Let’s dance

Let's dance. Ook al kan ik niet bij je schouder.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Als klein Laura’tje (nóg kleiner?!) ging ik op dansles. Dat moest van mijn ouders, want dat vonden ze onderdeel van de opvoeding. Tegenwoordig vindt niemand dat meer deel van de opvoeding, stijldansen of met twee woorden antwoorden of gewoon aardig doen tegen mensen. Maar in die tijd vonden mijn ouders dat wel. Mijn broer werd mijn danspartner.

Een detail: mijn broer is zes jaar ouder. Dat is een groot verschil als je acht jaar bent. Vooral qua lengte.

De eerste les was nog zonder de jongens (mannen kon je het niet echt noemen). We dansten op Mambo No 5, wat daardoor altijd een speciaal plekje in mijn hart zal hebben, ook al ken ik de pasjes niet meer. Een dansles werd twee, werd duizend en uiteindelijk haalde ik het niveau goud (dat klinkt heel fancy, maar dat valt wel mee).

Maar toen had ik het er eigenlijk wel mee gehad. Ik bedoel, ik was tien, je hebt maar beperkt de tijd en ik wilde op toneel. Ik danste nog een keer af (inmiddels kon ik wel bij de schouder van mijn broer) en c’est ca.

Als student begon het echter te kriebelen. Ik schreef me in voor een cursus bij het universitair sportcentrum, maar mijn ex-vriend kon die dag niet (en kon/wilde sowieso niet dansen), dus vooruit dan maar. Bij die cursus waren er allemaal stelletjes en een paar vrouwen. Eigenlijk moest je rouleren, maar NO WAY dat de stelletjes met iemand anders zouden dansen. En met een meisje danst het toch anders. Ik hield het al vrij snel voor gezien.

En nu wil ik nog steeds dansen. Maar ik heb geen geld, tijd noch partner. Alle hulp is welkom, bijvoorbeeld iemand die me financieel bijstaat of iemand die mijn huis schoon wil maken en natuurlijk een leuke man die met me wil dansen. Bij voorbaat dank.

12 Comments to “Let’s dance”

  1. De Dijk wilde ook dansen, maar dan op de vulkaan.

  2. Ik ging vroeger op dansles zo rond mijn 14de. En toen deed iedereen dat nog. Nu zijn ze er niet meer voor te porren. Vind het best jammer eigenlijk.

  3. Je ouders hebben wel punten gescoord bij me door stijldansen als verplicht onderdeel van de opvoeding te zien, moet ik zeggen. Maar ik kan me wel voorstellen dat je nu eigenlijk alles alweer vergeten bent qua dansen en pasjes en dan is het hele idee van ‘opvoeding’ wel een beetje mislukt.

    • Haha nee hoor, want ik heb bijvoorbeeld vorig jaar een Lindy Hop-workshop gedaan en je behoudt het gevoel voor dansen wel en de pasjes heb je zo weer geleerd.

  4. Ik zal eens rondluisteren ;) Ik heb een vrijgezelle zoon van 24, maar mocht ie te weten komen dat ik hem heb voorgesteld aan iemand als mogelijke partner, hij kijkt me nooit meer aan….Succes op je zoektocht!!

  5. Ik vond de dansles een gruwel en wil daar verder niemand aan blootstellen..

  6. Mijn schoonouders vinden het ook bij de opvoeding passen. Ik ben blij dat we het niet gedaan hebben. Enrico is een echte sporter en ik niet. Ik was altijd bang dat ik dan enorm snel buiten adem zou zijn en dat hij dan op me af zou knappen.

  7. Ik moést ook op dansles als 6-jarige en omdat ik de enige was, moest ik dansen met de zoon van de dansleraar. Tegen zíjn zin. Het troost toch om te ontdekken dat er nog kindjes in hetzelfde schuitje zaten. ;-)

  8. Ik wil ook dansen. zoek jij met deze eisen voor mij, zoek ik voor jou.

Leave a Reply to Anneke