Laura’s liefdesletteren: wat kon zijn

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Het meisje bij stijldansen dat zo lief lachte elke keer als hij haar rond zwierde. Of de vrouw die hij altijd tegenkwam tijdens zijn wekelijkse wandeling in het park. Misschien was het toch zij die naar hem staarde tijdens het feest, terwijl hij te veel bezig was met anderen.

Op de een of andere manier kwamen ze altijd als hij een relatie had, de opties. Als vrijgezel leken ze ver weg, in de trein starend naar buiten, maar nooit naar hem. Ze roken het als hij over ze heen was en kwamen dan op hem af als krijsende meeuwen op broodkruimels.

Waarom zou je voor één persoon kiezen als er zoveel mogelijkheden waren? Er was altijd wel iemand knapper, leuker, slimmer. Ze wachtten op hem in datingapps, cafés of misschien wel om de hoek van de straat. Ze liepen hand met hand met hem op het strand, fluisterden lieve woorden in zijn oor en kusten hem met eindeloze zachte lippen. Alle liedjes gingen over die ene tot er een andere kwam. Achter in de rij aansluiten alstublieft.

Dat het de keuze was die het juist mooi maakte, dat de reden was waarom mensen vijftig jaar bij elkaar bleven en niet de verplichting, dat wist hij nog niet.

5 Comments to “Laura’s liefdesletteren: wat kon zijn”

  1. En sommige mensen realiseren zich dat nooit. Omdat de keuzestress te groot is.

  2. Vijftig jaar samen, dat komt tegenwoordig helaas nog maar weinig voor.
    Mooi stukje.

Leave a Reply