Omdat het kan.

Zoals jullie misschien wel weten, zit ik bij een studententoneelvereniging (RISK in Rotterdam). Ik had meegedaan aan het eerste halfjaarlijkse project, maar die was in het Engels. Dat is niet erg, want altijd goed om dat te oefenen en dat ging eigenlijk prima, maar toch is het lastiger om te spelen in een taal die niet de jouwe is. Toen ik hoorde dat de stagiair, Sander, een stuk wilde opvoeren, deed ik eigenlijk alleen mee aan de open repetitie onder het mom van ‘even kijken wat het is’, maar zonder de intentie om zelf mee te doen. Ik merkte echter hoe leuk het was om weer in het Nederlands te spelen en bovendien was het idee van het stuk geweldig (‘De Twintigers’ van Don Duyns voor de geïnteresseerden), dus besloot ik mee te doen.

Het stuk gaat over mijn generatie, dus de twintigers. Alleen speelt het zich af in de jaren negentig, waardoor we het een en ander aan hebben moeten passen (maar het is verrassend om te zien hoeveel er nog klopte met meer dan twintig jaar terug). De titel is nu ‘Omdat het kan’ en de samenvatting/teaser is als volgt: Wij twintigers. Wij zitten vol idealen, maar zijn te lui om ernaar te streven. Wij willen indruk maken, maar zijn eigenlijk doodsbang. Wij zoeken echte vriendschap, maar praten vooral over onszelf. Wij: de generatie zonder ruggengraat. De generatie die haar dagen doorbrengt met Netflixen en slapen. Gewoon. Omdat het kan.

Het is een fragmentarisch stuk, dus zijn er weinig terugkerende personages en je gaat van de ene ‘wtf’ naar de andere. Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen, maar denk aan de pseudo-intellectueel die denkt dat hij heel filosofisch bezig is (‘De vraag is het antwoord, maar het antwoord is de vraag niet…’) en een verpleegster die HEEL ERG gelukkig is. Oh en de Pokémon theme song speelt ook een rol.

We zijn nog druk bezig met repeteren, maar jongens, ik vind het zo leuk. Het is een stuk dat helemaal bij me past, maar wat me ook uit mijn comfort zone haalt. Elke keer na een repetitie (niet alleen voor dit project, maar ook bij de halfjaarlijkse groep) besef ik weer dat ik energie krijg van dit soort dingen en dat het belangrijk is om dingen te doen die ik eng vind, want dat brengt me echt zoveel moois.

Dus mocht je denken: ik wil die famous Laura denkt wel eens zien shinen of houd je van gratis, kom dan vooral kijken! Dan beloof ik dat ik geen tien euro voor een handtekening zal vragen.

16 Responses to “Omdat het kan.”

  1. Wat goed zeg. Jongste hier is ook helemaal van het toneel, al gaat het in haar geval nog om kluchten.

    Toitoitoi in ieder geval.

  2. Is een Laufie (= selfie met Laura) ook gratis?

  3. Klinkt goed! Helaas kan ik dat weekend niet, anders was ik wel even komen kijken. Zeker als het gratis is :p

  4. Wat een data zeg… Maar anders… Omdat het kan is bijna mijn lijfspreuk dus..

  5. Ahh ik had dit oprecht in m’n agenda willen zetten maar ik kan allebei de dagen niet. Alsnog wel heel tof dat je de uitnodiging ook deelt! Ik hoop dat je twee heel geslaagde avonden gaat beleven, toneelspelen is volgens mij echt een van de allerfijnste uitlaatkleppen en hobby’s (vooral omdat het ook voor introverten kan werken).

  6. paar vraagjes tot hoe laat duurt e voorstelling en kan ik onderwijl een paar foto’s maken? Ik kan niks beloven maar daar kom ik al weer wat verder mee.

  7. Geweldig!! Ik kreeg al een berg energie door het lezen van je blog.
    Leuk dat je hier zoveel energie uit haalt. Ik wens je veel succes, gewoon omdat het kan!

  8. Ik heb dan echt precies tentamens, Laura. Verdomme :(

  9. Trackbacks

Leave a Reply to Laura denkt