Maand: maart 2019

Don’t stop me now

https://www.instagram.com/p/BvZEN7YFvsZ/

Er is al een tijdje een trend gaande in de bloggerswereld en die trend is stoppen met bloggen. Ik zal eerlijk met je zijn: ik vind het ontzettend jammer. Vroeger (sprak de oude vrouw) was de bloggerswereld een community. Je reageerde op elkaars blog, wist alles van elkaar en op een gegeven moment sprak je met elkaar af (wat raar was, want je had het gevoel dat je die persoon al kende). Met sommige van die mensen ben ik nog steeds bevriend. Ik heb zoveel mensen ontmoet via mijn blog dat ik het niet meer bij elkaar op kan tellen. En nu gaan ze weg.

Het betekent natuurlijk niet dat ze voor altijd weg zijn, want er is nog social media en jawel, real life. Maar ik vind het jammer. Vloggen is natuurlijk helemaal hip, maar ik ben meer van het lezen (kun je tenminste ook zelf het tempo bepalen). Alleen zijn er dus steeds minder blogs om te lezen.

Gelukkig heb ik goed nieuws voor jullie: mijn blog bestaat vandaag acht jaar en ik ben nog lang niet van plan te stoppen. Ik heb immers een keer (niet op mijn blog) gezegd dat ik een feestje geef als mijn blog tien jaar bestaat en dat duurt nog even. Bovendien heb ik zoveel bizarre en leuke dingen meegemaakt dankzij mijn blog (nog steeds) en blijft schrijven een van mijn lievelingsdingen om te doen. En waar moet ik anders mijn narcistische neigingen kwijt? Nee, no worries, jullie zijn nog lang niet van me af.

Laura’s liefdesletteren: wat kon zijn

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Het meisje bij stijldansen dat zo lief lachte elke keer als hij haar rond zwierde. Of de vrouw die hij altijd tegenkwam tijdens zijn wekelijkse wandeling in het park. Misschien was het toch zij die naar hem staarde tijdens het feest, terwijl hij te veel bezig was met anderen.

Op de een of andere manier kwamen ze altijd als hij een relatie had, de opties. Als vrijgezel leken ze ver weg, in de trein starend naar buiten, maar nooit naar hem. Ze roken het als hij over ze heen was en kwamen dan op hem af als krijsende meeuwen op broodkruimels.

Waarom zou je voor één persoon kiezen als er zoveel mogelijkheden waren? Er was altijd wel iemand knapper, leuker, slimmer. Ze wachtten op hem in datingapps, cafés of misschien wel om de hoek van de straat. Ze liepen hand met hand met hem op het strand, fluisterden lieve woorden in zijn oor en kusten hem met eindeloze zachte lippen. Alle liedjes gingen over die ene tot er een andere kwam. Achter in de rij aansluiten alstublieft.

Dat het de keuze was die het juist mooi maakte, dat de reden was waarom mensen vijftig jaar bij elkaar bleven en niet de verplichting, dat wist hij nog niet.

Thuis

https://www.instagram.com/p/BuRaQGilRPi/

Ik weet nog de eerste paar dagen in dit huis. Er stond een bank (alleen geschikt voor kleine mensen), een krabpaal en in het slaapgedeelte een luchtbedje met allemaal dozen. Op het raam had ik vuilniszakken geplakt, die er ’s nachts vanaf vielen. Die week kwamen er allemaal mannetjes in huis. Ikeamannetjes, gordijnmannetjes en internetmannetjes. Ze lieten een vieze geur achter, alsof dat bij hun takenpakket hoorden.

Dit is waar ik al die maanden zo naar toe had geleefd. Weer mijn eigen plek in een stad waar ik op mijn gemak was en mijn vrienden woonden. Maar waarom was ik dan niet blij?

Nou, dat kan ik mezelf inmiddels wel vertellen na vijf verhuizingen in zeven jaar: het kost tijd om je thuis te voelen. In mijn geval betekent dat mijn boeken in de kast zetten, mijn accessoires op orde hebben (je hebt misschien al door dat blauw mijn lievelingskleur is door de foto) en de buurt verkennen. Ik weet nu dat er veel katten slapen in de volkshuisjes om me heen, dat de automatische deuren niet zo automatisch zijn bij de plaatselijke supermarkt en hoe de postbode eruit ziet.

Ik fiets door de straten van Utrecht en bedenk naar welke cafeetjes ik nog wil. Ik loop door de buurt en zie dat het huis dat te koop stond nu eindelijk bewoond is. Ik kom thuis en blijf veel te lang praten met mijn buurmeisje.

Ja, ik kom thuis en het is goed zo. Eindelijk.