Archive for april, 2017

april 30th, 2017

You’ll never dance alone

Van Grieks dansen tot Lindy Hop: ik ben van alle markten thuis.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Oké, beeld je even in: een meisje van een jaar of zes, zich schuil houdend achter haar moeders benen wanneer onbekenden (en soms zelfs bekenden) tegen haar praten.

Flash forward, twintig jaar later. Het meisje wordt nu door kinderen ‘mevrouw’ genoemd, maar moet nog steeds haar ID laten zien als ze alcohol koopt. Vanavond gaat ze naar een Lindy Hop-workshop (swingdans uit de jaren twintig) met een vriendin, alleen is de vriendin ziek. Ze heeft twee opties: zielig thuis zitten op zaterdagavond of haar angst overwinnen en in haar eentje gaan. Het filmpje hierboven verraadt al waarvoor ze koos.

Je hebt het misschien al door, slimmerik die je er bent, maar ik ben dus dat meisje. Vroeger vond ik a-l-l-e-s eng. Vooral nieuwe dingen. Maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat het juist heel goed is om enge dingen te doen, want dan zijn ze uiteindelijk niet meer eng en soms zelfs leuk.

Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om nieuwe mensen te ontmoeten. Dus ging ik mensen interviewen voor mijn blog. Inmiddels heb ik via mijn blog al zoveel mensen ontmoet dat ik niet meer zenuwachtig ben als ik een nieuw persoon ontmoet.

Inmiddels stel ik mezelf regelmatig als doel om iets engs te doen. Toneelspelen bijvoorbeeld. Elke repetitie moet ik weer over een drempel, maar als ik het eenmaal gedaan heb, krijg ik er enorm veel energie van. Of ik ga in mijn eentje naar levend stratego. Of ik loop door de stad heen en roep keihard ’tantra seks’ op het Schouwburgplein (dat was tijdens het oefenen van het script voor Omdat het kan, waarvoor we al lopende door de drukke stad onze tekst moesten opzeggen).

Ik zal nooit een spontaan, extravert persoon worden die zonder knoop in de maag naar nieuwe dingen gaat. Maar als je kijkt naar wat voor stappen ik heb genomen sinds mijn kindertijd als verlegen, schuilende meisje ben ik heel trots op mezelf.

Dus ja: ik denk dat ik op Lindy Hop-les ga.

april 23rd, 2017

Laura’s liefdesletteren: stap voor stap

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Al tien jaar lang nam ze de bus naar het gemeentegebouw waar ze werkte. Het was slechts vijf minuten lopen naar de halte, maar vaak voelde het als vijftig. De terugweg was altijd erger, want ze kon niet wachten om thuis te zijn. Schoenen uit, bovenste knoop van haar nette broek los, restje spaghetti in de magnetron. Vaak keek ze ’s avonds series van vroeger, geen puf om achter vriendinnen aan te bellen of ze een keer tijd voor haar wilden vrijmaken.
In de winter was het donker als ze naar huis liep en keek ze stiekem naar binnen. Gezinnen etend rond de tafel, een ouder stel wachtend op het niets in hun leunstoelen. Vaak voelde ze de steek van jaloezie, die ze probeerde te negeren. Ze kon alles doen wat ze wilde. Ze deed het alleen niet.
Het viel haar op als de heg van het huis op de hoek gesnoeid was. Of als de schommels scheef hingen. Ze vroeg zich af waarom de klinkers nog niet uitgehold waren van haar schoenen die daar tien jaar lang, dag in dag uit, overheen liepen. Had ze zo weinig effect op de wereld dat ze zelfs dit niet voor elkaar kon krijgen? Alleen ontkenning hielp haar vooruit.

april 14th, 2017

Laura op WhatsApp

Mijn telefoon en ik zijn echte rapperts, bitches be jealous.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Ooit was ik zwaar tegen WhatsApp, maar zoals al mijn principes gooide ik ook die overboord (alhoewel ik nog steeds nooit gerookt heb, dus laten we dat vooral zo houden). Nu kan ik me geen leven meer zonder voorstellen. Hoe moet ik anders contact houden met vrienden, via e-mail? Wow, superouderwets. En zoals iedereen heb ook ik zo mijn gewoonten op deze app. Ik zou willen zeggen ‘kijk maar mee’, maar ik vind het superstom als bloggers dat zeggen, dus kijk maar niet mee.

