De slagroom op de taart

Ik heb een collega. Of nou ja, ik heb er wel meerdere, maar deze is echt bijzonder. Ik zie haar bijna nooit, omdat ze in Drenthe woont en niet op kantoor werkt. Ja, er wonen blijkbaar mensen in Drenthe. Toch spreek ik haar dagelijks. Ik app soms vaker met haar dan met mijn vriendje (die zie ik gelukkig wel vaker dan dat ik haar zie). Deels over werk, deels over privé en deels… foto’s van toetjes.

Het begon toen ze op vakantie ging, wat ik natuurlijk al niet vond kunnen. Tegen wie moest ik anders klagen over hoeveel tijd nieuwsbrieven maken kost? Ze begon het echter nog ondraaglijker te maken door steeds foto’s van toetjes te sturen. De ijsjes die ze at, de brownies die ze had en de crème brûlée op het einde. Ik vind dat puur sadisme. Daarom stuur ik haar sindsdien altijd een foto als ik een toetje eet, als payback.

Deze collega is de spil van het bedrijf en dat is knap als je beseft dat ze extern is. Ze weet alles, kent iedereen en soms is ze zelfs aardig. Ze houdt niet van de schijnwerpers. Als ze deze blog leest, dan gaat ze zeggen: ‘Moest dat nou, Laura?’ Ja collega, dat moest. Dat er nog maar vele toetjesfoto’s mogen volgen.

2 Comments to “De slagroom op de taart”

  1. Dat is dus echt gemeen, een ander jaloers maken met overheerlijke toetjes. Pfff, gelukkig doen mijn collega’s dat niet.

  2. Bij deze heb je dat toetjesmonster lekker in het zonnetje gezet :D

Leave a Reply to Louise