Sociaal experiment: balfolk

Jullie kennen Char Mander nog wel. Of niet. Hoe dan ook, het was dezelfde Char Mander die vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Balfolk. Ze had er wel een keer over verteld, iets met dansen, maar wat het nou precies was: keine Ahnung. In het kader van uit je comfort zone stappen (schijnt helemaal in te zijn) of zoals Rosa het noemt, een sociaal experiment, besloot ik gewoon mee te gaan.

Het zou allemaal plaats vinden in De Doelen te Rotterdam. Toch niet de minste plaats, want behoorlijk groot. Char Mander zei nog wel dat ik niet moest letten op raar geklede mensen, maar het drong niet tot me door. Tot ik daar was.

Je moet je de Elf Fantasy Fair voorstellen (wat ik overigens best een leuk evenement vind), maar dan zonder de dresscode ‘verkleed jezelf als fantasyfiguur’. Het was net alsof ik weer op een bepaald gedeelte van het schoolplein van de middelbare school was. Overal bandshirts, emo’s, alto’s en vooral veel knuffelende mensen. Heel. Veel. Knuffelende. Mensen. Ikzelf ben iemand die haar vrienden nog geen drie zoenen op de wang geeft als ik ze zie (en zij mij ook niet, daar heb ik ze op uitgekozen), dus ik werd een beetje ontoepasselijk van zoveel handtastelijkheden.

Aan alles raak je gewend en na een wijntje was ook ik klaar om te dansen. Jaaaaaaren geleden heb ik op stijldansen gezeten (en ik wil dat stiekem nog steeds doen, maar met wie dan? MET WIE?), maar dit was toch van een andere orde. We begonnen met een zogeheten cercle. Je stond in een cirkel naast elkaar (leider – volger – leider – etc). Eerst moesten de volgers naar voren lopen, daarna de leiders en vervolgens doe je als volger je rechterhand op de rechterschouder van de leider en houd je met elkaars andere hand vast. Je zet je rechtervoet naast die van de ander en dan draai je rondjes. Vervolgens houd je elkaars armen een beetje boven het hoofd, doe je een paar stappen en dan begint het naar voren lopen weer. Dit doe je steeds met een andere partner.

Observatie 1: wtf ben ik mee bezig.
Observatie 2: waarom doen hier veel oude mannetjes aan mee.
Observatie 3: waarom staan die oude mannetjes veel dichterbij mij tijdens het dansen dan andere mensen.
Observatie 4: water. Duizelig. Help.

Ik moest even bijkomen, dus gingen we kijken naar Keltisch dansen. Ik weet niet of jullie river dance kennen, maar daar leek het op. Alsof ze op hete lava stonden te springen. Ik kreeg spontaan kramp in mijn kuiten en ging toch maar over op een Scottish dans. Het komt erop neer dat je constant dezelfde acht passen doet, wéér ronddraaiend. Al duizelend stapte ik van de dansvloer af.

‘Je bent al goed,’ zei mijn danspartner daarna. ‘Maar één tip: je moet je hoofd leegmaken.’

Rot toch op met je tips, dacht ik. Alsof ik dit ooit weer ga doen. Ik houd het wel bij stijldansen.

Maar hé, ik had wel weer wat om over te bloggen.

7 Comments to “Sociaal experiment: balfolk”

  1. Leuk vooral als toeschouwer, lijkt me. Ik kan totaal niet dansen :p

  2. En daar zijn wij dan weer heel blij mee… Jouw blogtijd…

  3. Haha! Ervaring maakt de schrijver, ja toch ;)

  4. “Het was net alsof ik weer op een bepaald gedeelte van het schoolplein van de middelbare school was. Overal bandshirts, emo’s, alto’s en vooral veel knuffelende mensen. Heel. Veel. Knuffelende. Mensen.”

    Dit zie ik echt veeeel te goed voor me, dankjewel :’)

  5. Zo is het maar net, zelfs de mindere levenservaringen zijn toch nog goed voor minstens één ding: we kunnen er sappig over bloggen…

  6. Sociaal experiment niet geslaagd dus.

Leave a Reply