Archive for december, 2016

december 27th, 2016

Let’s go to the movies

Tja, 2016 was natuurlijk geen topjaar. Niet voor de wereld en ook niet voor mij persoonlijk. Maar ik moet zeggen, ik heb ergere meegemaakt. Bovendien heb ik dit jaar een geweldige beslissing gemaakt, die mijn leven totaal heeft veranderd.

In oktober liep mijn sportschoolabonnement af. ‘Hmm, zal ik hem verlengen?’ dacht ik. Meteen doemde het beeld vol luid pratende vrouwen, kreunende mannen, met zweetspetters versierde toestellen en tvschermen met Discovery Channel op. Ik werd gelijk een beetje misselijk en mijn spieren begonnen pijn te doen. Nee, dat was duidelijk geen goed plan. Ik kon dat abonnement beter inruilen voor iets anders. Iets wat me energie gaf in plaats van kostte, iets dat een glimlach op mijn gezicht toverde in plaats van tranen en iets dat bovendien zes euro goedkoper was: een Cinevillepas.

‘Een wat?’ vragen alle niet elitaire plebs. ‘Is dat weer een nieuwe linkse hobby?’
Dat heeft u helemaal goed gezien, gemiddelde Nederlander. Met deze pas kun je namelijk zo vaak als je wil naar allerlei filmtheaters en bioscopen in Nederland. Nee, niet naar die kip van een Pathé, maar van die ouderwetse bioscopen waar je zelf mag bepalen waar je zit en niemand op zijn mobiel kijkt tijdens de film.

Niet alleen zie je hier de beste films, maar ik zie ook mijn vrienden en familie vaker, want een deel daarvan heeft ook een Cinevillepas. Niet dat je echt sociaal hoeft te doen, want je mag niet praten tijdens de film, dus twee vliegen in een klap, zou ik zeggen.

Ik ben bovendien zelfs slanker dan toen ik nog een sportschoolabonnement had, want hé, het is wel tien minuten fietsen naar de bios.

En voor wie denkt dat dit #spon (gesponsorde content, voor de niet Ellegirlforumlezers onder jullie) is: I wish. *hint*

december 19th, 2016

All the world’s a stage

Op de een of andere manier trekt het toneelspelen juist ook veel verlegen of introverte mensen aan. Het is veel makkelijker om op een podium of om voor een groep te staan als je niet jezelf hoeft te zijn.

Daarom begon ik in oktober weer met een cursus toneel bij de studententoneelvereniging in Rotterdam (die heet Risk, mocht je geïnteresseerd zijn #nospon). Alleen… het was in het Engels. Ja, ik kan wel Engels spreken, maar dat was zo lang geleden en wat als iedereen echt supergoed is erin en ik niet en oh nee, dan moet je dus ook improviseren in het Engels en ooooh shit.

Nou guess what (oké, nu houd ik om met dat Engels-Nederlands, want dat is irritant), het waren een paar Nederlanders en vooral internationale studenten die niet uit een Engelstalig land kwamen, dus niemand sprak perfect Engels. Het bleken bovendien nog aardige mensen te zijn ook. Ik heb heel vaak moeten lachen, terwijl ik dat nooit doe, oké, ik lach op de foto hiernaast en oké eigenlijk op de meeste foto’s en ik lach natuurlijk om mijn eigen grappen, oké laat maar.

We deden een scene uit de nieuwste Harry Potter, die ik inmiddels helemaal uit mijn hoofd ken (‘Did no one teach you to knock, boy?’ ‘Severus Snape, this is an honour.’ ‘Professor Snape will do fine.’) en eentje uit Angels in America wat echt de beste postmoderne (Wat? Ja, dit *klik*) serie/toneelstuk ever is. We borrelden in Belgisch biercafé Boudewijn (#nospon) die altijd als laatste liedje ‘België’ van het Goede Doel draaien. Buiten toneel leerde ik Enya (een meisje uit Taiwan die als Engelse naam Enya heeft genomen, wat natuurlijk nergens op slaat, maar ik kan nog steeds haar echte naam niet goed uitspreken) wat bitterballen zijn en hoe schaatsen moet. Zij leerde mij dat ik eigenlijk uit Taiwan kom (ik ben twee keer een Chinees genoemd, door slechtziende mensen, maar toch), dus ga ik binnenkort op zoek naar mijn echte ouders en verhuis ik naar Azië.

Maar nu is het dus afgelopen. Ik hoop dat ze in Taiwan ook toneelgroepen hebben.

