Archive for juli, 2017

juli 24th, 2017

26 and still counting

blaasdekaarsjesmaaruit

Ja, die mooie dag is weer aangebroken: ik ben jarig! Vandaag ben ik 26 geworden en ik wil geen woord horen over dat dit dichterbij de 30 dan de 20 is. Laat dat jullie verjaardagscadeau aan mij zijn.

Elk jaar begin ik mijn verjaardag minder boeiend te vinden, maar ik zeg geen nee tegen taart. Daarom vier ik mijn verjaardag vandaag zoals ik het liefste heb: taart eten met een vriendin en daarna naar mijn ouders, broer en broertje toe. Wat ik het meest waardeer in deze mensen is dat ze met niet toezingen. Serieus, zijn er mensen die dat wél leuk vinden?

Mijn verjaardag is ook altijd een moment voor mij om te reflecteren op het afgelopen jaar en te kijken wat het volgende jaar me brengt. Hoewel ik nog niet ben, waar ik zou willen zijn dit jaar, heb ik toch veel persoonlijke overwinningen geboekt. Ik ben weer op toneel gegaan en heb daar veel geleerd (zoals dat ik het zo ontzettend leuk vind en dat ik er zeker mee door moet gaan). Ik ben op dansles gegaan (Tranky Doo) en heb ontdekt hoe belangrijk het is om niet alleen met je hoofd, maar ook eens met je lichaam bezig te zijn. Ik heb weer lieve mensen leren kennen en ben erachter gekomen dat de lieve mensen die ik al kende nóg liever zijn dan ik al dacht.

En dan komend jaar, wanneer ik in ieder geval ga verhuizen. Ik vond het ontzettend moeilijk om te kiezen waar ik naar toe wilde (Leiden of Utrecht), maar na een gesprek met mijn moeder (dat helpt altijd) ben ik eruit: ik wil in Utrecht gaan wonen. En ik kan al jullie tips gebruiken! Ik wil graag een studio (of appartement, but ain’t gonna happen) for max 700 euro (met mogelijkheid tot huurtoeslag). Dus als je iets weet of weet hoe ik het beste een huis kan zoeken, laat het me weten en je krijgt tachtigduizend karmapunten.

Tags:
juli 21st, 2017

I’m ready for my close-up

Weten jullie nog dat ik blogde over mijn voorstelling? Liesbeth was een van de mensen die reageerden en wel met een heel lief voorstel: ze wilde wel foto’s maken. Helaas ging het door omstandigheden niet door. Ze voelde zich schuldig (nergens voor nodig) en bood me daarom een fotoshoot aan. Ik houd er niet van om gefotografeerd te worden (ik ben zo’n persoon die dan heel awkward wordt en enorm bewust van alles wat ik doe), maar zoiets sloeg ik niet af.

Dus op naar Eindhoven. Eerlijk gezegd twijfelde ik of Eindhoven wel mooie plekken had voor zoiets (hoop dat er niet teveel Eindhovenaren/Eindhovers/Eindjes??? mijn blog lezen), maar er bleek nog een stukje groen te vinden. Ik probeerde de studenten op de campus te negeren, terwijl ik als een schaap in de camera keek. Gelukkig kon Liesbeth goed aanwijzingen geven (een hand in de heup, haar naar een kant, kijk nu hier heen, kijk nu daarheen). Dus bedankt, Liesbeth!

Ik denk niet dat ik gefotografeerd worden ooit leuk ga vinden, maar het is leuk om dit soort foto’s van jezelf te hebben. Ik vond het nu wel weer best met op de foto staan, maar toen kwam mijn moeder met wat ze voor haar verjaardag wilde: jawel, foto’s van haar kinderen, zodat ze aan de wereld kan showen hoe famous die zijn. Zucht.

juli 13th, 2017

Mijn allergrootste fan: mevrouw Veltmuis

Ik stond laatst voor een poppenkraam, daar zag ik mooie poppen staan.

Je zou denken dat mijn ouders mijn grootste fans zijn. Dat ze elk uur van de dag verheugd achter de computer zitten, hopend op een nieuwe blog. Ik bedoel, daar zijn het ouders voor toch? Maar nee, niets is minder waar. Ik had het tegen mijn moeder over een blog die ik had geschreven.
‘Oh, die heb ik niet gelezen,’ zei ze.
Deze blog was al van tienduizend weken geleden, dus ik moest huilen en eiste dat ik door andere ouders geadopteerd werd.

En toen kwam daar mevrouw Veltmuis.*

Het erge is, dat mevrouw Veltmuis een jaar boven mij zat tijdens mijn studie Literatuurwetenschap in Leiden. Nu moet je weten dat het gemiddelde jaar daar uit twintig mensen bestond (mijn jaar zelfs uit vijftien) en je soms een vak had met het jaar boven je (wereldliteratuur, whoop whoop), dus je kende ze. Ik kende mevrouw Velthuis niet. Als ze had gezegd dat ze wiskunde studeerde, had ik het ook geloofd (oké niet echt, ze is duidelijk een alfa).

