Archive for juni, 2017

juni 24th, 2017

I’m stuck

Hallo, u leest hier de blog van een heel dom meisje uit Rotterdam.

Ik ging in mijn broers huis zitten, aangezien het bij mij binnen 31 graden was (ik ben letterlijk de duivel) en ik last van geluidsoverlast heb (lang verhaal dat ik misschien ooit ga vertellen als ik hier niet meer woon). Mijn broer woont bij me om de hoek, dus dat was handig. Op een gegeven moment was ik wel klaar en wilde ik weer naar huis gaan, aangezien ik zou afspreken met een vriendin. Alleen: ik kreeg de deur met geen mogelijkheid open. Bij binnenkomst had ik hem op slot gedaan, wat ik normaal niet doe, maar ik kreeg opeens paniekgedachtes van inbrekers, maar nu ging dat verdomde slot niet open. Ik zat opgesloten in mijn broers huis. Buiten hoorde ik de vrolijke stemmen van voorbijgangers, die wel vrij waren. Nog nooit had ik zo verlangd naar buiten. Ik appte mijn vrienden dat ze me waarschijnlijk een tijd niet zouden zien. Beschaamd belde ik mijn broer op, die gelukkig klaar was met werken en mij een uur later bevrijdde van de opsluiting (wel pas, nadat hij me uitgelachen had).

Laten we even een flashback doen naar toen ik nog in Oegstgeest woonde en wat een voorbode was, voor wat gisteren gebeurde.

Ik ging naar de bus, maar was mijn ovchipkaart kwijt. Snel rende ik terug naar mijn kamer, maar ook daar kon ik hem niet vinden. Woedend gooide ik de deur keihard dicht, terwijl mijn sleutels er nog inzaten. Gevolg: een deel van mijn sleutels (ik heb nogal een grote sleutelbos) kwam tussen de deur en was met geen mogelijkheid meer los te krijgen. Waarschijnlijk ben ik de eerste ter wereld die dit overkomen is. Ik kon nergens heen. Mijn kamer niet in, want de deur ging niet open, niet uit huis, want geen sleutels en mijn ovchipkaart was nog steeds kwijt. Je kunt je voorstellen hoe gênant het was om de studentbeheerder van het gebouw te bellen of ze me wilde helpen. Na een uur vol verbazing te hebben gekeken (‘Hoe heb je dat in godsnaam gedaan?’), wrikte ze wat met een mes en konden mijn sleutels gered worden. Oh en mijn ovchipkaart? Die lag beneden bij de vuilniscontainers op de grond. Shame on you, Laura, shame on you.

Tags:
juni 15th, 2017

Sorry, ik weet geen leuke titel voor deze blog

'Als ik dan nog iets overhoud, dan koop ik eten en kleren.'

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Ik deed bijvoorbeeld lekker literair in de bieb.

Ik ga jullie niet vervelen met een ‘ik weet niet waar ik over moet bloggen of nou ja, ik heb wel duizend concepten staan, maar ik heb geen zin om daaraan te werken’-opmerking (oeps toch gedaan), maar ik dacht: ik ga eens vertellen waar ik zo ongeveer mee bezig ben deze dagen. Ik kan niet garanderen dat het erg interessant is.

