Archive for september, 2015

september 28th, 2015

De seksuele frustratie van Plato

(Dit is ook voor het vak waarin we stukjes over filosofie moeten schrijven voor een niet filosofisch onderlegd publiek. Let me know what you think, pleasie.)

De seksuele frustratie van Plato

88ffc22369021f96c41f24bb6015047f9493abaee1f4e63ca7d07131b767f2c8

Bron: http://www.quickmeme.com/Plato—da-fuck

“Zijn zij een stelletje?”
“Nee, volgens haar is er sprake van platonische liefde.”
Ongemerkt gebruiken we het begrip ‘platonische liefde’ vaak (of nog vaker: de friendzone, waarin meestal de man meer wil, maar de vrouw hem degradeert tot vriend) maar wat heeft dat eigenlijk met de filosoof Plato uit de Klassieke Oudheid te maken? Hield hij soms niet van seks? Of was hij gewoon seksueel gefrustreerd?

Dat is onwaarschijnlijk (de oude Grieken seksten er heel wat op af) en Plato gaf dan ook een andere uitleg aan de naar hem vernoemde benaming. Waar wij onder platonische liefde een relatie of vriendschap zonder seks verstaan, is het voor Plato de hoogste vorm van liefde. Dit is geen liefde tussen man en vrouw, maar tussen gelijken. De vrouw was handig voor de voortplanting, maar was wel ondergeschikt aan de hogere sekse in het Athene van die tijd. Nee, dit ging om de liefde tussen man en man.

Toch is de definitie zoals wij die vandaag gebruiken niet uit het niets gegrepen. Het ging volgens Plato namelijk niet om de seksuele, lichamelijke liefde, maar de geestelijke. Hier houdt het niet op, want dit is slechts een opstapje naar de liefde voor hogere zaken als schoonheid en kennis. Makkelijk is die weg echter niet, hij is alleen voorbehouden aan heel harde werkers: filosofen. Drie keer raden wat Plato is.

september 19th, 2015

Laura’s liefdesletteren: mannen zeggen geen nee

hartjeopmijnhandomdathetkan

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Ze kuste hem vol op zijn lippen en daalde af naar zijn nek. Ze beet zo zachtjes dat het hem deed sidderen. Kleine kusjes van zijn borst naar zijn buik. Ze wilde nog verder naar beneden gaan, maar hij verkrampte.
‘Nee,’ zei hij. ‘Ik ben er nog niet aan toe.’
Ze keek hem aan met een verbaasde glimlach, alsof ze dacht dat het onderdeel van het spel was.
Mannen zeggen geen nee.
Hoe kon hij haar vertellen dat zoiets niet alleen vrouwen overkomt?
Ze liep weg zonder een kus en liet hem achter met zijn schaamte. Mannen horen geen nee te zeggen.

september 17th, 2015

De dag dat ik met Beyoncé vergeleken werd en terecht

‘Mag ik jou wat vragen?’
Ik zat in de trein, te twijfelen of ik tegen het meisje dat me nu aankeek moest zeggen dat ze mooie lipstick op had.
‘Ja hoor,’ zei ik, want ik ben een aardig persoon. En nu begon ze opeens tegen mij te praten.
‘Ben jij Laura?’
Mijn hart begon te bonken. Na Ilse en Merel was het wéér zo ver.
‘Ja, ik wist het niet zeker of je van die blog was, want ik dacht dat je even groot was als ik. Maar je bent echt klein!’
Au. Steek in mijn hart. Maar dat mocht ik niet laten merken, want ik ben een ster en die hebben geen gevoelens.
‘Waar ken je mijn blog van?’
Ze had een keer op ‘laatst gezien whatsapp’ gezocht en kwam toen op mijn blog uit, want, duh. Dat beviel haar zo goed dat ze hem bleef bezoeken. Op de laatste paar maanden na (‘Ja, ik was druk.’ JA HOOR, SIAN, JA HOOR. Want zo heet ze dus. Zoals ze zelf zei: zoals kip siam, maar dan met de n van noodles). Ze was behoorlijk flabbergasted, misschien nog meer dan ik. Alhoewel ik steeds bleef zeggen dat dit ontzettend awkward was, waarop Sian zei dat het alleen awkward is als je het uitspreekt. Oeps.
Ondertussen bleef ze maar paniekerig om zich heen kijken, want, ja, mensen, Sian reisde zwart. Ze was haar studentenovchipkaart vergeten. Dit soort mensen lezen dus mijn blog. Het is een wonder dat ik zelf niet in een slecht mens ben veranderd.
‘Ik had dit gewoon niet verwacht,’ ging ze verder. ‘Dat ik een blogger zou tegenkomen. Het is net zoals met Beyoncé, weet je, die kom je ook niet zomaar tegen op straat.’

