A(l)so

Zoals ik al eerder vertelde, had ik een tijdje een Annie M.G. Schmidt-obsessie. Vorige week was dan eindelijk de dag dat ik naar de musical ‘Was getekend, Annie M.G. Schmidt’ ging met mijn Mutti. We hadden er zin in, zelfs toen we zagen dat er geen enkele bezoeker onder de vijftig jaar was, behalve ik. Iets met een oude ziel, weet je wel.

En de musical was ook echt leuk en een aanrader. Oké, af en toe zongen er mensen heel vals mee met de muziek, maar ik was nog wel bereid dat te laten gaan. Totdat er een schermpje opflikkerde in het donker.

De vrouw voor ons vond het blijkbaar niet echt leuk en een aanrader. Even Facebook checken, waarom ook niet. Nou, omdat het heel storend is, mevrouw. Het meest irritante wat je kan doen tijdens een voorstelling, naast praten, is op je telefoon kijken. Ik ben geen boos persoon, behalve in het verkeer en als mijn broertje irritant doet en als mensen harde muziek luisteren in de trein en als mijn kat niet geaaid wil worden en met dit soort dingen.

Dus zat ik in een dilemma. Deze vrouw zat namelijk schuin voor ons, dus het was moeilijk voor mij om bij haar te komen (ik ben niet zo lang). Maar ik wilde er wel wat van zeggen, want dat licht is enorm storend voor iedereen boven haar en het is gewoon enorm asociaal. Maar wat zeg je dan? En moet je überhaupt iets zeggen?

Ik kwam er niet uit en heb uiteindelijk niets gezegd, maar zo’n situatie komt onvermijdelijk nog een keer voor. En daarom wil ik jullie advies: moet je iets zeggen (ik vind van wel) en zo ja, hoe moet je het dan zeggen? Of moet je gewoon die telefoon uit haar handen slaan? Ik hoor graag jullie wijze woorden.

3 Comments to “A(l)so”

  1. Volgende keer mag je keihard meppen en zeg je dat ik het goed vond.

  2. En even hard kuchen dan? Dat werkt ook wel eens

  3. Annie MG Schmidt is/was en zal altijd geweldig zijn.

Leave a Reply to Inge