– Work, work, work. Zoals jullie misschien weten, doe ik iets met social media (lekker vaag houden, zo kom je interessant over, je kan natuurlijk ook gewoon op mijn LinkedIn kijken als je nieuwsgierig bent) en dat doe ik vanuit huis. Dat betekent vooral dat ik zit weg te zweten achter mijn bureau (iets met een oud huis en plat dak en bovenste verdieping en kleine kiepramen en volle zon op de ramen en de hel), terwijl ik de kat aai.
– Vrijdag heb ik weer een voorstelling. Dit keer hebben we een festival en omdat ik zo geweldig ben, speel ik in twee van de drie stukken. Het ene stuk is een reprise en het andere is in het Engels en gebaseerd op de mythe over Helena. Ik speel onder andere Zeus, dus ik ben content (op zijn Nederlands, niet op zijn Engels).
– Een minimalist zal ik nooit worden met mijn tachtigduizend boeken (en kleren en haarelastiekjes), maar ik wilde even hip zijn en die challenge doen dat je honderd dingen weggooit. Het is me gewoon gelukt en ik ben nog niet eens klaar (is dat een goed of een slecht teken). Ik heb zelfs een paar boeken weggedaan. De literatuurwetenschapper in me huilt (al waren de boeken die ik heb weggedaan niet echt literatuur te noemen), maar Marie Kondo mag trots op me zijn.
Lindy Hop zat vol, daarom ben ik begonnen met Tranky Doo, een solo jazz dance choreografie in dezelfde stijl. Het is best moeilijk, maar ook heel leuk en ik zou het zeker meer willen doen. Laatste danste ik zo enthousiast dat de zool van mijn schoen eraf viel, ik bedoel maar (is dat een goed of een slecht teken).
– Ik ben Chinees aan het leren voor straks in Taiwan. Misschien denk je: waar slaat dat op, je bent daar maar twee weken. Maar het lijkt me zo raar om in een land te zijn waar je echt geen drol van de taal snapt (maar echt geen drol) en bovendien is het leuk om nieuwe talen te leren en zo een doel te hebben. En ik kan met Enya oefenen. Wist je bijvoorbeeld dat je het Chinese woord voor kat uitspreekt als ‘mau’? Ik vind dat persoonlijk hilarisch, maar wie ben ik.

Nou, ik hoop dat dit genoeg was om een beetje voyeuristisch genoegdoening bij jullie naar boven te brengen en anders kunnen jullie altijd vragen stellen die ik niet ga beantwoorden. Bedankt voor het kijken, vergeet niet te reageren, laat een reactie achter in de comments (ik vind het altijd zo dom als mensen dat zeggen) en doe een duimpje omhoog!

juni 4th, 2017

Laat me je de stad tonen, waarvan ik ben gaan houden


Weglopen voor de paparazzi, een dagtaak voor mij.

De bel ging. Opeens kwam het besef binnen: ik heb mijn adres gegeven aan iemand die ik niet in het echt ken en ik ga de hele dag met haar spenderen. Het voelde als een Tinderdate. Wat als ze een vies, oud mannetje was? Of gewoon ontiegelijk saai?

Mylène bleek gewoon hetzelfde te zijn als op haar blog: lief, leuk, beetje gek. Op haar blog had ze een oproep gedaan aan mensen om hun stad aan haar te laten zien. Ik ben de vervelendste niet, dus ik wilde haar mijn Rotterdam wel showen. En zo geschiedde.

Uiteraard heb ik haar alleen de dingen laten zien die ík leuk vond. Zoals Mylène al goed omschreef, betekent dat vooral boeken, eten en de bioscoop. Ik zal jullie de route vertellen, ook al dacht mijn reisgenoot dat dat niet boeiend zou zijn, maar ze weet duidelijk niet hoe fabulous ik ben:

– De Statensingel. Hier kun je lekker op het gras zitten en naar de mooie, oude huizen aan de overkant staren. Of mensen zien die hun konijn uitlaten. Alles kan in Rotterdam. Ondertussen wees iemand me erop dat heel de stad mijn ondergoed kon zien, aangezien mijn jurkje was blijven haken achter mijn tas. Ik foeterde Mylène uit en eiste dat ze mijn achterkant in de gaten hield.

Rotterdam is niet romantisch/heeft geen tijd voor flauwekul/is niet vatbaar voor suggesties/luistert niet naar slap gelul/’t Is niet camera-gevoelig/lijkt niet mooier dan het is/Het ligt vierkant hoog en hoekig/gekanteld in het tegenlicht/Rotterdam is geen illusie/door de camera gewekt/Rotterdam is niet te filmen/Rotterdam is vééls te ècht

– Proveniersstraat: hier kun je het gedicht Rotown Magic vinden van Jules Deelder, maar ook een kruispunt met allemaal leuke zaakjes zoals Booon (om te lunchen).
– Altijd in de Buurt op het Weena. Hier hebben ze heel lekkere American pancakes, waar Mylène duizend foto’s van maakte, zodat het koud werd en ik al mijn pancakes naar haar hoofd gooide, echt zonde.


Dit was ongeveer 192 foto’s voor het pannenkoekenincident. 

– Lopen langs de beelden bij de Westersingel. Ik fiets hier altijd langs, dus dan heb ik geen tijd om de beelden echt te bekijken en dat is maar goed ook, want sommigen zijn echt disturbing.