En toen, lieve lezers, toen hield ik even enorm veel van Sian. Oké, nog steeds. Maar ik ga wel even op zoek naar pruiken en bodyguards, want het is duidelijk dat ik niet meer anoniem over straat kan.

(‘Serieus Laura, ga je nu over elke keer dat je herkend wordt bloggen?’ JA, DAT GA IK DOEN, LAAT ME GEWOON. ‘Oké, dan doe ik alsof ik je niet herken als ik je tegenkom.’ OK. PRIMA.)

Tags:
september 14th, 2015

What is life but a dream?

(Ik heb nu het allerleukste vak evah, namelijk eentje waarvoor we onder andere columns moeten schrijven voor een niet filosofisch onderlegd publiek. En ik vond dat jullie er recht op hadden om mijn eerste column daarvoor te lezen, want jullie zijn het ideale publiek. Dus. Dat.)

descarteslookingfly

Bron: http://techgnosis.com/synthetic-meditations/

What is life but a dream?

Mijn lievelingsfilm van Disney is Alice in Wonderland. Een surrealistische kinderfilm die haast aan een LSD-trip doet denken. Het plot is u allen waarschijnlijk al bekend: het meisje Alice achtervolgt een konijn met een polshorloge, valt in zijn konijnenhol en komt in Wonderland terecht. Ze maakt daar de bizarste dingen mee – pratende bloemen, koekjes die je groter of kleiner maken, een Unbirthday Party –, maar aan het einde van de verhaal blijkt het allemaal een droom te zijn geweest. Het is gebaseerd op het boek Alice’s Adventures in Wonderland van Lewis Carroll, een schrijver uit de 19e eeuw die tegenwoordig als pedofiel afgeschreven zou worden vanwege zijn uitzonderlijke liefde voor jonge meisjes.

Wanneer je deze film als volwassene weer terugkijkt, komt er een nieuwe gedachte in je op: zou dit ook op je eigen leven toepasbaar kunnen zijn? Denk maar eens terug aan al die dromen die je gehad hebt, die je je kunt herinneren tenminste. Ze voelden dusdanig echt aan dat je dacht dat dát het echte leven was. Soms ben je zelfs na het wakker worden nog verward: wat was er nu echt en wat niet? En hoe weet je zeker dat je nu niet aan het dromen bent?

Vrees niet, je bent in goed gezelschap. De Franse filosoof René Descartes zat er in de zeventiende eeuw ook al over te twijfelen. Tijdens het dromen ben je je er niet van bewust dat je droomt. Wie weet lees je deze column niet eens in de werkelijkheid, maar lig je gewoon te tukken op de bank.  De kans op een existentiële crisis is hierdoor groot (wat is er nu wel echt, wanneer ben ik bij bewustzijn of niet?), maar gelukkig kwam onze René er, na lang twijfelen, wel uit. Niets was zeker volgens hem (onze zintuigen kunnen ons bedriegen, we weten niet eens zeker of we nu dromen of niet en het is best mogelijk dat we bezeten zijn door een kwade geest), behalve dat hij twijfelde. Daar twijfelde hij namelijk niet aan. En twijfelen is denken, wat alleen maar kan als je daadwerkelijk bestaat. Oftewel; ik denk, dus ik ben. Of cogito ergo sum, want toen voerde het Latijn nog de boventoon.

