Hallo, wie heb ik (niet) aan de lijn?

Opeens kon je iets op Whatsapp doen wat natuurlijk helemaal niet de bedoeling was: daadwerkelijk praten. We hielden juist zo standvastig vast aan de getypte woorden, waarin je de nuance niet kon lezen en je geheid ruzie kreeg, maar onze stembanden gebruiken, ho maar. Dat was zo ouderwets. Dat deden onze ouders nog, kun je nagaan.

Maar toen kwam de voice message.
‘Jeetje,’ dachten we. ‘Dat typen is toch best onhandig. We maken best vaak fouten (ik zeg bijvoorbeeld altijd ‘njet’ in plaats van ‘niet’ en dat is niet, omdat ik er zo Russisch uit zie met veel make-up op), het duurt oneindig lang en ain’t nobody got time for that.’
Dus begonnen we onze berichten in te spreken. Wat we van de laatste aflevering van Boer zoekt Vrouw vonden, dat er een leuke jongen in de trein zat, wat we gingen eten die avond.

Eerst alleen in de veiligheid van ons eigen huis. Hoogstens de kat hoorde je praten en dacht: huh, heeft die vrienden of is ze weer tegen zichzelf aan het lullen? Maar daarna ook al lopend naar het station, ’s avonds, als er weinig mensen op straat waren. En oké, op een gegeven moment zelfs in de trein waar die leuke jongen zat. Schaamte bestond niet meer voor ons.

En zo bewogen we ons voortaan over de wereld. Pratend in onze telefoons tegen onze vrienden. Net als vroeger.

7 Comments to “Hallo, wie heb ik (niet) aan de lijn?”

  1. Is ook veel makkelijker dan dat getyp de hele tijd :p

  2. O nee ik vind dat echt veel te veel op bellen lijken en dat vind ik doodeng. Ik blijf lekker typen.

  3. Ik vind het net voicemails. En die optie heb ik uitgezet…

  4. Oh, ik vermijd het ontzettend. Ik houd niet van het inspreken noch van beluisteren. Ik houd ook niet van bellen dus ja…

  5. Ik heb gisteren gewoon gebeld met een vriendin. GEBELD. Kun jij het geloven? (Ze heeft me de laatste maanden subtiel bespeeld door steeds vaker voice messages in te spreken, en toen was bellen ineens nog maar een kleine stap …)

Leave a Reply