Hipsteralarm is ringing.

– Nieuwe Binnenweg, een van mijn favoriete straten. Hier zit bijvoorbeeld Rotown (om uit te gaan), Koekela (voor taart en koekjes) en de Leeszaal (voor gratis boeken). In een zijstraat (Gouvernestraat) zit Kino, een natte droom van een bioscoop voor alle hipsters. Weer kwam er iemand naar me toe om te melden dat de hele wereld kan zien wat voor kleur ondergoed ik aan had. Ik sloeg Mylène met een gratis boek uit de Leeszaal om de oren en dreigde om een vervelende blog over haar te schrijven. De rest van de trip bleef ze naar mijn derrière kijken, wat me zenuwachtig maakte. Dit was toch niet echt een Tinderdate?


In mijn natuurlijke habitat. Ben er niet helemaal gerust op dat er zoveel foto’s van me gemaakt worden. Wat gaat ze daar in godsnaam mee doen, boven haar bed hangen?

– Uiteraard moesten we even naar Cinerama, een ouderwetse bioscoop die al duizend keer gesloopt zou worden, maar gelukkig is dat nooit gebeurd. In de volksmond (aka door mijn broer) ook wel Cinedrama genoemd.


Jammer dat ik er niet in mag. GET OUT. Lekker verwelkomend hoor.

– We pakten de metro naar Wilhelminaplein, waar we plotseling een andere uitgang namen en ik compleet in de war was. Ik wist wel dat we minimaal een keer moesten verdwalen, want ik heb het ruimtelijk inzicht van een legoblokje. Maar het kwam allemaal goed.
– Even spieken bij LantarenVenster. Nog een bioscoop, jawel. Deze bios was ooit hip, maar inmiddels hebben alle gepensioneerden het ook ontdekt en is de gemiddelde leeftijd van de bezoekers 95+.
– We dronken wat bij hotel New York, waar heel erg vroegah de boot naar Amerika ging (de naam verraadt het al enigszins). Ik had eigenlijk zin om de rest van mijn leven te blijven zitten, want volgens Mylènes mobiel hadden we al  7,7 kilometer gelopen en dat vond ik wel genoeg voor de rest van de maand. Maar natuurlijk moest zij weer zo nodig foto’s maken. Ik heb gedreigd haar camera af te pakken en voor vijftig euro op Marktplaats te zetten. Dat mocht helaas niet. Wel voor honderd euro.


Waarom doen we alsof fotografen cool zijn, terwijl ze heel creepy foto’s maken van random mensen? Stop deze overlast!

– Uiteraard moesten we naar de Fenix Food Factory, want Mylène woont in Utrecht en ik wilde laten zien dat Rotterdam echt wel kan concurreren met Uutje op het gebied van hipsterigheid.


Even laten zien wie de baas is.

– Het Deliplein wilde ik haar ook niet onthouden, want daar zit Kopi Soesoe (inclusief huiskat) en de Ouwehoer (inclusief schilderijen van naakte vrouwen).


Katendrecht was vroeger de buurt waar de dames van plezier rondhingen. Nu zijn er vooral hipsters van plezier.

– Als laatste bezienswaardigheid bezochten we metrostation Rijnhaven. Mylène was zo ontroerd dat ze niet kon ophouden met huilen.

Bovenstaande foto’s zijn dus allemaal van die huilie (Mylène Sopacua), maar ik snap het wel als jullie niet geloven dat ik echt met haar was. Ik bedoel, is er ook maar een foto waar ze zelf op staat? Nee. Nog nooit van een selfie gehoord en dat noemt zichzelf dan fotograaf.

Op Rotterdam Centraal namen we weer afscheid. Ik zei tegen Mylène dat ik het erg gezellig vond, maar dat ik het meer als iets vriendschappelijks zie. Het lag niet aan haar, het lag aan mij. Ik hoopte dat we nog Facebookvrienden kunnen blijven. Ze rende huilend weg. Jankebalk.

(Trouwens, ik zou graag weer met bloggers/lezers willen afspreken, want dat is gewoon leuk. Dus als je dat leuk lijkt, misschien in combinatie met een gekke actie zoals dat ik een paar jaar geleden wel eens warme chocolademelk heb uitgedeeld tijdens de winter op station Delft, let me know)