Wat een opluchting. Er is nog zekerheid, beste lezer. U hoeft niet in een hoekje te gaan huilen om alle onzekerheid in uw leven. René de redder maakt je wakker en zegt: “Droom lekker verder.”

september 10th, 2015

Zotte en zalige zoektermen (27)

onderwerpen diepgaande gesprekken

Waarom bestaat er laifstailblawgs? Waarom zijn er nog steeds mensen die pepernoten zeggen als ze kruidnoten bedoelen? Waarom erkent niemand mijn bestaan als Dé Laura?

betekenis bruine mot in huis

Je moet je ramen nodig dichtdoen.

lieve tekst voor zwangere vriendin

Ik hoop dat het meevalt met de striae.

oke ik ga mijn hart volgen en dan?

Dan word je uitgekotst door de maatschappij.

het leven is zo veel mooier met jou aan mijn zij

Dat hoor ik wel vaker.

blogs voor de volslanke vrouw

www.ikbennietdikikbenvolslank.nl

wie schrijft de liedjes van blof

Niemand, ze halen random woorden uit een randomwoordengenerator en dan plakken ze dat achter elkaar.

koosnaam voor Laura

De Koningin.

als je ht maar weet marc de bel

Ja, Marc de Bel, als je het maar weet!i!i!!!!iii!

hoe heet laura b met haar achternaam

B.

broeder en zuster liefde

Ik denk dat je op zoek bent naar Game of Thrones.

september 8th, 2015

I’m a survivor

Je moeder praat er vast wel eens over: van die mensen die vastgeplakt zitten aan hun telefoon en laptop. Je rolt met je ogen, terwijl je nog even dat appje aan een vriendin stuurt en zegt dan, onderwijl Twitter checkende op je laptop: ‘Aansteller. Zo ben ik écht niet.’

Maar dan moet je opeens twaalf dagen (!!!) zonder internet thuis doen. Omdat je verhuisd bent. Alsof dat nog niet genoeg straf is.

Het is al heel erg als je verslaafd bent en je geen internet hebt. Maar stel, stel hè, dat je ook nog een blogger bent. Een blogger met een miljoenenpubliek, fans die gillen om een nieuwe blog, advertorials over autobanden die je nog in moet plannen. Dan is het toch wel extra kut als je niet over banaaneipannenkoekjes kunt bloggen.

Uiteraard kan het nog erger. Je schijnt van die mensen te hebben die community manager zijn, voor hun bijbaan. Iets met Facebook, hier en daar reageren, en vooral ’s avonds en in het weekend werken. Dan heb je toch echt wel een probleem.

Ik schijn dus die persoon te zijn. In die twaalf dagen heb ik duizend keer mijn superzware pauperlaptop (ja sorry, heb geen MacBook) naar de stationshuiskamer op Rotterdam Centraal gesleept. Het is niet eens ver lopen, maar mijn armspieren zijn niet zo ontwikkeld (#fitgirllaura). Op een gegeven moment zag de bediening me al aankomen: ‘Heb je haar weer. Zeker nóg een keer een blogje over Rotterdam typen, djeez.’

Het was ongelooflijk zwaar, zowel voor mij als voor mijn internetbundel. De hoop op wifi die vervolgens voor intense teleurstelling wordt ingeruild. De momenten van inspiratie (‘Ik zou echt een keer moeten bloggen over mijn outfit van de dag.’) die vervliegen. Eindelijk snap ik de lyrics van Destiny’s Child. Maar ik hoop dat ik deze hel nooit meer hoef mee te maken.

september 5th, 2015

Still famous

Jullie weten natuurlijk dat ik famous ben. Helaas wil nog niet heel de wereld dat erkennen, maar Ilse was de eerste die er toch aan wilde en me als een fangirl besprong.  Maanden gingen er voorbij, toen ik weer een berichtje van haar kreeg: ze had me op Utrecht Centraal gezien en wilde even melden dat ik still famous was (duh). Daarna bleef het verdacht lang stil.

