nietsvermoedende jongen zeggen. Totdat hij door had dat ik hem keihard uit stond te lachen (sindsdien zegt hij het woord nooit meer).
Het is natuurlijk best moeilijk. Zo zegt hij ook ‘mijn grootouders’ in plaats van ‘mijn opa en oma’ (‘Ja, want dat is veel te lang om te zeggen.’ En die lacht mij dan uit, omdat ik ‘afstand’ zeg in plaats van ‘afstandsbediening’.). Ik moet mensen altijd even waarschuwen, voordat ze hem ontmoeten en soms voor ondertiteling zorgen. In mijn omgeving wordt er regelmatig gefluisterd wat ik met zo’n bekakte economieleraar moet. Tja.
Je moet nadelen gewoon zien om te buigen naar voordelen. En dat is waarom wij later in Wassenaar gaan wonen. En een zoon en een dochter krijgen. Ik verheug me nu al op dat het moment dat Jeroen roept:
‘Roderick! Anne-Fleur! Eteeeeeen.’
Niets beter dan lachend aan het avondeten beginnen.
(en het is natuurlijk ook geweldig om hem te imiteren, als je me wil boeken, bel me)
Laatste reacties