Laura’s liefdesletteren: een eitje en een kus

hartjeopmijnhandomdathetkan

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Op zijn tenen sloop hij de trap af. Eén tree kraakte, maar hij hoorde haar gelukkig niet geeuwen – het teken dat ze wakker was. Het servies in de keukenkastjes besloot blijkbaar vandaag dat het nóg meer moest rinkelen dan normaal. De olie sputterde tegen, terwijl hij het eitje bakte. In die vijftig jaar was het altijd perfect geweest. Wat spek erbij, een snufje zout, beter kon het niet.
‘Zonder eitje en jouw kus is mijn zondag niet compleet,’ zei ze wel eens.
Ook nu probeerde hij zo onhoorbaar mogelijk de trap op te gaan. Voor de deur bleef hij wachten. Nog even het moment uitstellen. Nog even genieten van de voorpret.
De deur zwaaide haast als vanzelf open. Het bed lag er nog net zo bij als een kwartier geleden. Slechts één kant van het bed was beslapen.
Het besef viel samen met het ontbijt op de grond.

12 Comments to “Laura’s liefdesletteren: een eitje en een kus”

  1. Wow wat mooi geschreven Laura :)
    Een roman in een notendop!

  2. Cliffhanger :) Is ze ervandoor? Is ze gekidnapt? Of is ze gewoon even naar de wc? (Dat laatste lijkt me sterk, anders zou ’t ontbijt niet op de grond hoeven liggen!)

  3. Heel mooi, komt behoorlijk hard binnen. Is ze er van door, of is ze overleden?

  4. Wat kun je toch goed schrijven!

  5. Aah, nu vind ik het zielig… :(

  6. Ah nee, dat mag niet. Er mogen geen stomme dingen gebeuren met lieve mensen en maandagochtend is niet het moment om erover te lezen, ook al is het fictie.

Leave a Reply to Laura denkt