Ik begon te twijfelen, weet je. Nog nooit heb ik een aanbieding van televisie, radio of krant gehad. Mijn brievenbus lag vol facturen, geen liefdesbrieven. Ik moet zelfs tot mijn schaamte bekennen dat er niet eens een Facebookpagina is opgericht door mijn fanclub. Ja, het is echt waar: ik was een mislukte laifstail-, bjoetie- en fesjunblawger.

Dat is ook waarom ik op die bewuste avond met mijn studiegenoten bij een café in Utrecht zat. Om mijn verdriet weg te drinken. Om op te houden met bestaan. Eén van die vrienden heette ook Laura en we hadden het erover of ik nou Dé Laura was of zij en wie dan Andere Laura was. De tranen zaten me hoog, totdat opeens een hoog gegil klonk.
‘Jij bent Dé Laura!’
Verbaasd keek ik op, met het snot verspreid over mijn gezicht. Voor me stond een meisje. Vast een vriendin van één van mijn studiegenoten, die haar net had ingefluisterd dat ze dit moest zeggen, zodat ik weer wat meer zelfvertrouwen kreeg.
‘Laura van Lauradenkt!’ riep ze toen.
Huh, maar hoe wist ze dat? Zou dit, was dit dan echt, maar dat kon toch niet?

Jawel, het was waar. Dit was een fan.

‘Ik lees haar blog!’ riep ze tegen haar collega’s die dachten: oké dan. Ondertussen had ik geen idee wie zij was, zoals het hoort als je fans hebt.
‘Ik ben Merel,’ zei ze. ‘Ik schreef voor Nadelunch.com.’
Dat deed wel een belletje rinkelen. Ze had zelfs sushi gegeten met de helft van mijn blogdinnies (denk dat ze een meet and greet met ze had gewonnen ofzo). Mijn gezicht begon te gloeien van trots. Eín-de-lijk werd ik erkend. Voortaan hoefde ik niet meer in de schaduw te leven, kon ik geld vragen om tandpasta te promoten op Twitter (#spon) en kon ik een chauffeur nemen.
‘Eh,’ zei Merel toen. ‘Dit is wel awkward zeg.’
En poef. Daar ging mijn droom.

september 2nd, 2015

In het Rotterdamse: de eerste week

‘Alweer een verhuisupdate?’ Ja hallo, de laatste maand van mijn vakantie (die nu officieel voorbij is) bestond alleen maar uit het wennen aan mijn pasverworven single lady-status en de daarbij behorende verhuizing, can I live?!

Dus. De eerste week. Het was een week zonder werkend fornuis, wasmachine en het belangrijkste: zonder wifi. Als blogger, community manager en parttime internetverslaafde was dat best wel dat je zegt van: goh, wat uitdagend. Ik had me uiteraard wel voorbereid, maar weet je wat het is met dit soort dingen? Je weet nooit wat je te wachten staat.

Zo had ik duizend films gedownload gekocht en alle artikelen voor het eerste blok uitgeprint, zodat ik tenminste iets nuttigs kon doen, die twaalf dagen zonder internet (ik heb het nu dus nog steeds niet). Ik bedacht me dat ik alle tijd zou hebben om alles op te ruimen in het nieuwe huis, uitvoerige knuffelsessies met Dikkie te houden en eindelijk eens te gaan hardlopen met Zombie Run.

Daar kwam allemaal niets van terecht. Kijk, het is de eerste keer dat ik in een stad woon en bovendien wonen hier ook allemaal vrienden familie van me. Dat betekent dat je spontaan (!!!) dingen kunt doen. Als compulsieve planner had ik daar totaal geen ervaring mee, maar na deze week ben ik een pro.

De eindstand is dus als volgt:
– Ik heb twee afleveringen van Once Upon a Time gezien.
– Alle artikelen voor college liggen nog ongelezen op mijn bureau.
– Opgeruimd zou ik mijn huis niet bepaald noemen.
– Dikkie krijgt af en toe een aai.
– Hardlopen? Wasda?

Oftewel, als ik deze eerste week kan overleven, dan lukt dat de rest van de tijd hier me ook wel.