– Ik doe vaak alsof ik boos ben op Whatsapp en dat uit zich in HEEL VEEL HOOFDLETTERS EN BOZE SMILEYS :@ :@ :@ :@.
– Goed typen kost tijd. Ik heb geen tijd. En geen zin. Inmiddels zijn mijn vrienden getraind in het ontcijferen van alle typefouten. Zo typ ik automatisch ‘njet’ in plaats van ‘niet’, maar dat krijg je als je er Oost-Europees uit ziet.
– Ik ga niet alles in een bericht typen, want het is leuker om twintig berichten met één zin of woord te sturen.
– Voice messages zijn geweldig. Ik spreek ze ook schaamteloos in op straat en dan gaat het vaak ook over schaamteloze dingen: ‘Jaaaa even over Boer zoekt Vrouw, maar hoorde je wat ze zei? Dat hij het tweede cadeau op de citytrip zou krijgen, ze is echt oversekst oh my god.’
– Ik app vaak random lyrics naar mijn broertje en hij naar mij. Zoals: Schreeuw. Schreeuw. Schreeuw het maar uit. Dit zijn de dingen waar ik zonder kan. Kom op, ik praat tegen je. Kom op. Of: Ik ben echt niet te beroerd voor een extra bordje voer. Maar Edwin zijn broer die doet echt veel te stoer. Fok jullie allemaal, de helft is van mij.
– Mijn favoriete smiley is de lachende drol.
– Mijn groepsgesprekken hebben namen als ‘LTW is lauw’ (met vrienden van mijn bachelor Literatuurwetenschap), ‘Filosofieslet’ (met vrienden van mijn master Filosofie), ‘OKÉ OKÉ OKE’ en ‘stelletje treurwilgen’.
– Ook heb ik om de een of andere reden twee groepsgesprekken met mijn broer en mijn broertje. De een heet ‘jong en lui’, omdat onze ouders ons ‘jongelui’ noemen en de andere ‘kinderen van ’t hele land’, omdat mijn moeder ons zo noemt.
– Ik heb de blauwe vinkjes aanstaan, ook al zorgt dat soms voor frustratie #confrolfreak.
– Ik weet nog steeds niet hoe je gifs via Android moet versturen en dat is heel irritant, want gifs zijn mijn leven en een van mijn vele talenten.
– Zelden geef ik het grote hartje (die krijg je als je alleen een hartje doet, voor de rest geen tekst of andere smileys), maar áls ik het doe, moet je er heel blij mee zijn.
– Ik kan niet tegen veranderingen op WhatsApp (of andere media). Zoals die Snapchatachtige tijdelijke status die er nu is. Doe gewoon niet oké.

Tags:
april 7th, 2017

Omdat het kan.

Zoals jullie misschien wel weten, zit ik bij een studententoneelvereniging (RISK in Rotterdam). Ik had meegedaan aan het eerste halfjaarlijkse project, maar die was in het Engels. Dat is niet erg, want altijd goed om dat te oefenen en dat ging eigenlijk prima, maar toch is het lastiger om te spelen in een taal die niet de jouwe is. Toen ik hoorde dat de stagiair, Sander, een stuk wilde opvoeren, deed ik eigenlijk alleen mee aan de open repetitie onder het mom van ‘even kijken wat het is’, maar zonder de intentie om zelf mee te doen. Ik merkte echter hoe leuk het was om weer in het Nederlands te spelen en bovendien was het idee van het stuk geweldig (‘De Twintigers’ van Don Duyns voor de geïnteresseerden), dus besloot ik mee te doen.

Het stuk gaat over mijn generatie, dus de twintigers. Alleen speelt het zich af in de jaren negentig, waardoor we het een en ander aan hebben moeten passen (maar het is verrassend om te zien hoeveel er nog klopte met meer dan twintig jaar terug). De titel is nu ‘Omdat het kan’ en de samenvatting/teaser is als volgt: Wij twintigers. Wij zitten vol idealen, maar zijn te lui om ernaar te streven. Wij willen indruk maken, maar zijn eigenlijk doodsbang. Wij zoeken echte vriendschap, maar praten vooral over onszelf. Wij: de generatie zonder ruggengraat. De generatie die haar dagen doorbrengt met Netflixen en slapen. Gewoon. Omdat het kan.

Het is een fragmentarisch stuk, dus zijn er weinig terugkerende personages en je gaat van de ene ‘wtf’ naar de andere. Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen, maar denk aan de pseudo-intellectueel die denkt dat hij heel filosofisch bezig is (‘De vraag is het antwoord, maar het antwoord is de vraag niet…’) en een verpleegster die HEEL ERG gelukkig is. Oh en de Pokémon theme song speelt ook een rol.

We zijn nog druk bezig met repeteren, maar jongens, ik vind het zo leuk. Het is een stuk dat helemaal bij me past, maar wat me ook uit mijn comfort zone haalt. Elke keer na een repetitie (niet alleen voor dit project, maar ook bij de halfjaarlijkse groep) besef ik weer dat ik energie krijg van dit soort dingen en dat het belangrijk is om dingen te doen die ik eng vind, want dat brengt me echt zoveel moois.

Dus mocht je denken: ik wil die famous Laura denkt wel eens zien shinen of houd je van gratis, kom dan vooral kijken! Dan beloof ik dat ik geen tien euro voor een handtekening zal vragen.