Tags:
december 14th, 2016

Zotte en zalige zoektermen (29)

hoe vaak doen we het

Wat precies? Neus peuteren, hoi zeggen tegen vreemden op straat, de afwas?

origineel antwoord op hoe gaat het

GAAT JE GEEN DROL AAN, OPPLEUREN of: stel die vraag nog maar een keer als je echt geïnteresseerd bent in het antwoord.

lekker heet met tekst

Peper. Sambal. Zon. Sauna.

wat betekent het als je een vlinder ziet

Dat je niet blind bent.

verwarring liefde

Welcome to the club.

bijnaam voor laura

Lauwe Laura.

wat bedoel ik met een knipoog smiley?

Ik denk dat je dat zelf het beste weet.

tinder herinstalleren

Doe het niet.

glimmende vuilniszakken

Ah, je bedoelt die verschrikkelijke winterjassen die iedereen nu weer begint te dragen.

gedicht mijn chagrijn

Mijn chagrijn
Is vaak niet fijn
Soms ook wel
Maar meestal is het de hel

december 6th, 2016

Liefdesletteren: kleine jongen

hartjeopmijnhandomdathetkan

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Zijn te grote rugzak puilde uit met boeken. In de gang stonden verloren schoenen zonder eigenaar. Basisschoolschoenen. Opeens was er gel. Platgedrukte krullen. Meisjes die langer waren dan hij en wiens lichaam hij stiekem bekeek. Weggefrummelde strips. Kinderachtig, mam. Maar bij het slapengaan nog steeds een knuffel en een kus. Voorlopig. Maak je vooral geen illlusies.
Met zijn drieën breeduit fietsen op de weg. Zijn zadel net te hoog, zodat hij altijd op zijn tenen moest fietsen. Hoe was school – gewoon – nog iets geleerd – nee –  en dan gezwijg. Huiswerk zonder hulp. Boemboemmuziek. Slokjes wijn met toestemming en proberen zijn walging niet te tonen. Selfies zonder te glimlachen. Talloze boterhammen met hagelslag, maar wel die met snoepjes erin.

Kleine jongen en toch al veel te groot.

december 2nd, 2016

Hoor wie klapt daar, kind’ren?

Eigenlijk vertel ik nooit wat over mijn werk, want ik weet niet zo goed wat ik wel en niet mag vertellen. Maar vooruit, vandaag maak ik een uitzondering. Ik werk als community manager, wat kort gezegd inhoudt het bijhouden van social media voor allerlei merken. Dat doe ik in het Always On team, waar ik de Always On mama ben, omdat ik de baas ben ik er het langste werk. We werken vooral ’s avonds en in het weekend en dat kan gewoon vanuit huis, want het enige wat je nodig hebt, is een laptop en wifi.

Dat betekent dat we elkaar bijna nooit zien. We hebben elk kwartaal een meeting, maar zijn verspreid over het hele land (er woont zelfs iemand aan het einde van de wereld in Groningen!!!). Als AO-mama acht ik het mijn taak om elkaar tussen de meetings ook een keer te zien voor een broodnodige afspraak met pizza, want daar houden we allemaal van (daar word je ook op geselecteerd tijdens het solliciteren).

Deze maand wilden we graag Sinterklaas vieren, alleen lukte het helaas niet om bij elkaar te komen. Ik ben de kwaadste niet en zei: ‘Als je toch een gedicht van me wil, geef me je adres.’
Zo geschiedde. Dit was al een tijdje geleden, dus die domme kinders waren allang vergeten dat ze een gedicht van me zouden krijgen.

Een paar dagen geleden was het eindelijk zo ver. Het waren ontzettend gemene gedichten (‘Hoe jij in het team bent gekomen, snap ik nog steeds niet/want met je minachting voor katten doe je ons verdriet’ en ‘Ik zie je zo’n vier keer per jaar/maar dat is echt al veel te zwaar), maar toch kreeg ik louter positieve reacties.
‘Ik heb tranen in mijn ogen,’ zei de een. ‘Ik word helemaal warm van binnen.’ zei de kilste van het stel. En ik maar lachen. Want ik had er nog een goede grap in gedaan. Bij iedereen had ik namelijk dit als laatste regel:

‘Lieve *naam*, we zijn zo ver weg en toch ook zo dichtbij
Maar mijn favoriete collega, dat ben jij’

Na het delen van de gedichten in de WhatsAppgroep kwamen ze erachter.

Displaying Screenshot_20161202-172811.png

Ik weet niet hoe lang ik nog AO-mama mag blijven.