Waarom ik ben verhuisd (spoiler: niet vanwege iets leuks)

Twee jaar geleden kwam ik in Rotterdam te wonen, nadat mijn relatie uitging en ik snel iets anders moest vinden, omdat we ook samenwoonden. Na twee weken (!!!) vond ik een studio in Blijdorp, dankzij de wijsheid om me op mijn achttiende in te schrijven voor sociale huurwoningen in Rotterdam en ik dus genoeg wachttijd had.

Hoewel ik me k u t voelde (liefdesverdriet, we’ve all been there), leek het in eerste instantie perfect. Het gebouw waarin ik woonde was mooi (jaren dertig, glas in lood!), ik had een studio van veertig vierkante meter dat dankzij huurtoeslag betaalbaar was, dichtbij het station en het centrum. Maar perfectie bestaat duidelijk niet.

Na een paar maanden trilde mijn vloer. De buurman had zijn muziek zo hard opstaan dat ik zelfs niet normaal meer kon nadenken. Dat is niet handig als je moet studeren en (thuis) werken, dus belde ik aan. Drie gangsterachtige jongens stonden voor me. Ze begrepen niet waarom ik vroeg of de muziek zachter mocht, maar uiteindelijk werd het rustig.

Fast forward, anderhalf jaar later. Bijna elke dag hoor ik hiphopmuziek, boem, boem boem. De buurman heeft een of andere dure geluidsbox, waardoor het gedreun extra hard te horen is. Overdag zit ik met oordopjes in. Af en toe bel ik aan, omdat ik er niet van kan slapen. De buurman begrijpt het niet (‘Het is vrijdagavond, half een ’s nachts, je bent jong, waarom ga je niet uit?’), maar zet hem vaak wel zachter. Ik probeer er maar mee te leven, maar echt bevorderend voor mijn woongenot is het niet.

Het is nacht en het is weer raak. Ik ben het zat en stijf van de adrenaline bel ik aan. Ik vraag aan de buurman of de muziek zachter mag, omdat je geen overlast mag veroorzaken na tien uur ’s avonds (dat had de huismeester mij verteld, maar later bleek dat je gewoon nooit overlast mag veroorzaken, op welk tijdstip dan ook). Hij is het er niet mee eens.
‘Zal ik anders de politie bellen?’ vraag ik.
Hij bedreigt me, zegt dat zijn vrienden van de straat me dan op zullen zoeken.

De volgende ochtend besef ik pas wat er is gebeurd. Vanaf dat moment voel ik me niet meer veilig in mijn huis en in het gebouw. Ik stel de woonstichting op de hoogte en het duurt eindeloos lang, voordat er iets gebeurt. Ik moet eerst een bemiddelingsgesprek beginnen (met behulp van een bemiddelingsbureau) en als dat niet lukt, wordt het een rechtszaak.

Terwijl ik wacht tot het individuele bemiddelingsgesprek wordt ingepland, word ik jarig. Het duurt lang, voordat ik in slaap val, want ik hoor alleen maar boem boem boem. Aanbellen of de politie bellen durf ik niet meer na de bedreiging. Ook de volgende nacht en die erna slaap ik slecht door de muziek. Wanneer de muziek ophoudt, kan ik alsnog niet slapen, omdat ik bang en verdrietig ben. Er is niets wat ik kan doen (politie bellen zou vanwege de bedreiging mijn allerallerlaatste optie zijn, overigens waren ze wel op de hoogte, maar zijn ze niet langsgegaan, omdat ik dat (nog) niet wilde) en ondertussen ben ik zo ontzettend moe, maar moet ik wel van alles doen. Sindsdien heb ik niet meer thuis geslapen.

