Archive for september, 2018

september 30th, 2018

De Nacht van de Poëzie, vrijwilligen en vele ontmoetingen

View this post on Instagram

Gisteravond was helemaal top.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenktwel) on

Nadat ik naar het Waanzin festival was geweest (en mocht livebloggen!!!), had ik de smaak van de culturele festivals wel te pakken. Dus hop, ik schreef me in als vrijwilliger voor de Nacht van de Poëzie in Tivoli, Utrecht en was er helemaal klaar voor.

Alleen… ik kon daar eenmaal aangekomen de envelop met mijn naam niet vinden.
‘Oh, hier is ‘ie!’ zei een meisje aan wie ik me helemaal niet had voorgesteld.
Verbijsterd keek ik haar aan. Ze legde uit dat ze mijn blog kende en een enorm fan was (dat laatste weet ik niet meer zeker, maar zal ongetwijfeld zo zijn, want nou ja, duh). Jenneke heette ze. Ik herkende haar naam van reacties, want je hebt alles aan je fans te danken, dus zorg dat je weet wie ze zijn. Het enige vervelende is: je komt ze o-ver-al tegen. Ik wilde gewoon een rustig avondje zonder al die heisa. Maar nee hoor, ze weten me altijd te vinden. Gelukkig stond Jenneke op een andere shift ingedeeld en kon ik rustig programmaboekjes uit gaan delen bij de ingang.

Je raadt het al. Ik kwam Karlijn wéér tegen. Helaas ben ik heel erg professioneel en moest ik dus wel aardig tegen haar doen, maar het begint nu echt wel vervelend te worden. Ook zag ik Mariska en haar vriend, maar die wisten me om te kopen door te beloven dat ik altijd hun katten mocht aaien.

Het hield niet op. Ik kwam mijn lerares Nederlands tegen (op de een of andere manier zijn er overal waar je bent mensen uit de Hoeksche Waard en zoveel mensen wonen daar nou ook weer niet), een oud-collega van mijn stage bij de uitgeverij en iemand van theatersport. Geen moment rust heb ik gehad.

Gelukkig kon ik tussendoor nog Judith Herzberg, Ted van Lieshout, Willeke Alberti (jawel) en the Tallest Man on Earth bekijken. Eenmaal in de Grote Zaal met het donkere licht kon ik me gelukkig verschuilen in de anonimiteit.

(oftewel: ik heb een superleuke avond gehad, veel fijne mensen gesproken en mooie poëzie opgesnoven. Utrecht blijkt toch ook gewoon een dorp te zijn)

september 14th, 2018

Het leven zonder kat

Er is een week verstreken sinds Dikkie weg is. Ze heeft haren achtergelaten als souvenirs. Ze zitten op mijn kleding, in hoeken en op de mat voor mijn deur. Een week geleden had ik haar voor het laatst op schoot. Ze is zo zacht. Nadat we haar weg hadden gebracht, heb ik gehuild in de auto. Eenmaal thuis voelde het rustig. Toen wist ik dat ik de juiste beslissing had gemaakt.

In zo’n kleine ruimte heeft een kat veel impact. Ik struikel niet meer over haar als ze me achtervolgt. Maar ze achtervolgt me nog wel. Ik word wakker en vraag me in mijn halfslaap af waar ze is. Ik hoor geluid en denk: Dikkie is aan het eten. Ik kom ’s avonds laat thuis en praat tegen haar, maar Dikkie is er niet meer.

Ik kan nog wel naar andere katten kijken. Glimlachen als ik mijn sokken met kattenkoppen zie. Door het gangpad met het katteneten lopen in de Albert Heijn zonder iets te pakken.

Maar dan ben ik opeens verdrietig. Om alles. Ik wil huilen en een kat op schoot die er niets van begrijpt. Baby’s hebben huidhonger, maar ik heb aaihonger. Dikkie is er niet meer.

Ik kan niet meer zeggen dat ik een kat heb. Tegen nieuwe mensen heb ik het nog over ‘mijn kat’, want anders voelt het niet goed. Hoe moet je het anders noemen, ex-kat, voormalige kat of gewoon niet meer over hebben? Ze wordt steeds minder van mij, later wordt het ‘ik had ooit een kat’ en daar wil ik niet aan. Ze is mijn kat, ze zal altijd mijn kat blijven, alleen woont ze niet meer bij mij.

Ze zit nu in een ander huis met andere mensen. Een huis met veel ruimte en mensen met veel aandacht en liefde. Een huis waar ze haar anders noemen. Dikkie is er niet meer.

september 5th, 2018

In mijn huisje woont een echte prinses

Waar ging je naar toe? Disney.
Hoe lang? Drie dagen.
Met wie? Mijn ouders, broer en broertje.
Waarom? Omdat mijn ouders dit jaar veertig jaar getrouwd zijn.
Waren jullie niet al naar Londen gegaan om dat te vieren? Ja.
Is dat niet een beetje too much? De liefde moet je zo vaak mogelijk vieren.
Oké dan. Oké.
Waar ben je allemaal ingegaan? Pirates of the Caribbean (twee keer), It’s a Small World, Buzz Lightyear Laser Blast (drie keer), Ratatouille (twee keer), het treintje in het park, de bus langs allemaal sets, Crush’s Coaster en misschien wel meer, maar weet ik niet meer.
Ben je niet in een achtbaan gegaan? Nou nee, want ik ben fysiek nog niet honderd procent in orde en ik vind het ook een beetje eng, hoewel ik tien jaar geleden nog wel durfde. Ik had niet door dat Crush’s Coaster ook een halve achtbaan was, dus daar heb ik heel hard gegild.
Waarom sta je niet op de foto met Mickey? Mickey is niet famous genoeg voor mij.
Wat viel je op? Dat kinderen heel veel huilen, dat iedereen zo’n diadeem met Mickey Mouse-oren heeft, dat het eten op het park vies en duur is.
Waar hebben jullie dan gegeten? Het hotel zat buiten Disney, dus we hebben een keer Koreaans gegeten (ik kan nog steeds met stokjes eten, thank you Taiwan) en twee keer bij een brasserie waar ze natuurlijk eerst Frans begonnen te lullen en wij zo reageerden: ??????????.
Wat was een veelvoorkomende uitspraak? ‘De waarheid is niet de waarheid’.
Wat is de achtergrond van deze uitspraak? Ik zou het niet meer weten.
En wat was dat nou met die bus op die filmsets? Er zat een tv in de bus en daar gingen acteurs uit allerlei landen iets zeggen, zoals ‘Auf Wiedersehen, liebe Menschen blablabla’ en nog meer leuke dingen. En toen kwam Famke Janssen, dus dan denk je, die gaat wat leuks zeggen. Wat zei ze? ‘Nou dag!’ Oké, bedankt voor de moeite, Famke.
Heb je die jurk nog gekocht? Nou, ik was aan het klagen dat ik vroeger nooit zo’n prinsessenjurk had gekregen van mijn ouders, maar ik snap het helemaal. Die dingen kosten verdomme zeventig euro!!!!!!!!!!
Maar heb je hem nou gekocht? Nee, want ze hadden de bijpassende schoenen niet in mijn maat (ging maar tot maat 33). Dus ik ben huilend de winkel uitgerend.