Maar ze begon te reageren op mijn blog en langzamerhand raakten we bevriend. Elke dag vroeg ze wanneer er een nieuwe blog komt en als die er dan eindelijk was, reageerde ze binnen een minuut met een heleboel regenboogsmiley’s, omdat ze zo blij was.

Kijk, vader en moeder, zó hoort het.

Nu beschouwde ik mevrouw Veltmuis als een van de vele fans. Als je zo famous bent als ik kun je ze gewoon niet allemaal uit elkaar houden. Goed, ik ben zo groot geworden vanwege mijn fans, maar hallo, het is zó vervelend dat ik niet eens normaal naar de supermarkt kan. Dat iedereen maar met me wil trouwen. En dan al die spondeals die ik aangeboden krijg, vermoeiend.

Maar toen onthulde mevrouw Veltmuis iets wat ze al die tijd voor mij verborgen had: ze is ook famous. En nog bekender dan ik. Ze heeft namelijk in een Bassie en Adriaanaflevering gezeten (zie hierboven de roze ‘pop’ bij 4:03).

Consider me defeated.

*Ze heet niet echt zo, maar leeft nu in anonimiteit, omdat ze niet kon dealen met alle publiciteit.

Tags:
juli 6th, 2017

Laura’s liefdesletteren: belofte maakt schuld

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Er zijn zoveel dagen voorbij gegaan waarop ik niet aan je denk. En dagen waarop ik denk dat ik niet aan je denk. Ik ben vergeten hoe je rook als je net de douche uitstapte. Hoeveel moedervlekjes je linkerschouder versierden. Soms bel ik je, maar de stem van de voicemail ‘Dit is Sanne, ik ben er even niet. Misschien bel ik je terug.’ klinkt steeds minder vertrouwd en meer blikkerig. Op jouw nachtkastje liggen nu andere boeken. In de spiegel kijkt iemand hoe de lijntjes op haar gezicht veranderen. Waar je kleding heen is, weet ik niet. De rode jurk had je aan, toen.
Inmiddels heb ik een kind dat jij nooit hebt gedragen. Ik draag polo’s, waar jij zo’n hekel aan had. Soms is het alsof je nooit hebt bestaan en soms is het alsof je nooit weg bent geweest.

Er zijn zoveel dagen voorbij gegaan waarop ik niet aan je denk. Omdat ik het niet durf. Omdat schuld een gevoel is dat in alle hoeken kruipt en me nooit meer laat gaan. Omdat ik zou willen dat ik je nooit had gekend.

juli 2nd, 2017

Uw blogger heeft weer wat meegemaakt

Ja, mijn leven zit vol spanning en sensatie. Ik zou een vlogger moeten worden (mensen die nu ‘Jaaa!’ zeggen, zijn af). Dit keer was het geen domheid van mijn kant, maar… Ja, van wie eigenlijk? En was er überhaupt wel sprake van domheid? U leest het allemaal in deze spannende blog!

Het is vrijdagnacht en ik kan niet slapen. Opeens hoor ik een harde knal. Alles trilt. Ik slaap met oordopjes in, dus mijn eerste gedachte is een blikseminslag ergens dichtbij. Ik neem mezelf voor om in de ochtend te googelen hoe dat zit met blikseminslagen. Maar dan hoor ik sirenes. Ik besluit toch even naar buiten te kijken. De politiewagen gaat mijn straat in. Het zal toch niet…? Ik doe mijn deur open en hoor het brandalarm (ja, die hoor je dus niet als je binnen in je hus bent, wat echt heel erg handig is) en ruik rook. Meteen slaat mijn hoofd op hol. Er is brand, maar waar en hoe kom ik eruit is en hoe moet dat dan met Dikkie en kut, kut, kut. Ik spreek een willekeurige buurman aan, die me vertelt dat er een auto in de fik is gevlogen op de parkeerplaats. De paniek maakt plaats voor verwarring. Ramptoerist als ik ben, kijk ik uit zijn raam en zie de brandweer blussen. De brandweer komt langs om te vragen of ik last heb van rook in mijn huis (ja, ook al heb ik mijn deur niet lang open gehad) en gebiedt me om ramen en deuren gesloten te houden. Ik ga weer in bed liggen en maak me zorgen om de kat. Als ik al last heb van de rook (pijnlijke keel), hoe zit dat dan met haar? Rampscenario’s gaan door mijn hoofd (kat dood, dagen rook in huis, alle kleding in de wasmachine, failliet door rekening waskosten, zwerven op straat, bevroren onder een brug, pas twintig maanden later wordengevonden) en de adrenaline stroomt nog door mijn aderen (kan dat?). Pas een paar uur later lukt het me om in slaap te komen en ik word nog een paar keer wakker.

Dit verhaal eindigt met een anti-climax. De kat leeft nog (die lag lekker te tukken toen ik wakker werd), de rook is verdwenen, alleen de vuile kleding hoeft in de wasmachine en het is hier 24 graden in huis, dus bevriezen zal ik niet zo snel, laat staan onder een brug. Ik heb geen idee waarom die auto ontploft is. Maar dit alles betekent wel dat ik nog steeds blogjes kan schrijven, dat dan weer wel.