Archive for juli, 2019

juli 24th, 2019

28 and still counting

Jawel, ik ben weer jarig! Ik heb inmiddels de respectabele leeftijd van 28 bereikt en hoewel dat echt wel bijna 30 is, vind ik het een mooier getal dan 27, dus ik kan ermee leven.

Hoe ik deze dag tot nu toe gespendeerd heb? Ik zocht verkoeling met mijn lover in de bioscoop (gratis tip van tante Laura) bij de film Cat Stories. Hij draait geloof ik niet heel lang in de bioscoop, maar gaat dat zien. Heeeeeeeeeeeeeeel veel katten en ook een beetje tranen bij mij, want ikmisdikkie enzo. Gelukkig werden de tranen daarna gecompenseerd door taart bij de Bakkerswinkel en een ballon van mijn buurmeisje op mijn deur.

Vorig jaar was ik best wel sip op mijn verjaardag. Ik had net mijn verstandskiezen laten trekken (en ik was ziek, maar dat wist ik toen nog niet) en kon alleen maar sikkeneurig in bed liggen. Ik woonde sinds een maand in Utrecht, maar door al dat verstandskiezengedoe had ik daar nog niet van kunnen genieten (of aan kunnen wennen). Nu woon ik al meer dan een jaar in deze mooie stad met zijn mooie mensen.

Het is bizar hoeveel er in een jaar kan veranderen. Ik ben benieuwd wat er dit jaar allemaal komt.

juli 19th, 2019

Zomaar wham, in vuur en vlam

Ik heb wel eens gelezen dat mensen hun partner meestal binnen een straal van 15 kilometer vinden. Dat is natuurlijk niet zo gek, maar ik had niet verwacht dat die van mij minder dan een kilometer van mijn huis zou wonen. Het is 8 minuten lopen, maar verliefdheid wil altijd sneller, sneller, sneller, dus fietsen we die ene minuut naar elkaar, nog harder trappend, zonder om te kijken. Soms werp ik in de bus een blik naar zijn huis en voelt hij dichtbij, maar ook zo ver weg.

De eerste dates stonden dan ook in het teken van de buurt verkennen. Kabelbanen, schommels, musea, ijsjes, kastelen. Er zijn geen eerste keren, we zijn geen achttien meer. Behalve dan het gevoel: dit is hem. Dit is echt. Oftewel de ekte, ekte.

Ik ken hem nog maar kort, maar het voelt veel langer. Ik weet wat hij denkt, hij weet wat ik voel en samen is het vuurwerk. En als het geen vuurwerk is, dan is het wel het zachtjes klotsen van de zee, de gouden randjes, de plotselinge glimlach.

En het is zo ontzettend klef. Zum Kotzen, zeggen ze in Duitsland. Maar ik kan er ook niets aan doen. Ik, de nuchtere, de denker, de geslotene. Zomaar wham, in vuur en vlam, zingen ze bij Kinderen voor Kinderen. De liefdesliefjes kloppen. De films kloppen. De boeken kloppen. En dan de gedichten, mijn god.

Dus ja, lieve lezers, ik ben verliefd. En iedereen mag het weten.

juli 17th, 2019

Laura van de quiz

‘Wat heb je dit weekend gedaan?’ vraagt mijn baas wel eens.
Soms zeg ik iets met vrienden, naar de film, maar vaak ook: ‘Naar een pubquiz geweest.’
Ja mensen, ik houd niet van spelletjes, maar geef me iets met kennis en IK MAAK JE KAPOT. Nee, nee, het is gewoon voor de gezelligheid natuurlijk. Ik trek wat random vrienden bij elkaar met elke keer weer een mooie naam (The Grumpy Cats bijvoorbeeld) en soms worden we zelfs derde. Dat is waarom mijn baas op een gegeven moment zei: ‘Waarom organiseer je eigenlijk niet een Recruitment Pubquiz?’

Kijk, ik ben een brave werknemer. Dus ik deed het. Ik plaatste een paar berichten op social media, jutte de boel een beetje op, fixte de locatie (shoutout naar Uncle Jim in Utrecht waar ze me nu kennen als ‘Laura van de quiz’) en bedacht de vragen. Eigenlijk was ik wel een beetje zenuwachtig of er genoeg mensen op zouden dagen, maar uiteindelijk waren er gewoon twintig (!!!) teams.

En het was een topavond. De concurrentie was hoog, de sfeer goed en de vragen wellicht iets te moeilijk (denk aan rondes als: bij welk uitzendbureau horen deze slogans). Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, maar drie keer raden: de volgende pubquiz staat al ingepland!

Tags:
juli 7th, 2019

Laura’s liefdesletteren: echte mannen zijn niet zenuwachtig

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Echte mannen zijn niet zenuwachtig, zei opa altijd. Toch voelde Tim klamme handen, zweet op zijn voorhoofd en het gebonk van zijn hart. De laatste jaren had niemand hem wat kunnen doen. Vervelende klanten? Kom maar op. De buren aanspreken op hun harde muziek? Eitje. Maar zij? Zij.

Elke dinsdag, stipt om twaalf uur, kwam ze de zaak binnen. Een croissantje en een latte macchiato. Soms was zijn collega er sneller bij. De glimlach die zij aan een ander schonk, kon hij niet verdragen. Zij hoorde bij hem. Ze wist het alleen nog niet.

Haar oorbellen waren altijd opvallend. Zijn lievelings waren die in de vorm van katten. Kattenmensen zijn leuke mensen, wist hij. Gegarandeerd.

Een keer was hij haar achterna gegaan. Ze stapte op haar blauwe fiets richting de buitenwijken, koptelefoon op, sjaal om. Ze had niet achterom gekeken, maar dat was alleen, omdat ze niet wist dat hij daar stond.

Soms ging ze naar de wc en liet dan haar laptop onbeheerd achter. Toevallig moest hij dan net altijd in die hoek zijn. Grafisch vormgever zag hij nu staan, en een naam.

Als je echt wil, kun je iedereen vinden. Hij dankte de KvK dat alles op het internet stond. In de bloemenwinkel twijfelde hij over de kleur. Zou ze gele rozen mooier vinden dan rode? Hij nam ze allebei.

Echte mannen zijn niet zenuwachtig, galmde in zijn hoofd, terwijl hij op de bel drukte.