Archive for februari, 2019

februari 24th, 2019

Flikker op

Er zijn natuurlijk blogs vol dankbaarheidslijstje, maar vandaag ga ik me gewoon weer ouderwets ergeren.

Want kijk, ik ben gewoon aan het fietsen, ’s avonds. Muziekje op, naar binnen gluren bij mensen die de gordijnen open hebben en mijn lichtjes aan. Ja ja politie, ik ben heel braaf. Maar dan word ik opeens ingehaald door een fietser die ook denkt braaf te zijn. Mijn ogen knijpen samen, er vormt zich een fronsrimpel op mijn voorhoofd en ik denk: *vul hier een scheldwoord in*.

Flikker. Flikker. Flikker.

Dat is namelijk wat ik zie. Deze persoon heeft heel netjes een Hemalampje aan zijn bagagedrager geknoopt, maar het lichtje FLIKKERT. Ik heb nog nooit een epileptische aanval gehad, maar ik sta op het punt om er eentje te krijgen. Ik probeer het niet te zien, ik kijk naar de winkels waar ik langs fiets, maar het is onmogelijk.

Flikker. Flikker. Flikker.

Ik ben een heel rustig meisje, maar hier word ik agressief van. Een tijdje geleden begon ik aan mezelf te twijfelen: is het wel zo erg dat dit soort mensen bestaan? Ze houden zich toch aan de regels? Maar toen las ik dit en kon ik opgelucht ademhalen.

Dus, lieve mensen: laat jij jouw fietslampje altijd knipperen, flikkeren, schitteren? Niet doen! Het is verboden en superirritant. Bedankt voor uw aandacht.

februari 17th, 2019

I get by with a little help from my friends

Vroeger was het makkelijk. Je liep naar iemand toe in de speeltuin en zei: ‘Wil je vrienden worden?’ ‘Ja,’ zei de ander en de vriendschap was een feit.

Op een gegeven moment bereik je de leeftijd dat het niet meer zo makkelijk is. Je houdt je bezig met werk en de vrienden die je al hebt. Daar vallen er ook een paar van af. Je hebt het gewoon te druk voor al dat sociale gedoe. Dat is hoe het gaat toch?

Nou, bij mij eigenlijk niet. Sinds ik in Utrecht woon, kan ik het bijna niet meer bijhouden met al die leuke mensen. Ik heb de mensen die in Utrecht wonen en met wie ik al bevriend was. Dan heb ik de vrienden verspreid door het land. En dan zijn er opeens allemaal mensen die ik ontmoet.

Ik ga verhuizen naar Utrecht en kom erachter dat mijn buurvrouw óók Laura heet (heb ik weer). Zoals het de naam betaamt, blijkt ze ook nog eens aardig te zijn. Nu is het ook niet zo moeilijk om een betere buur te zijn dan mijn vorige buurman, maar toch.

Ik ga op theatersport en kom erachter dat een van mijn medespelers hetzelfde werk doet en fijn is om mee te praten.

Ik ga naar zelfverdediging en blijf uren buiten in de kou praten met degene tegen wie ik moest ‘vechten’.

Ik ga op improvisatietheater en ik speel met iemand van wie ik meteen denk: wij zouden vrienden kunnen zijn.

Ik weet niet of ik al echt vrienden ben met deze mensen (kan iemand dit even bevestigen ofwel ontkennen), maar de potentie is er in ieder geval. Ligt het aan Utrecht? Ligt het aan mijn houding? Ben ik gewoon een fantastisch persoon? Ik weet het niet, maar ik ben er blij mee.