Soms kijk ik op het internet en moet ik huilen. Niet om een filmpje van een huwelijksaanzoek, ja óók, maar vooral om die enorme hoeveelheid aan lifestyleblogs waarop altijd dezelfde onzin staat (wat er wel leuk is aan de winter, dankbaarheidslijstjes, diy voor een envelop van gekleurd papier, pictures of my boring life etc.). Waarom begin je er dan aan, vraag ik me wel eens af. Waarom zou je je jezelf, maar vooral anderen, die inspiratieloze shit aandoen, je wil toch origineel zijn?
Ik denk dat ik er inmiddels achter ben.
Het gaat ook niet per se om die blog zelf. Het gaat om het aantal reacties (‘Ik volg jou, volg je me terug?’), likes, followers, maar vooral om het bekend zijn en herkend worden.
In theorie klinkt zoiets heel leuk, bij mij ook hoor. Dat je daar dan ergens zit te shinen in je mooiste kleding omringd door knappe mannen/vrouwen die net moeten lachen om jouw grap en dat de wind net zo waait zodat je haar optimaal benut wordt. En dat je juist op dat moment herkend wordt inclusief gegil en mag ik je handtekening en oh, je bent zo leuk en je schrijft zo leuk en omgggggg.
In de praktijk ben je in je eentje, net zo’n dag dat je niet wist wat je aan moest trekken en je bent strontchagrijnig, omdat de wind je haar in je gezicht gooit. Je fan loopt je aan te staren, want het is hem/haar niet helemaal duidelijk of jij het wel bent (je maakt namelijk alleen maar selfies van je goede kant, ook wel Photoshop geheten). Als diegene dan eindelijk erachter gekomen is dat jij Die Blogger bent volgt er een ongemakkelijk gesprek in de vorm van: ‘Ben jij niet-?’ ‘Ja, dat ben ik. Ah shit, dit is zo awkward.’ ‘Ja… Nogal.’ ‘Okbye.’
En naarmate het aantal reacties, likes en followers groeit, word jij steeds vaker herkend totdat je nooit meer zonder mascara en je hippe kleding naar buiten kan. Weet je niet hoe vermoeiend dat is?
Nee, gelukkig niet, want ik ben geen semi bekende lifestyleblogger. Thank god.
(geen zorgen, ik zal grapjes blijven maken over mijn famous zijn)