Een paar dagen later ontvang ik een brief van de woonstichting. Er is een geweldincident geweest in het gebouw (wat precies wordt niet duidelijk) en dat staat niet op zichzelf. Zelf heb ik ook dingen gemerkt, zoals zwervers die in het trappenhuis bij mij om de hoek lagen en alles vervuilden daar, mensen die vechten in de gang, onbekende mensen in het gebouw. En het is de druppel. Ik ben niet veilig in mijn eigen huis noch in het gebouw. Ik was ondertussen al dringend op zoek naar een huis in Utrecht, maar het ging me niet lukken om zo snel aan een huis te komen met mijn inkomen en kat (Dikkie is heel lief, maar met dit soort dingen maakt ze het echt veel moeilijker). Gelukkig kon ik in een andere woning in Rotterdam met huisgenoot waar ik tijdelijk verblijf, totdat ik iets nieuws heb gevonden in Utrecht. Overigens kwamen er op de dag dat ik ging verhuizen nog een paar agenten met stormram het gebouw binnen en stonden er militairen voor de voordeur. Never a dull moment, zullen we maar zeggen.

De afgelopen maanden waren dus behoorlijk klote. Ik wist hiervoor niet hoeveel invloed buren kunnen hebben op je leven en hoe erg het is om je onveilig te voelen in je eigen huis en gebouw. Gelukkig woon ik er niet meer.

Tags:

16 Responses to “Waarom ik ben verhuisd (spoiler: niet vanwege iets leuks)”

  1. Bah, wat een nare ervaring lijkt me dat. Fijn dat je er nu weg bent!

  2. Dat is idd best kut, ja. Ik heb gelukkig eigenlijk nog nooit last gehad van buren / medebewoners (afkloppen), maar ik kan begrijpen dat je er knettergek van wordt!

  3. Ah wat ontzettend naar! :( Wat fijn dat je nu een nieuwe woning hebt, hopelijk kun je daar ook deze periode achter je gaan laten! Ik heb wel eens last van de muziek van mijn buren, maar die zijn wel zo lief dat ze dan luisteren als ik vraag of het zachter mag, zonder ellende..

  4. Wow wat een heftig verhaal. Lijkt me inderdaad heel naar om je niet veilig te voelen in je eigen huis en gebouw. Fijn dat je nu ergens anders zit en hopelijk vind je snel een leuk plekje!

  5. Fijn dat je daar weg bent. Ik wens je een levenlang fijne buren toe… Dat heb je verdient na deze ellende..

  6. Wat naar! Inderdaad, gelukkig woon je er niet meer…

  7. Je had er al iets over verteld. Wat een vreselijke bende, hoop dat je snel weer iets hebt. Bel nog even achter die woningstichting aan dat ze wat aan die gast doen. Wie weet weten ze al die feiten niet en kunnen ze met het politieverslag die klootzak eruit gooien. O en aangifte doen moet je dus ook nog. Daar hebben ze wel wat aan;) als hij dan weer zoiets doet kunnen ze hem langer vasthouden. Tenzij hij dat andere ook was dan is het alleen nog maar extra. Ook dat je nu ergens anders tijdelijk zit is een goede voor de woningbouw.

  8. Wat een verhaal!

    Buren zijn inderdaad superirritant soms (=vaak). Ben blij voor je dat je nu een veilige en rustiger plek hebt gevonden!

  9. Jeetje wat een verhaal.
    Wat rot dat je zo uit je eigen woning heb moeten vluchten. Je huis zou je thuis moeten zijn. Niet een plek waar je je niet veilig voelt.
    Ik hoop dat je nu wat meer rust kunt vinden. En je weer thuis voelt in je eigen huis.

  10. He bah wat akelig en naar allemaal. Gelukkig ben je er weggekomen. Ik wens je veel rust en weinig herrie.

  11. Jemig wat een nare ervaring! Je huis zou juist een plek moeten zijn waar je je veilig kunt voelen. Hopelijk vind je snel het perfecte plekje!

  12. Jemig, wat een naar gedoe allemaal. Ik hoop dat je snel een fijne plek in Utrecht vind met de aardigste (of in ieder geval, stilste) buren ter wereld!

  13. Wat een verschrikkelijke ervaring als je je niet veilig voelt thuis. Hopelijk wordt die vervelende buurman uitgezet. Heb je sl kennis gemaakt met jouw nieuwe buren?

    • Ja, inderdaad. De bovenburen zijn studenten en met een heb ik kennisgemaakt en dat was zelfs een leuke, aardige jongen! Dus dat is al stukken beter gelukkig.

  14. Trackbacks

Leave a Reply to Laura denkt