Archive for mei, 2019

mei 19th, 2019

Laura de kattenoppas

Een tijdje geleden schreef ik een blog dat ik op zoek was naar mensen met katten. Zonder Dikkie en met praktisch alleen maar allergische mensen om me heen kwam ik namelijk nauwelijks nog aan mijn dagelijkse kattentaks. Ik kreeg alleen maar reacties van nóg meer allergische mensen en erger: hondenmensen. Maar toen was daar Miriam.

Miriam had nog nooit eerder op mijn blog gereageerd, maar kwam er per toeval op en: ze woonde in Utrecht, had twee katten en ging binnenkort een weekendje weg. Of ik op haar katten wilde passen?

Mijn dag kon niet meer stuk. We mailden wat heen en weer en besloten af te spreken. Pas toen ik vlakbij het huis was, besefte ik dat ik helemaal niets van Miriam en haar vriend wist: hoe oud ze waren, hoe ze eruit zagen, wat ze deden. En wat wisten ze over mij? Ja, op mijn blog staat van alles, maar misschien ben ik helemaal geen leuk en betrouwbaar persoon. Misschien klikte het wel helemaal niet. Het voelde een beetje als een eerste date, een blind date.

Het kwam helemaal goed. Miriam en haar vriend bleken superleuk te zijn – net als de katten – en we hebben veel overeenkomsten. Ik dacht dat het een tienminutengesprek zou worden, maar we bleven uren praten.
‘Jullie zijn echt leuk!’ zei ik, iets wat je eigenlijk nooit moet zeggen op een eerste date. Gelukkig vonden zij mij ook leuk.

En zo zat ik daar een paar weken later, in hun huis, met twee katten. Elke dag werden ze minder schuw en jawel, er is er zelfs eentje op schoot gekropen (niets beters dan een kat op schoot). Ik maakte duizend foto’s, kroelde en speelde. Elke dag werd het iets moeilijker om afscheid te nemen. Verliefdheid houd je niet tegen.

Eenmaal thuis kreeg ik bovenstaande foto, wat ik echt superlief vond. Het bewijst voor mij maar weer eens wat voor toevallige en leuke dingen er gebeuren dankzij mijn blog en dat er zoveel lieve mensen zijn. Dus Miriam: bedankt dat je toentertijd op mijn blog hebt gereageerd! Het is voor herhaling vatbaar.

Tags:
mei 12th, 2019

Summer is coming

Mocht je denken dat hier nu een blog volgt met tien redenen waarom de zomer zo leuk is: helaas, daarvoor zul je naar mijn alterego L@urAaL0v3s.blogspot.com moeten gaan.

Ik heb het natuurlijk over Game of Thrones (als je de laatste afleveringen niet hebt gezien, no problemo, want geen spoilers hier, maar wel: SHAME SHAME SHAME).

Het is heerlijk. Elke zondagavond barst ik van de voorpret. Op maandagochtend kijk ik de nieuwste aflevering in de trein, geen goede kwaliteit en niet het goede tijdstip (ik ben niet bepaald een ochtendmens en breng mijn forenzentijd het liefst met mijn ogen dicht door), maar ik kan het niet NIET kijken. De andere treinreizigers zien, als ze wel hun ogen open hebben, mijn gezichten van schrik, verachting, blijdschap en woede.

Die avond check ik alle theorieën, memes en tweets op Buzzfeed. Ik scroll door fora, op zoek naar dingen die ik zelf nog niet had gezien. De beste dingen stuur ik door naar een vriendin die net zo verslaafd is.

De volgende avond bekijk ik de aflevering opnieuw, nu met goed beeld en alle aandacht. Voor de tweede keer genieten.

Alleen zijn er nu nog maar twee afleveringen. Daarna is het klaar, schluss, over. En wat moet ik dan met mijn leven? Gewoon weer verder lezen als de zoveelste forens, slapen in de trein, andere series kijken die het nooit zullen halen bij deze?

Not today.

mei 5th, 2019

We can work it out

View this post on Instagram

Frisse neuzen

A post shared by Werf& (@werfen.nl) on

Inmiddels werk ik al een half jaar bij mijn, nu niet meer zo nieuwe, baan en ik heb jullie er nog niets over verteld. Terwijl ik dat wel beloofd had. Foei, Laura.

Zoals jullie misschien weten, heb ik tachtigduizend jaar (4,5 jaar) in de social media gewerkt. Eerst als bijbaan, daarna voor het echie (maar wel vanuit huis, dus gewoon in mijn relaxkleding). Ik heb er een mooie tijd gehad en leuke collega’s (maar goed, ik heb dan ook een deel van mijn vrienden binnengesleept, dat helpt ook wel), maar op een gegeven moment leerde ik er niets meer. Op naar iets nieuws.

En zo geschiedde. Ik schreef een geniale motivatiebrief (waarin ik het sollicitatiegesprek alvast omschreef: ‘Jullie vroegen wat mijn sterke eigenschappen waren (nieuwsgierigheid, leergierigheid en doorzettingsvermogen was het antwoord) en toen was het eigenlijk wel duidelijk: ik ben het.’ – ik ben niet heel bescheiden, geloof ik), ging naar twee gesprekken en hoppa, in the pocket.

Ja, wat in the pocket? Een baan als content marketeer bij Werf&. Tenzij je een recruiter bent, heb je daar waarschijnlijk nog nooit van gehoord, want het is een online magazine over recruitment en arbeidsmarktcommunicatie. Onderwerpen waar ik he-le-maal niets vanaf wist, toen ik er begon.

Maar goed, ik had het al gezegd in mijn motivatiebrief: ik ben leergierig. Termen als employer branding, EVP en ATS schud ik nu zo uit mijn mouw. Ik schrijf artikelen, maak podcasts, sta op video (het is ZO raar om jezelf op beeld te zien, nog raarder dan je eigen stem horen) en heb zoveel geleerd en ga nog veel meer leren.

En oh ja, mijn collega’s zijn ook wel oké.

Tags: