Jullie weten natuurlijk dat ik famous ben. Helaas wil nog niet heel de wereld dat erkennen, maar Ilse was de eerste die er toch aan wilde en me als een fangirl besprong. Maanden gingen er voorbij, toen ik weer een berichtje van haar kreeg: ze had me op Utrecht Centraal gezien en wilde even melden dat ik still famous was (duh). Daarna bleef het verdacht lang stil.
Ik begon te twijfelen, weet je. Nog nooit heb ik een aanbieding van televisie, radio of krant gehad. Mijn brievenbus lag vol facturen, geen liefdesbrieven. Ik moet zelfs tot mijn schaamte bekennen dat er niet eens een Facebookpagina is opgericht door mijn fanclub. Ja, het is echt waar: ik was een mislukte laifstail-, bjoetie- en fesjunblawger.
Dat is ook waarom ik op die bewuste avond met mijn studiegenoten bij een café in Utrecht zat. Om mijn verdriet weg te drinken. Om op te houden met bestaan. Eén van die vrienden heette ook Laura en we hadden het erover of ik nou Dé Laura was of zij en wie dan Andere Laura was. De tranen zaten me hoog, totdat opeens een hoog gegil klonk.
‘Jij bent Dé Laura!’
Verbaasd keek ik op, met het snot verspreid over mijn gezicht. Voor me stond een meisje. Vast een vriendin van één van mijn studiegenoten, die haar net had ingefluisterd dat ze dit moest zeggen, zodat ik weer wat meer zelfvertrouwen kreeg.
‘Laura van Lauradenkt!’ riep ze toen.
Huh, maar hoe wist ze dat? Zou dit, was dit dan echt, maar dat kon toch niet?
Jawel, het was waar. Dit was een fan.
‘Ik lees haar blog!’ riep ze tegen haar collega’s die dachten: oké dan. Ondertussen had ik geen idee wie zij was, zoals het hoort als je fans hebt.
‘Ik ben Merel,’ zei ze. ‘Ik schreef voor Nadelunch.com.’
Dat deed wel een belletje rinkelen. Ze had zelfs sushi gegeten met de helft van mijn blogdinnies (denk dat ze een meet and greet met ze had gewonnen ofzo). Mijn gezicht begon te gloeien van trots. Eín-de-lijk werd ik erkend. Voortaan hoefde ik niet meer in de schaduw te leven, kon ik geld vragen om tandpasta te promoten op Twitter (#spon) en kon ik een chauffeur nemen.
‘Eh,’ zei Merel toen. ‘Dit is wel awkward zeg.’
En poef. Daar ging mijn droom.
Hopelijk hebben jullie na de eerste schrik toch nog gezellig even samen gebabbeld ;)
Toch leuk dat je herkend en erkend werd als de echte Laura!
Hahaha, “dit is wel awkward zeg”
Ach, dromen kan altijd, en natuurlijk ben jij dé Laura!
(Ik ken namelijk geen andere)
Echt, ik HOU van jouw posts
xxx
De pepernoten liggen trouwens weer in de supermarkt!
Waarschijnlijk vond ze het gewoon awkward om oog in oog te staan met haar grote idool. Je bent beroemd Laura! Is ze ook met je op de foto geweest?
Ja, dat is ook wel begrijpelijk. Ik ben zelf natuurlijk gewend aan mijn fame. Nee, ze had geen tien euro op zak en ik ga niet gratis op de foto met mijn fans, moet er wel van profiteren.
Hoera voor Merel!
Als ik je zou zien dan zou ik flauwvallen van alle fame. Heb je een ehbo-diploma? ;)
Nee, maar misschien één van mijn bodyguards wel.
Hahaha. Ik heb ook eens een keer een blogger aangesproken die ik tegenkwam op een station maar het is eigenlijk wel gewoon awkward omdat jij het idee hebt dat je diegene redelijk kent maar zij waarschijnlijk geen benul heeft (behalve als je je naam zegt, maar dat vergat ik natuurlijk).
Hahaha, een tweede persoon die je heeft herkend! Ik dacht al: ik heb jou toch helemaal nergens zien lopen de afgelopen tijd? xD
Heb je haar wel een handtekening gegeven?
Ik geef alleen handtekeningen als mensen erom vragen, maar ze vroeg er niet eens om. De trut.
Awkward is goed. Als dingen te geolied lopen wordt het saai :0
Als ik je zie ergens god mag weten waar, spring ik rond je nek, en vraag wel twintig handtekeningen ;)